Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Η φετεινή χρονιά είναι αφιερωμένη στα 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία του 1821. Τότε που οι πρόγονοί μας πήραν τα όπλα «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία» και γράφοντας σελίδες δόξης ελευθέρωσαν την Πατρίδα μας από τον Οθωμανικό ζυγό.
Η συμβολή της Εκκλησίας στον Αγώνα για την απελευθέρωση ήταν μεγίστη και καθοριστική. Το ράσο έγινε φλάμπουρο και τα μοναστήρια πυριτιδαποθήκες του αγώνα. Ο κλήρος ευλόγησε τα όπλα και συμμετείχε ενεργά στον αγώνα γιατί το διακύβευμα ήταν ιερό.
Η παρουσία της Ελλαδικής Εκκλησίας στις διάφορες πτυχές της Ελληνικής Ιστορίας και ιδιαιτέρως τα χρόνια της τουρκοκρατίας είναι καθοριστική. Όλοι το γνωρίζουν αυτό ακόμη και οι διώκτες της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία ήταν η τροφός του Γένους και όταν δεν υπήρχε κράτος ήταν οι κληρικοί επικεφαλείς των σκλαβωμένων Ρωμιών.
Και όταν οι απελευθερωμένοι Έλληνες έκαναν Κράτος, το δημιούργησαν «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Εκκλησία και Κράτος ήταν πάντοτε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Πατρίδος μας.
Κάτι σαν το νύχι με το κρέας.
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄ αν και ολιγόλογος είναι βαθύς μελετητής και γνώστης της Ιστορίας.
Γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα την σημασία και την επιρροή της Εκκλησίας μας τότε στο Γένος των Ρωμιών.
«Χωρίς κράτος, είπε κάποτε σε μία ομιλία
Του στην Μητρόπολη Αθηνών, οι Έλληνες δεν χάθηκαν. Χωρίς Εκκλησία, όμως, χωρίς την πίστη μας «η Ρωμανία» κινδυνεύει».
Γι’ αυτό η Εκκλησία, διά στόματος Μακαριωτάτου, ο οποίος μας εκπλήσσει θετικά, με τα όσα λέει για την ανάγκη του αναβαπτισμού των νεοελλήνων στα νάματα της πίστης και της ιστορίας μας.
Η Εκκλησία ήταν αυτή που κράτησε το Γένος μας αδούλωτο στο πνεύμα τότε, η Εκκλησία θα είναι αυτή που θα κρατήσει και πάλι το Γένος μας ολόρθο και θα βοηθήσει το λαό μας ανοίξει τα φτερά του.
Το κύρος του Μακαριωτάτου, η σοφία και η σύνεσή του ως Πρωθιεράρχου της Εκκλησίας μας , προσδίδουν μια αυθεντία και μια σιγουριά στον λόγο του.
Η Εκκλησία με οιακοστρόφο τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο θα πλεύσει και πάλι σε εύδιους λιμένες. Τα χρόνια αυτά είναι καθοριστικά για την αλλαγή σελίδας σε όλα.
Θα γίνει και πάλι- όπως και τότε- το ιερό ράσο φλάμπουρο σ’ έναν αγώνα ανοίγματος προς την κοινωνία με τις σύγχρονες προκλήσεις, επανευαγγελισμού του λαού μας( που το έχει ανάγκη) επιστροφής στις αξίες και τα ιδανικά του ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας.
Να ποιους να προωθείτε και να εκλέγετε Μητροπολίτες Μακαριώτατε: τους κληρικούς μας εκείνους που έχουν θέληση προσφοράς, που αφιερώνουν χρόνο στην κατήχηση του λαού μας, στον επανευαγγελισμό του ποιμνίου τους και όχι εκείνους που έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ή στην Καλαμάτα ή στη Ναύπακτο και έχουν σαλεμένο μυαλό οικογενειακά.Γιατί απ´αυτούς φως δεν θα δούμε.
Ανώφελοι άνθρωποι θα έλεγε η γιαγιά μου. Αρκετούς από δαύτους τους έχει πληρώσει ακριβά η Εκκλησία.Ας μην σηκώσει και το βάρος αυτό επειδή κάποιοι έχουν εμμονές και θεωρούν εαυτούς Γεροντάδες. Νισάφι πια.
Κάποτε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε τονίσει πως η Ευρώπη μας δίνει μηχανήματα, τεχνολογία κι εμείς οφείλουμε να της δώσουμε πνεύμα, πολιτισμό και την ορθοδοξία μας.Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι εμείς! Αν δεν προσέξουμε κινδυνεύουμε να γελοιοποιηθούμε.
Είναι αλήθεια ότι ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος αποτελεί σε αυτή την δύσκολη συγκυρία εχέγγυο γι’ αυτήν την «εξωτερική ιεραποστολή».
Οξύνους, μεθοδικός και ηπίων τόνων όπως είναι μπορεί να καταφέρει ευκολότερα όλα εκείνα που χρειαζόμαστε και δεν θα επιτρέψει σε κανέναν την εσωστρέφεια και την μεταβολή της Εκκλησίας σε ένα απλό ΝΠΙΔ ή σε γραφείο προαγωγής ημετέρων.
Αυτοί που θα το επιδιώξουν αυτό- πολιτικοί και Ιεράρχες- θα φάνε τα μούτρα τους!
Ήδη οι κυβερνητικοί πήραν το μάθημα τους. Τους απεκάλυψε και τους απομόνωσε η ίδια η Εκκλησία και ο λαός μας που θρησκεύεται.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος παρά το γήρας του, απέδειξε ότι έχει πολύ πιο ευαίσθητα και σωστά αντανακλαστικά ακόμη και από τους εν αναμονή και ότι μπορεί να πηδαλιουχήσει το σκάφος της Εκκλησίας στα ανοιχτά, χωρίς κίνδυνο όταν χρειαστεί και να το επιστρέψει σε εύδιους λιμένες όταν εκπληρώσει την αποστολή του.
Το χειρότερο είναι ότι αποκάλυψε με τη στάση του αυτή ότι οι εν αναμονή δελφίνοι- όσοι και όποιοι και αν είναι – δεν είναι έτοιμοι ακόμη να αναλάβουν το πηδάλιο. Έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν μέχρι να έλθει η ώρα τους.
Και μέχρι τότε θα αρχίσουν να ξεπηδούν κι άλλοι υποψήφιοι και ενδεχομένως ικανότεροι, νεότεροι και πιο δυνατοί για την επόμενη μέρα. Ο Θεός έχει το σχέδιο Του.
