Του Αρχιμ. Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη
Παιδιά μου και αγαπημένοι μου αδελφοί.
Ο άγιος Θεός έως σήμερα μου έδωσε καιρό μετανοίας εξήκοντα (60) ετών. Ας είναι ευλογημένο το Όνομά Του. Τα έτη παρήλθαν κι εγώ ο αμαρτωλός αρχή μετανοίας δεν έκανα ακόμη. Τι λόγο θ’ αποδώσω στον Κύριό μου; Τι θα είπω εις Αυτόν; Ότι άφησα εξήκοντα έτη και παρήλθαν άκαρπα και χωρίς μετάνοια; Ακούω τη φωνή Του να μου λέγει: «Παιδί μου Νεκτάριε, σου έδωσα εξήκοντα έτη ως καιρό μετανοίας κι εσύ τίποτε δεν έκαμες! Ούτε αρχή μετανοίας;»
Παιδιά μου και αδελφοί μου,
Πονά η ψυχή μου, διότι παρήλθαν τα πολλά τα χρόνια άπραγα. Από μικρός και ως νεαρός άκουγα φίλους και συγγενείς να μου λέγουν «χρόνια πολλά»! Τώρα τα πολλά τα χρόνια παρήλθαν, λίγος καιρός έμεινε. Ο πολύς καιρός της μετανοίας έφυγε και έγινε παρελθόν χωρίς έργα, χωρίς δάκρυα, χωρίς μετάνοια, αλλά ζώντας από κοιλίας μητρός εν αμαρτίαι.
Τώρα δεν έχω πολύ καιρό και τα «χρόνια πολλά» που μου εύχονται, τα ακούω ως ένα ψέμμα, διότι γνωρίζω την πραγματικότητα, ότι λίγος καιρός μου απέμεινε. Τα έτη του ανθρώπου έως εβδομήκοντα λέγει η Γραφή, αλλά και ογδοήκοντα να υπάγω, τι είναι τα επιπλέον είκοσι χρόνια όταν έφυγαν άκαρπα τα εξήκοντα;
Αδελφοί μου και παιδιά μου, ένα ζητώ από εσάς. Περιουσία σε όλη μου τη ζωή δεν απέκτησα. Τα πάντα τα πρόσφερα στον Θεό και στους συνανθρώπους μου. Περιουσία μου ήταν, είναι και θα είναι ο Χριστός κι εσείς.
Δι’ αυτό εσάς παρακαλώ, όσο καιρό μετανοίας ακόμη μου προσφέρει ο Άγιος Θεός μας, να προσεύχεσθε να είναι δι’ εμέ καιρός δακρύων, καιρός συντριβής, καιρός ταπείνωσης και καιρός μετανοίας, για να εύρω κι εγώ ο αμαρτωλός έλεος παρά Κυρίου.
Εκείνος μόνον, που με αγάπησε και τον αγάπησα εκ νεότητός μου, μπορεί, εάν θέλει, να ελεήσει κι εμένα.
Αυτή σας παρακαλώ να είναι η προσευχή σας και αυτό ας είναι το δώρο σας προς τον πνευματικό σας πατέρα, φίλο και αδελφό. Τον Χριστό αγάπησα, για τον Χριστό έζησα και προς τον Χριστό υπάγω για να ζήσω μετ’ Αυτού αιωνίως. Αυτόν αγαπήσατε κι εσείς και η χαρά θα είναι πεπληρωμένη εν ταις καρδίαις υμών. Αμήν.
