ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ
Έχουμε κατ´επανάληψη γράψει και δηλώσει ότι η Εκκλησία μας αν θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία της σε αυτούς τους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς, πρέπει να αναδιοργανώσει τις δυνάμεις της και να ανασυστήσει δια των ιερών ναών της το έργο της ενορίας ,αυτό που την κατέστησε ανά τους αιώνες σε φιλόστοργη μητέρα κάθε ψυχής θλιβομένης και καταπονουμένης!
Δυστυχώς το ενοριακό έργο σήμερα έχει ατονήσει για πολλούς λόγους .
Οι ιερείς μας, ενταγμένοι ως επί το πλείστον στη λογική του δημοσιοϋπαλληλισμού, έχουν αδρανήσει και η φλόγα της θείας εκείνης αποστολής που τους ενέπνευσε και τους τράβηξε για να γίνουν κληρικοί , υπάρχει μεν αλλά σιγοκαίει… Χρειάζεται να γίνει κάτι για να αναζωπυρωθεί και να μη σβήσει εντελώς.
Οι κληρικοί μας σήμερα έχουν αφήσει στο συρτάρι τους όλα τα εφόδια εκείνα που κράτησαν για αιώνες ζωντανό και απαραίτητο το έργο της ενορίας.
Το έργο του παπά– που εκ της αριθμητικής ανάλυσης της λέξης π α π ά s σημαίνει αυτός που μπορεί να ιερουργεί 362 ημέρες το χρόνο, δεν τελείται λειτουργία τρείς φορές– δεν είναι μόνο το να τελεί τα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας , να βαφτίζει, να παντρεύει και να κηδεύει το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Είναι πολύ πιο σοβαρό και σημαντικό.
Και στο σημείο αυτό πάσχει σήμερα η Εκκλησία.
Έχει δεχθεί στις τάξεις της κληρικούς με πολλά ενδεχομένως τυπικά προσόντα, αλλά δεν έχει δυστυχώς ανθρώπους με ιεραποστολικό ζήλο. Κληρικούς που πάσχουν ή έστω ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπο.Όλα κινούνται σε μία πορεία εική και ως έτυχε. Έχουμε χάσει το όραμα και την θεία αποστολή.
Χρειάζεται πάραυτα ένας επαναπροσδιορισμός του “πορευθέντες μαθητεύσατε “, το οποίο πρέπει να αρχίσει να εφαρμόζεται εκ νέου στον τόπο μας.
Πρέπει να σταματήσουν οι κληρικοί μας να εφαρμόζουν μία τυπική πορεία και ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα,όπως αυτό καθορίζεται από τον εκάστοτε Μητροπολίτη και πέραν τούτου, όλα τα υπόλοιπα επαφίενται στον προσωπικό ζήλο εκάστου κληρικού. Διότι ναί, υπάρχουν και οι φωτεινές εκείνες εξαιρέσεις που επιτελούν με αφοσίωση και αυταπάρνηση το ιερό καθήκον τους, έτσι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Όμως κακά τα ψέματα, αφού “εμαράνθη το άλας” και μάλιστα προ πολλού.
Το ότι δεν παράγεται σήμερα σωστό ενοριακό έργο και κυρίως στα αστικά κέντρα οι λόγοι είναι πολλοί!
Το γεγονός ότι την ευθύνη της διοίκηςης των ενοριών έχουν στα χέρια τους οι λεγόμενοι “κληρικοί καριέρας”, όπως επικράτησαν να λέγονται στις μέρες μας όσοι εκ των άγαμων κληρικών “επισκοπής ορέγονται”,αλλά και οι έγγαμοι που εξαιτίας των πανεπιστημιακών τους περγαμηνών ή άλλων προσόντων καθίστανται συχνά οι ισχυροί βραχίονες της διοίκησης δηλαδή του κάθε Μητροπολίτη.
Το αποτέλεσμα της εκφυλιστικής αυτής πορείας είναι να ασχολούνται με όλα τα άλλα εκτός από το κατ´εξοχήν κύριο έργο τους και την ιερή αποστολή τους.
Δυστυχώς στις μέρες μας οι ιερείς μας δεν γνωρίζουν όπως τον παλιό καλό καιρό, τους ενορίτες τους πλην του σκληρού πυρήνα των πιστών που εκκλησιάζονται συχνά και μάλιστα τους ηλικιακά προχωρημένους. Υπάρχουν ενορίες στα αστικά κέντρα με 300 χιλιάδες ενορίτες και αυτοί που εκκλησιάζονται τακτικά ή είναι ενεργά μέλη της ενορίας, δεν είναι περισσότερα από 500, ή 700, ή έστω 1000 άτομα! Και περιμένει ένας ναός για να γεμίσει και να χαρούν οι ιερείς και οι ιεροψάλτες τη θεία λειτουργία που επιτελούν, πρέπει να είναι μία μεγάλη εορτή.
Αλλά και στην επαρχία όπου οι ενορίες έχουν σαφώς λιγότερο πληθυσμό, το κοινό που εκκλησιάζεται είναι και σε αυτή την περίπτωση συγκεκριμένο και περιορισμένο!
Όσο η Εκκλησία ομιλεί σε χρόνο παρελθόντα και όχι μέλλοντα, θα συρρικνώνεται η δύναμή της και θα περιορίζεται η ισχύς της, στις νέες γεννιές.
Οι ενορίες που αναπτύσσουν δραστηριότητες για να κερδίσουν τη νεότητα είναι ελάχιστες. Τα κατηχητικά σχολεία , που κάποτε αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος κάθε ενορίας σήμερα υπολειτουργούν.
Πρέπει να υπάρχει κάποιος φλογερός κληρικός σε μία ενορία,που να έχει γαλουχηθεί με τα ιερά νάματα της πίστεως μας και δεν σκέφτεται το πότε θα φορέσει τη μίτρα και το καρδιοτονωτικό εγκόλπιο, για να υπάρχει στην ενορία ζωντανή νεανική κίνηση! Και όπου υπάρχουν τέτοιες πρωτοβουλίες το πρόβλημα των ναρκωτικών ή άλλα προβλήματα στα οποία εμπλέκονται οι νέοι, είναι μηδαμινά έως ανύπαρκτα!
Αλλά και το θέμα της σύνθεσης των εκκλησιαστικών συμβουλίων είναι μία παράμετρος που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να προσεχθεί!
Η μονιμοποίηση ,τρόπον τινά, των εκκλησιαστικών συμβούλων γκετοποιεί το σύστημα και απομακρύνει άλλους ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν αλλά νομίζουν ότι δεν θεωρούνται αποδεκτοί. Το φαινόμενο των ίδιων προσώπων σε αυτές τις θέσεις γεννά την φημολογία, μερικές φορές όχι άδικα για μυστικές απολαβές και φαγοπότι! Είναι η τάξη πιστών που ο Μακαριστός Κορίνθου Παντελεήμων χαρακτήριζε “ευλαβείς, εκ του εύ+ λαμβάνω”.
Τέλος ας σταματήσουν κάποιοι εκ των Αρχιμανδριτών μας στην Αθήνα, να επισκέπτονται, δις την ώρα, άλλους ναούς και άλλες Μητροπόλεις και να συμμετέχουν σε εορτές και πανηγύρια! Με τόσες βόλτες και επισκέψεις που κάνουν, πότε αλήθεια προλαβαίνουν και ασχολούνται με το έργο των δικών τους ενοριών και τα καθήκοντα που τους έχει εμπιστευθεί η Εκκλησία;;
Το αυτό ισχύει και για μερικούς Αρχιμανδρίτες που έχουν γίνει περίγελος με το να επισκέπτονται εορτάζοντες Μητροπολίτες για να τους υπενθυμίζουν την παρουσία τους και ότι περιμένουν αςμένως την προαγωγή τους! Έχουν λιώσει τις σόλες πολλών υποδημάτων τους και έχουν ξοδέψει πολλά λίτρα βενζίνης με το να πηγαίνουν πάνω-κάτω, πέρα-δώθε, μέχρι να κατακτήσουν το στόχο τους!
Και δεν αναφέρομαι με την επισήμανση αυτή στους Αρχιμανρίτες εκείνους που όντως έχει αργήσει η προαγωγή τους, η διοίκηση της Εκκλησίας τους έχει ξεχάσει και δικαίως ανησυχούν! Αλλά σε αυτό θα αναφερθούμε σε επόμενο σχόλιο, εντός των επόμενων ημερών!
Προς το παρόν άνθρωποι των ενοριών μας εγέρθητι !!! Οι καιροί είναι κρίσιμοι και αυτή η κρίση που διερχόμεθα ας γίνει το νέο εφαλτήριό μας!!
