Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Δεν μας ξάφνιασε η παραίτηση του Γέροντος Μητροπολίτου Ανθίμου. Η βεβαρημένη υγεία του και το προχωρημένο της ηλικίας του τον οδήγησαν σ’ αυτή την γενναία απόφαση η οποία τον ταλάνιζε από καιρό! Είναι πολύ σπουδαίο να αντιλαμβάνεσαι το όριο των δυνατοτήτων σου και να παραδίδεις την σκυτάλη.
Ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος,υπήρξε κατά κοινή ομολογία κόσμημα της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ιεράρχης παλαιάς στόφας, με πολλά χαρίσματα και λιπαρά μόρφωση. Εργατικός και δραστήριος.Μαχητικός και δυναμικός! Στα πολύ δύσκολα έβγαινε πάντα μπροστά και με υγιή ζήλο ομολογούσε Χριστό και Ελλάδα. Ανέδειξε την Θράκη και τα προβλήματά της, όσο κανείς ακρίτας Ιεράρχης.Και από τα πρώτα έτη της Αρχιερωσύνης του απέδειξε πως θα ήταν πρωταγωνιστικός ο ρόλος του στην Εκκλησία!
Με την εκδημία του Μακαριστού Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος του Χρυσοφάκη, μετατέθηκε στην συμπρωτεύουσα,με προσωπική φροντίδα του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου με τον οποίο συνεργάστηκε αρμονικά και έδωσαν μαζί λύσεις σε μείζονα θέματα της Εκκλησίας μας! Συνέχισε το πνευματικό και εθνικό του έργο, από το Μακεδονικό μετερίζι και έγραψε ιστορία.
Υπήρξε υπολογίσιμος “αντίπαλος” σε καιρούς κρίσεων με την κοσμική εξουσία.Δεν φοβόταν να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να πλήξει καίρια τους διώκτες της πίστεως! Όλοι ανέμεναν το κήρυγμα της Κυριακής ή τις δηλώσεις του σε θέματα που απασχολούσαν το χριστεπώνυμο πλήρωμα της αποστολικής Εκκλησίας των Θεσσαλονικέων, αλλά και κυρίως για την «φιλτάτη Μακεδονία μας», όπως έλεγε.
Ο από Αλεξανδρουπόλεως Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος υπέβαλε την παραίτησή του και τίθεται στην διάθεση της Εκκλησίας! Υπέργηρος και ανήμπορος πλέον, χρήζει της φροντίδος των ανθρώπων που διακόνησε ολόκληρες δεκαετίες. Τώρα πρέπει να του ανταποδώσουμε εμείς αυτά που εκείνος έκανε για μας!
Ευχόμαστε τα τέλη του να είναι «χριστιανά, ανώδυνα και ειρηνικά» και ο Θεός, όποτε Εκείνος τον καλέσει, να τον αξιώσει λειτουργό και του επουρανίου Θυσιαστηρίου.
Σεβασμός και τιμή στον γέροντα Επίσκοπο Άνθιμο, ο οποίος δείχνει τον δρόμο. Ο λαός μας χρειάζεται τους Ποιμένες του ενεργούς και δραστήριους. Η Εκκλησία δεν είναι κοσμική εξουσία. Όταν ο καθένας κρίνει ότι δεν μπορεί άλλο να προσφέρει, απλά, σεμνά και ταπεινά, όπως ο Παναγιώτατος Θεσσαλονίκης ( αλλά και άλλοι πριν από αυτόν) παραδίδει την σκυτάλη στον επόμενο για το καλό του Ποιμνίου που υπηρέτησε με πιστότητα και προς το συμφέρον της Εκκλησίας.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε να ακολουθήσουν κι άλλοι Ιεράρχες οι οποίοι ευρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση, το φωτισμένο παράδειγμά του!
