του Σωτήρη Τζούμα
Στις 28 Ιανουαρίου 2008 ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος φεύγει από τη ζωή
Σαν σήμερα, πριν 11 χρόνια- 28 Ιανουαρίου 2008- έφυγε από τη ζωή ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.
Ήταν λίγο πριν η Ελλάδα αρχίσει να… βρέχεται από την κρίση, δηλαδή στο μεταίχμιο της μεγάλης αλλαγής (προς το χειρότερο) για την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ο οποίος έχασε την αυτοπεποίθηση και την εθνική του υπόσταση και αυτοτέλεια.
Για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, μια εξαιρετικά συγκρουσιακή προσωπικότητα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά.
Δεν είναι τυχαίο που ακόμη και μέχρι σήμερα, έντεκα χρόνια από τότε που έφυγε του κόσμου τούτου, εξακολουθεί να μας απασχολεί- άλλοτε εμπνέοντάς μας και άλλοτε ανάβοντας τα αίματα- όπως προχθές στη Βουλή.
Στην εποχή μας, είτε γιατί υπάρχει μεγάλο έλλειμα ηγετών σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, είτε γιατί ο Χριστόδουλος κατάφερε με το λόγο του και την γενικότερη στάση ζωής του να μας σημαδέψει, τέτοιες προσωπικότητες δεν υπάρχουν πλέον.
Αυτοί που ήθελαν να τον «κοντύνουν» τον ταύτισαν με την λεγόμενη “Δεξιά του Κυρίου”, επιχειρώντας έτσι να τον βάλουν απέναντι από την (καθεστωτική και συστημική) Κεντροαριστερά.
Δεν τα κατάφεραν! Γιατί ακόμη και οι καθαροί αριστεροί σήμερα τον αναπολούν και τον αποζητούν!
Ο φανατισμός, ωστόσο, που αναπτύχθηκε απέναντί του ήταν τόσο ακραίος, αλλά και τόσο εμπαθής, ώστε ακόμη και η είδηση του θανάτου του πριν έντεκα χρόνια να αντιμετωπιστεί είτε αδιάφορα, είτε ως «χαρμόσυνο γεγονός», από όλους αυτούς τους γελοίους που σήμερα μας κυβερνούν και μαζί με την ωσεί παρούσα ηγεσία της Εκκλησίας μας οδηγούν από έκπτωση σε έκπτωση.
Για ένα έθνος σαν την Ελλάδα, για έναν λαό σαν τους Έλληνες, με βαθιά συντηρητική (και όχι αναχρονιστική) προσέγγιση και άποψη της ζωής τους, η Εκκλησία διαδραματίζει σημαντικό- κεντρικό ρόλο στο εθνικό αφήγημα.
Μια Εκκλησία ωστόσο που θέλουμε και οφείλει να είναι παρούσα και «ομιλούσα» και όχι απούσα και σιωπώσα ή συνωμοτούσα παρασκηνιακά.
Ο Χριστόδουλος κρατούσε την Εκκλησία παρούσα και ομιλούσα ακόμη και στις υπερβολές του.
Αντιθέτως σήμερα έχουμε μία Εκκλησία που κομπιάζει, σιγοψιθυρίζει, αρνείται να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο της ,κάνει την ουρά της αριστερής κυβέρνησης και δίνει την εντύπωση εταίρας υπό προθεσμία.
Μια τέτοια Εκκλησία εύκολα μετατρέπεται σε… μαγαζάκι, προς ικανοποίηση εκείνων που θεωρούν ότι όταν η Εκκλησία διατυπώνει τις θέσεις της για τις εξελίξεις… πολιτικολογεί.
Μια βαριά μυωπική προσέγγιση, που ανατρέπεται από την πολύ σύγχρονη εμπειρία των Ιεραρχών που συμπορεύνται με τις κοινωνίες τις οποίες οφείλουν να υπηρετούν, και με τη φωνή τους αναγκάζουν τους «επαγγελματίες» πολιτικούς να έρθουν πιο κοντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας.
Αυτή η Εκκλησία λείπει σήμερα. Σήμερα η Εκκλησία δεν είναι ούτε παρούσα αλλά ούτε ομιλούσα. Και οι λίγοι που υψώνουν ανάστημα και αρθρώνουν λόγο χάνονται μέσα στην γενικότερη αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Χωρίς τον Χριστόδουλο, η Ελλάδα έχασε τη θαρραλέα φωνή της.
Η Ελλάδα θαρρείς πως «κόντυνε».
Και αυτό το παραδέχονται (έστω μέσα τους), ακόμη και εκείνοι που εξακολουθούν να πολεμούν τη μνήμη του.
Σήμερα ημέρα της 11χρονης επετείου από την Κοίμηση του Χριστοδούλου υπενθυμίζουμε μία συνέντευξή του και μάλιστα την τελευταία του συνέντευξη στον Τάκη Χατζή στην ΕΡΤ.
Αξίζει να την παρακολουθήσετε γιατί λέει αλήθειες που έχουν ξεχαστεί στις μέρες μας. Έτσι εις μνημόσυνον!
newpost.gr
