🔺Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Είναι πολύ άσχημο στην Εκκλησία μας –σ’ έναν χώρο κατ’ εξοχήν ελευθερίας, τουλάχιστον σύμφωνα με το Ευαγγέλιο- να ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Η φωνή του Χριστού για τους… «εκκλησιαστικούς» της εποχής του είναι διαχρονική: «…δεσμεύουσι γαρ φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιτιθέασιν επί τους ώμους των ανθρώπων…».
Δεν θέλουμε μ’ αυτές τις σκέψεις να πλήξουμε τον θεσμό του Πατριαρχείου μας, τον οποίο στηρίζουμε και σεβόμαστε.
Κατανοούμε τις δύσκολες συγκυρίες που βιώνει. Και είμαστε κοντά Του.
Τα στηρίγματα που αναζητά κατά καιρούς, στην θυγατέρα –αλλά Αυτοκέφαλη, να μην το ξεχνάμε αυτό- Εκκλησία της Ελλάδος είναι σαν σωσίβιο στον ωκεανό (και μάλιστα οθωμανικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται).
Κανείς δεν αμφισβητεί την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και τα πρωτεία του, αλλά αφ’ ης στιγμής έχει υπογραφεί και έχει δοθεί Αυτοκεφαλία γιατί το Πατριαρχείο θέλει να καθορίσει τα του οίκου της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας.
Και εν προκειμένω της Ελλαδικής.
Γιατί θέλει να έχει λόγο σε διοικητικές αλλαγές εν ονόματι δήθεν της Πράξεως του 1928.Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν. Οι όροι της Πράξεως σε πολλά σημεία πρέπει να επικαιροποιηθούν, να εκσυγχρονιστούν και να αλλάξουν.
Ωστόσο, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν αυθαιρέτησε. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα τις εμμονές που έχει το Φανάρι για τέτοια θέματα(το ξαναζήσαμε ως Εκκλησία αυτό στην επιδιωκόμενη μετάθεση του Ζιχνών Ιεροθέου για την γενέτειρά του στα Μέγαρα) ζήτησε αυτή τη φορά καθηκόντως άδεια από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και μάλιστα με ειδικό απεσταλμένο του τον έμπειρο Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, για να μεταφέρει δια ζώσης ( και όχι άψυχα και υπηρεσιακά με μιά επιστολή)το αίτημα για πλήρωση εκ μεταθέσεως από τις Νέες Χώρες της Ι. Μητροπόλεως Περιστερίου.
Αλλά ο Πατριάρχης μας, το απέρριψε.
Γιατί; Για να μας αποδείξει ότι αυτός αποφασίζει; Πολύ αυταρχικό εκ μέρους του.
Και το εύλογο ερώτημα που γεννάται είναι, πώς είναι δυνατόν να κάνει μεταθέσεις το Πατειαρχείο απο Ισπανία σε Ιταλία(και μάλιστα χωρίς να επιτρέπει την διαφορετική γνώμη) και απο Γαλλία σε Χαλκηδόνα ( πολύ περισσότερο όταν ο νέος Γέρων Χαλκηδόνος δεν γνωρίζει την Τουρκική γλώσσα) ενώ η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έχει το δικαίωμα να μεταθέτει με απόφαση της πολυμελούς Συνόδου της ΙΣΙ, τους Ιεράρχες των Νέων Χωρών.
Είναι ή δεν είναι Αυτοκέφαλη;
Και γιατί να μπορούν να μετατίθενται οι Μητροπολίτες των Παλαιών Χωρών και όχι και των Νέων; Δεν είναι διάκριση αυτό; Είναι δυνατόν Μητροπολίτες που ανήκουν στην ίδια Ιεραρχία να υφίστανται αυτό τον διαχωρισμό και αυτή την διάκριση; Αν ασχοληθεί το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με το θέμα αυτό μετά από έννομη προσφυγή, το βέβαιο είναι ότι θα το απορρίψει, ως άδικο και εξωπραγματικό.
Και να υπενθυμίσουμε κάτι ακόμη για να διδαχθούμε απο αυτό: το 1974 όταν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ έκανε πολλές μεταθέσεις από Νέες χώρες σε παλαιές και σε νέες, ( ο τότε Μαρωνείας Τιμόθεος στη Νέα Ιωνία, ο τότε Φιλίππων Αλέξανδρος στο Περιστέρι, ο τότε Ζιχνών Νικόδημος στην Πάτρα, ο τότε Σάμου Παντελεήμων στη Θεσσαλονίκη, κ.ά. Και λίγα χρόνια αργότερα ο τότε Διδυμοτείχου Αγαθάγγελος στη Νέα Σμύρνη, ο τότε Κιλκισίου Αμβρόσιος στην Παροναξία),ο αείμνηστος τότε Πατριάρχης της αγάπης και της ενότητας Δημήτριος είχε δώσει την ευχή του και μάλιστα με Πατριαρχικό γράμμα. Γιατί δεν ισχύει πια αυτό; Ουδέποτε ανεκλήθη.
Και γιατί επιτρέπεται να γίνονται μεταθέσεις στην εξαρχία και δεν επιτρέπεται στην αυτοκεφαλία; Τι κάνει τον Πατριάρχη να φέρεται τόσο απολυταρχικά; Δεν διδάχθηκε τίποτα από την κρίση με το Χριστόδουλο;
Ή για να δώσει το μεταθετό,θέλει να πάρει πρώτα κάτι , όπως για παράδειγμα αυτά που φημολογούνται για τα Σταυροπήγια τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω,δεν περιλαμβάνονται στην Πράξη αλλά αποτελούν νέες αξιώσεις που εισηγούνται στον Πατριάρχη κάποιοι σύμβουλοι του για να αποκτήσουν ρόλο και να αποκτήσουν υπόσταση.
Δεν ξέρουμε αν η άρνηση του Πατριάρχη για μεταθετό ( το οποίο όπως είναι αυτή τη στιγμή η ψυχολογική διάθεση της Ιεραρχίας δεν θα περνούσε) στηρίζεται στην λογική του αντισταθμιστικού οφέλους, το βέβαιο είναι ότι αυτό πρέπει να σταματήσει να υφίσταται πριν γίνει μια από τις αιτίες νέων διενέξεων μεταξύ των δύο Εκκλησιών.
Οι καιροί μας δεν το επιτρέπουν!
