ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ.ΤΖΟΥΜΑ
Η Ιστορία των εθνών, η οποία στην ουσία είναι η Ιστορία της δημιουργικότητας των κοινωνιών τους, είναι έμπλεη παραδειγμάτων που επιβεβαιώνουν ότι η πρόοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί, πόσο μάλλον να δρομολογηθεί, χωρίς την καθοδήγηση εμπνευσμένων ηγετών, φωτεινών προσωπικοτήτων δηλαδή, που η βαριά σκιά τους υπερβαίνει την εποχή και τη συγκυρία, αντλεί δυνάμεις και διδάγματα από το παρελθόν και ανοίγει δρόμους για ένα μέλλον που ενδεχομένως δεν αφορά μόνο τους ίδιους αλλά το σύνολο του λαού.
Τέτοιες προσωπικότητες, εκκινούν από την άνεση να εμπνέουν αλλά και να εμπνέονται από την κοινωνία στην οποία απευθύνονται. Να βλέπουν δηλαδή πίσω από τις αναπόφευκτες και εύλογες αδυναμίες ενός λαού, τα στοιχεία πάνω στα οποία μπορούν να πατήσουν για μια εθνική εγρήγορση και επανεκκίνηση. Μια νέα φυγή προς το μέλλον ,που δεν θα συνιστά φυσικά ένα άλμα στο κενό.
Τέτοια προσωπικότητα ήταν ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος, ο Χριστόδουλός μας, που έφυγε από αυτή τη ζωή τόσο αναπάντεχα. Έφυγε λίγο πριν η Ελλάδα αρχίσει να… βρέχεται από την κρίση, δηλαδή στο μεταίχμιο μιάς μεγάλης αλλαγής της ζωής της πατρίδας μας (προς το χειρότερο),για την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ο οποίος έχασε την αυτοπεποίθηση και την αυτοτέλειά του. Και όλα αυτά ο ανεπανάληπτος αυτός πνευματικός ηγέτης τα είχε προβλέψει!
Για τον Χριστόδουλο, αυτή την εξαιρετικά χαρισματική και συγκρουσιακή προσωπικότητα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά.Ακόμη και μέχρι σήμερα, οκτώ χρόνια από την κοίμησή Του. Αρκετοί τον ταύτισαν με την λεγόμενη “Δεξιά του Κυρίου”, επιχειρώντας έτσι να τον βάλουν απέναντι από την (καθεστωτική και συστημική) Κεντροαριστερά. Ο φανατισμός απέναντί του μάλιστα ήταν τόσο ακραία τυφλός, ώστε ακόμη και η είδηση του θανάτου του να αντιμετωπιστεί από μερικούς ανεγκέφαλους και αθλίους ανθρώπους ως “χαρμόσυνο γεγονός”– ακόμη και μέσα από το χώρο της Εκκλησίας.
Για ένα έθνος σαν την Ελλάδα, για έναν λαό σαν τους Έλληνες, με βαθιά συντηρητική (και όχι αναχρονιστική) προσέγγιση της ζωής τους, η Εκκλησία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο, στο εθνικό αφήγημα. Μια Εκκλησία ωστόσο που οφείλει να είναι “ομιλούσα”,με τον Χριστόδουλο, κάτι τέτοιο είχε επιτευχθεί, ακόμη και στις υπερβολές του.Μια Εκκλησία, όμως, που κομπιάζει, σιγοψιθυρίζει, αρνείται να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο της, είναι μια Εκκλησία η οποία μετατρέπεται σε… φιλανθρωπικό ίδρυμα σε μία τεράστια ΜΚΟ .
Προς την εύλογη ικανοποίηση εκείνων που θεωρούν ότι μια Εκκλησία η οποία διατυπώνει τις θέσεις της για τις εξελίξεις τότε… πολιτικολογεί. Μια βαριά μυωπική προσέγγιση, που ανατρέπεται από την πολύ σύγχρονη εμπειρία των Ιεραρχών που συμπορεύνται με τις κοινωνίες τις οποίες οφείλουν να υπηρετούν, και με τη φωνή τους αναγκάζουν τους “επαγγελματίες” πολιτικούς να έρθουν πιο κοντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων.
Αυτή η Εκκλησία, δυστυχώς,λείπει σήμερα. Μια “ομιλούσα” και ζωντανή Εκκλησία.
Χωρίς τον Χριστόδουλο, η Ελλάδα ναί “κόντυνε”. Και αυτό το παραδέχονται (έστω από μέσα τους), ακόμη και εκείνοι που εξακολουθούν να πολεμούν τη μνήμη Του από ζήλεια, ή φθόνο, ή αρρωστημένη ιδεοληψία!
( Δημοσιεύτηκε σήμερα 1 Απριλίου 2016, στην “Ανεξαρτησία”).
