Ήταν σαν σήμερα, 9 Ιουνίου 2007, πριν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια, που ζήσαμε την αρχή  της τελευταίας πράξης της  μεγάλης πορείας του μεγάλου και ρηξικέλευθου Πρωθιεράρχη της Εκκλησίας μας, του Χριστόδουλου.

Υπήρξε ο πνευματικός ηγέτης που με το πέρασμά Του σημάδεψε την πατρίδα μας και το λαό μας και μέχρι τώρα τον θυμόμαστε με την ίδια αγάπη, σα να μην πέρασε μία μέρα…!

Σαν σήμερα,εισήλθε στο Αρεταίειο μετά την ενόχληση που είχε στην κοιλιακή χώρα κατά το τελευταίο  ταξίδι του στην Μακεδονία μας που τόσο αγαπούσε. Και στο ταξίδι αυτό  έγραψε μεγάλες σελίδες που μέχρι σήμερα όταν τις βλέπουμε στο διαδίκτυο- όπως τις διατηρεί η αγάπη του κόσμου-  έχουν κάτι να μας πουν και  να μας αφυπνίσουν.

Στο Αρεταίειο εγράφη η αρχή του τέλους του Χριστόδουλου. Βιαστικές αποφάσεις, μυστικοπάθεια μη διαρρεύσει κάτι( λες και αυτό θα άλλαζε την πορεία της ασθένειας), έντονη καμαρίλα, αρρωστημένο παρασκήνιο και πρόσκαιρη   διαδοχολογία πριν ακόμη γίνει γνωστή με επίσημο ανακοινωθέν  η ακριβής διάγνωση της ασθένειας που τον έπληξε, ήταν τα κυρίαρχα σημεία των ημερών εκείνων. Σημεία τα οποία δείχνουν το επίπεδο των ανθρώπων που συνήθως καλούνται  να διαχειριστούν σημαντικές στιγμές και  όμως δεν μπορούν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας να ανταποκριθούν.

Τίποτα δεν έγινε σωστά της μαύρες εκείνες ημέρες   και δεν αντιμετωπίστηκε με την δέουσα σοβαρότητα  δεδομένου ότι ο ασθενής δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο αλλά ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας μας και μάλιστα ο Χριστόδουλος που ο λαός μας είχε τόσο πολύ αγαπήσει!Θα έπρεπε να κινήσουμε γη και ουρανό για να κάνουμε τα πάντα και να τον κρατήσουμε στη ζωή γιατί τον χρειαζόταν όχι μόνο  η Εκκλησία μας, αλλά και η πατρίδα μας και κυρίως ο λαός μας.

Στο Αρεταίειο εισήλθε στις 9 Ιουνίου 2007 και τέσσερις ημέρες  αργότερα στις 13 Ιουνίου υπεβλήθη σε πολύωρη  χειρουργική επέμβαση στο έντερο, η οποία εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι δεν έπρεπε να γίνει τόσο βιαστικά γιατί προείχε το ήπαρ. Όλοι θυμόμαστε τις ημέρες που έμεινε στο Αρεταίειο. Τα πλήθη που μαζεύονταν στο πεζοδρόμιο έξω από το νοσοκομείο μέχρι αργά το βράδυ και όλοι περίμεναν να τον δουν κάποια στιγμή να βγαίνει να τους χαιρετήσει από το παράθυρο! Ιστορικές στιγμές που δείχνουν το δέσιμο του λαού μας με αυτό τον σπάνιο εκκλησιαστικό ηγέτη.

Η συνέχεια είναι γνωστή! Μετά το Αρεταίειο προετοιμάστηκε η αναχώρηση για το Μαϊάμι των ΗΠΑ, στο Κέντρο Μεταμοσχεύσεων  στο οποίο προίσταται ο καθηγητής  κ. Τζάκης,προκειμένου να υποβληθεί σε μεταμόσχευση του ήπατος. 

 Η αναχώρηση από την Αθήνα έγινε στις 18 Αυγούστου 2007.

Τον ξεπροβόδισε  όλη η Ελλάδα με επικεφαλής τον τότε Πρωθυπουργό της χώρας Κώστα Καραμανλή αλλά και όλη η  πολιτική, στρατιωτική, δικαστική  και πνευματική  ηγεσία της χώρας,  στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας   για το ταξίδι με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για το  Μαϊάμι.

Το μόσχευμα μετά από δύο μήνες παραμονή και αναμονη στο Μαϊάμι βρέθηκε αλλά  η μεταμόσχευση  δεν έγινε ποτέ αφού ο καρκίνος είχε κάνει spread out και θεωρήθηκε επικίνδυνο γιατί αν επιχειρείτο θα έφευγε πάνω στην επέμβαση. 

Επέστρεψε στην Αθήνα, λίγες ημέρες μετά την αποτυχημένη προσπάθεια και δύο μήνες και οκτώ μέρες μετά την άφιξή του στο Μαϊάμι.

 Στις  26 Οκτωβρίου 2007, πήρε το δρόμο της επιστροφής πάλι με το Πρωθυπουργικό αεροσκάφος ακόμη πιο ασθενής
απ´όταν  έφευγε! Τον υποδέχθηκε και πάλι όλη η ηγεσία της χώρας και κυρίως ο απλός λαός που δεν λογάριασε την απόσταση αλλά πήγε να τον δει από κοντά την ώρα που έβγαινε από το αεροσκάφος και να τον επευφημήσει. Ιστορικές στιγμές που έχουν περάσει στον σκληρό δίσκο της ιστορικής  μνήμης μας. Η ίδια ατμόσφαιρα μεταφέρθηκε και στο σπίτι του Ψυχικού καθ´όλη την διάρκεια της παραμονής του σε αυτό. Κάθε μέρα, πρωί και βράδυ, απλοί άνθρωποι περνούσαν από το σπίτι για να ρωτήσουν για την πορεία της υγείας του, για να του αφήσουν ένα λουλούδι ή ένα ενθύμιο αγάπης. Και όλα τα κανάλια της χώρας αλλά και από το εξωτερικό εκεί με συχνές ζωντανές συνδέσεις για την πορεία της μέρας του. Έζησε η χώρα από τις 27 Οκτωβρίου 2007 που επέστρεψε έως τις 28 Ιανουαρίου 2008 που έφυγε κάτω από την τραυματισμένη σκιά του.

Ακολούθησε  το γνωστό γαλήνιο τέλος Του, το ξημέρωμα της  28ης Ιανουαρίου 2008, στο σπίτι του Ψυχικού-το οποίο δυστυχώς, δεν μπόρεσε η Εκκλησία να το κρατήσει και να το αξιοποιήσει σωστά. Προτίμησαν να το αποτιμήσουν σε μερικές χιλιάδες ευρώ και να το ενοικιάσουν μακροχρόνια σε επιχειρηματία. Πάντα έτσι κάνει η Εκκλησία. Αποποιείται την ιστορία της εξαιτίας της πνευματικής στειρότητας που την διακρίνει και δεν την αφήνει να δει και να εκτιμήσει- μία διάδοχη κατάσταση- τα θετικά σημεία που μπορεί να υπάρχουν στο πέρασμα ενός Πρωθιεράρχη ή Ιεράρχη.

 Η ειρωνεία είναι ότι οι οδηγοί των αυτοκινήτων  και οι πεζοί που περνούν έξω από το σπίτι αυτό του Ψυχικού, κάνουν το σημείο του Σταυρού γιατί ξέρουν, γιατί θυμούνται ότι εδώ άφησε την τελευταία του πνοή ο Χριστόδουλος.

Τον Χριστόδουλο θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη! Οσο ζούμε! Όσα χρόνια μας δώσει ακόμη ο Θεός, μέχρι που να έλθει το πλήρωμα του χρόνου  για να πάμε να τον βρούμε στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία μας!

Ο Χριστόδουλος έφυγε από κοντά μας αλλά θα είναι πάντα ωσεί παρών !

Αυτός είναι ο λόγος που σας θυμίζω συχνά- πυκνά  στιγμές από το ανατρεπτικό πέρασμα και τη ζωή του.

Τον έζησα από μικρό παιδί! Τον είχα κοντά μου, πάντα παρόντα κατά τα χρόνια των σπουδών μου, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό!

Πέρασα μαζί του όλη τη δύσκολη διαδρομή για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, όταν οι επιτήδειοι,οι ελαφροσυνείδητοι και οι καιροσκόποι της Εκκλησίας – που παρίσταναν τα θύματα αλλά ήταν οι θύτες-  είχαν κλείσει  κάθε πέρασμα και χρησιμοποιούσαν την πρόσκαιρη δύναμη που τους είχε δώσει ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος  Σεραφείμ δι ´ίδιον συμφέρον και όφελος και γινόντουσαν φράξια στον Χριστόδουλο που τον έβλεπαν να έρχεται θριαμβευτικά και κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει το θέλημα του Θεού. Γιατί ναί η εκλογή του Χριστόδουλου στον Πρώτο Θρόνο της Εκκλησίας μας ήταν θέλημα του Θεού.

Όταν ασθένησε ο Χριστόδουλος, δεν το  περίμενε κανείς, από όλους εμάς, που τον ζούσαμε κάθε μέρα, που ακούγαμε το καλημέρα του και την καληνύχτα του! Πώς ήταν δυνατόν είπαμε, αυτό το ατρόμητο λιοντάρι να λυγίσει;

Ακόμη και όταν εμφανίστηκε το πρώτο σύμπτωμα της επάρατης ασθένειας, τον Μάιο του 2007, που φύτευσαν μέσα του άνανδρα χέρια, ο Χριστόδουλος ήταν και τότε δυνατός και χαλκέντερος!

Κοιμόταν  στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, εργαζόμενος υποδειγματικά και απαντώντας ακόμη και ιδιοχείρως στις εκατοντάδες επιστολές που ελάμβανε και στις 6:30 το πρωί, ήταν και πάλι  όρθιος !

Και ξυπνούσε πάντα χαρούμενος,πάντα ευδιάθετος και προπαντός δοξαστικός προς τον Θεό!

Ακόμη και όταν κατάλαβε ότι φεύγει από τη ζωή, πάλι ήρεμος έδειχνε  για να μας πει εκείνο το ανεπανάληπτο:

-«Ευκαιρία για προσευχή παιδιά μου».

Ποιος σύγχρονος Ιεράρχης ακολουθεί σήμερα το παράδειγμά του και την θεία βιοτή του;Πολλοί, είναι αλήθεια! Αλλά κανείς δεν ξεχώρισε μέχρι τώρα.

Τα πράγματα, δυστυχώς, έχουν αλλάξει και η αλλαγή αυτή δεν είναι προς το καλύτερο! Σήμερα περισσεύει  η εμπάθεια, ο φθόνος και η κακότητα.Απουσιάζει η καλοσύνη και η καλή καρδιά.

Και ο κλήρος μας αλλά και ο λαός μας έχασαν τον πατέρα που δεν δίσταζε να κονταροχτυπηθεί για το καλό του ποιμνίου του!
Όχι δεν λέγω πως ο Χριστόδουλος  ήταν Άγιος! Ο Θεός τα κρίνει αυτά και μας δίνει αλλά και μας δείχνει  «σημάδια αγιότητας» την κατάλληλη στιγμή!

Ήταν όμως,ξεχωριστός !

Ήξερε να αγαπά,να συγχωρεί και να το δείχνει αυτό, ακόμη και προς τους εχθρούς του! Και η διαφορετική και υπεροχική αυτή αρετή της αγάπης, έκανε τον ίδιο να λάμπει και τους εχθρούς του να συρρικνώνονται και να μαζεύονται μέσα στο καβούκι τους!
Έφυγε από κοντά μας και η απουσία του, τόσα χρόνια μετά, είναι αισθητή! Ναί έφυγε, αλλά δεν ξεχάστηκε! Κι ούτε πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ!Και αυτό είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία που τον κατατάσσει δικαίως στους μεγάλους.
Η τελευταία κατοικία του στο Α ´ νεκροταφείο, αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους τους Έλληνες που περνούν κάθε μέρα , για να του καταθέσουν μαζί με την αγάπη τους και κάποιο αίτημά τους!

Οι σκέψεις αυτές έχουν κάνει κατάληψη στο μυαλό μου και με βασανίζουν γιαυτό και ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας για τον «δικό μου Χριστόδουλο» !

Και η αλήθεια είναι ότι τίποτα πια δεν με ηρεμεί, αλλά ούτε και με ανακουφίζει! Ακόμη και αυτό το «προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών»,ναι μεν με παρηγορεί αλλά μου φαίνεται τόσο απόμακρο….!

Συγχωρέστε μου την εξομολογητική αυτή διάθεση αλλά οι μέρες αυτές  είναι άμεσα συνδεδεμένες  με την αρχή και το τέλος της δεκάχρονης Πεντηκοστής, που έφερε στην Εκκλησία μας η παρουσία του  μεγάλου  Χριστόδουλου. 

Το Μάιο του 1998 ενθρονίστηκε και το Μάιο του 2007, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Και τον Αύγουστο 2007, έφυγε Αμερική για να επιστρέψει άπραγος τον Οκτώβριο 2007 και να μας αποχαιρετήσει για πάντα τον Ιανουάριο 2008.Αυτές είναι οι κομβικές ημερομηνίες που συνδέονται με το τέλος του. 

Όσο τον θυμόμαστε, τόσο θα είναι κοντά μας γιατί μας το είπε ο ίδιος με την τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή του όταν έβγαινε από το Αρεταίειο: είμαι ο Χριστόδουλός σας! 

Ήταν, είναι και θα παραμείνει ο Χριστόδουλός μας, ο Αρχιεπίσκοπος της καρδιάς μας.