Με το θέμα της οικονομικής συνεισφοράς των κοινοτήτων προς την Αρχιεπισκοπή έχουμε ασχοληθεί κατά καιρούς, είτε έμμεσα, όταν κάθε λίγο και λιγάκι αυξάνεται η «φορολογία», διότι περί αυτού πρόκειται ουσιαστικά, είτε όταν δημιουργούνται προβλήματα από κοινότητες οι οποίες αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς και να ανταποκριθούν στην ολοένα αυξανόμενη επαιτεία από την Αρχιεπισκοπή, η οποία (επαιτεία) μετακυλίεται στις Μητροπόλεις και από εκεί στις κοινότητες. Υπάρχει ένα αλυσιδωτό σύστημα το οποίο στο τέλος καταλήγει στον πιστό άνθρωπο, ο οποίος δεν περνά εβδομάδα που να μην βομβαρδιστεί από δώστε και ξαναδώστε και δώστε περισσότερα.

Αφορμή για τη σημερινή μας ανάλυση έλαβα από την προχτεσινή αποκάλυψη της εφημερίδας μας, για την αύξηση του 9% συνδυαστικά κατά τα δύο επόμενα χρόνια, το 2025 και 2026. Αναντίλεκτα τα ποσά του προϋπολογισμού και η ανισομερής κατανομή τους δείχνει ευθέως τη συντήρηση της «χαρισάμενης ζωής» του συντρόφου Ελπιδοφόρου, ταξιδιών, δώρων, λιμουζινών και άλλων τρυφηλών εξόδων. Επίσης, δείχνει τη σπατάλη και των αυλόδουλων του, στρατηγιστών, δημοσιοσχεσιτών ενταύθα και εν Ελλάδι και λοιπών της οικοδομής του image του για να χρησιμοποιήσω την αγγλική λέξη, ποσά τα οποία αναμφίβολα αγγίζουν τα όρια της αμαρτίας. Τα ποσά του προϋπολογισμού και η κατανομή τους αποδεικνύουν με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο τις λάθος προτεραιότητες.

Είναι κοινό μυστικό πως οι κοινότητες γενικώς αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς κι αν δεν ήταν αυτά τα θρυλικά φεστιβάλ στα οποία οι άνθρωποί μας στις κοινότητες ψήνονται κυριολεκτικά πάνω από τις ψησταριές ψήνοντας αρνάκια, κατσικάκια, γουρουνάκια και άλλα σφάγια, ίσως να είχαν κλείσει και μερικές κοινότητες. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα άσχετα από τις Αρχιεπισκοπικές μεγαλαυχίες και ξιπασιές ότι είμαστε μεγάλοι, τρανοί και δυνατοί και τα λοιπά του υπερθετικού βαθμού.

Οι κοινότητές μας μετατρέπονται σε ελληνικά εστιατόρια για να επιβιώσουν. Δύο είναι τα μεγαλύτερα έξοδα των κοινοτήτων, ο μισθός των ιερέων και η συνεισφορά προς την Αρχιεπισκοπή. Αυτά τα δύο απορροφούν την ικμάδα των οικονομικών των κοινοτήτων γι’ αυτό και δεν απομένουν χρήματα για ουσιαστικά έργα, όπως είναι η Ελληνική Παιδεία. Συγκρίνετε τον προϋπολογισμό των $260.000 για την Παιδεία, με το 1.100.000 (ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες δολάρια) για το γραφείο του συντρόφου Ελπιδοφόρου ή τις 885.000 δολάρια του πολυπράγμονα Σαφιολέα και καταλήξετε στα συμπεράσματά σας.

Οι υπάλληλοι, κληρικοί και λαϊκοί όλων των διαβαθμίσεων στην Αρχιεπισκοπή, από την άνεση των κλιματιζόμενων γραφείων τους με όλα πληρωμένα από τον οβολό της ευσέβειας των ανθρώπων μας, κάθονται μπροστά στον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή και κανονίζουν το «χαράτσι» των κοινοτήτων χωρίς να ρωτούν κανέναν και χωρίς να νοιάζονται πώς θα βγουν αυτά τα χρήματα. Και για επικύρωση υπάρχει και μία διορισμένη επιτροπή η οποία πάντοτε συμφωνεί και επικυρώνει. Ομολογώ πως ήταν έκπληξη η διαφωνία των 17 του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου. Εδειξε πως όσο «καθηλωμένοι» κι αν είναι, κι όσο κι αν ο εντιμολογιώτατος Αρχων του Οικουμενικού Θρόνου, κύριος αντιπρόεδρος του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου Τζον Κατσιματίδης «σπρώχνει» προς ικανοποίηση του συντρόφου Ελπιδοφόρου, εξακολουθούν να υπάρχουν και κάποιοι που ενίστανται και εξανίστανται κι είναι προς τιμήν τους διότι αυτό μαρτυρεί πως εξακολουθεί να γρηγορεί η συνείδησή τους.

Οι ιεράρχες και οι ιερείς μετατρέπονται σε «εισπράκτορες» παρακαλώντας τις κοινότητες να δώσουν κάτι περισσότερο για τις ανάγκες της Εκκλησίας, για να μπορεί ο σύντροφος Ελπιδοφόρος να διάγει βίον ανθόσπαρτον γενικώς… και οι αυλόδουλοί του που έχουν βρει τις παχιές αγελάδες που λέγονται Αρχιεπισκοπή και Ηγεσία των 100 και απομυζούν αχόρταγα μη δίνοντας απολογισμό για τίποτε και σε κανέναν, ενώ όταν στριμώχνονται να δώσουν αναφορά, επιδίδονται σε παραπλανητικές εκθέσεις λες και απευθύνονται σε ανοήμονες.

Νομίζω πως έφτασε ο καιρός να γίνει η μεγάλη «ανατροπή» γιατί δεν πάει άλλο, το κακό παράγινε. Πρόταση: η κάθε κοινότητα να αποφασίζει από μόνη της πόσα να δίνει ετησίως στην Αρχιεπισκοπή, κι όχι να της επιβάλλει η Αρχιεπισκοπή χωρίς να τη ρωτά αλλά απλώς να απαιτεί για να συντηρείται ο «μύθος» των διακονιών ή ministries, ενώ το παιχνίδι αλλού παίζεται…

Να αποφασίζουν λοιπόν οι κοινότητες, λέγοντας πως τόσα μπορούμε να δώσουμε, αν θέλετε τα παίρνετε, αν όχι θα τα χρησιμοποιήσουμε για καλύτερους σκοπούς. Κι αν αρχίσουν τις απειλές και τα γνωστά bullying προς τις κοινότητες πως αν δεν πληρώσετε τόσα θα σας πάρω τον ιερέα, η απάντηση θα πρέπει να έλθει πανομοιότυπη από 50 ή 100 ή 200 κοινότητες, και βέβαια να τους πάρετε και να τους πληρώνετε εσείς. Οταν η πλήθουσα Εκκλησία, ο λαός του Θεού δηλαδή, συνειδητοποιήσει ότι χωρίς αυτόν δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε Πατριάρχες, ούτε Αρχιεπίσκοποι, ούτε Μητροπολίτες, ούτε Ιερείς, ούτε Διάκοι και πως όλοι αυτοί ουσιαστικά είναι «υπάλληλοι» του λαού του Θεού, τότε θα αρχίσει η μεγάλη αλλαγή και εξυγίανση. Αλλιώς δεν θα αργήσει να βρεθούμε μπροστά σε πνιγηρά αδιέξοδα.