Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, τη μνήμη του οποίου εορτάζει η Εκκηλσία της Ρωσίας στις 15 Ιανουαρίου (με το παλαιό εορτολόγιο), στην Ελλάδα εορτάζεται στις 2 Ιανουαρίου (με το νέο ημερολόγιο), είχε νεκρώσει κάθε εσωτερική κίνηση, που αντιστρατευόταν την ανοδική του πορεία. 

Γιατί ήξερε πως ο μεγαλύτερος πολέμιος του ανθρώπου σ΄ αυτή του την πορεία είναι ο ίδιος του ο εαυτός. 

Γι’ αυτό ξεπέρασε τον εαυτό του, επιχειρώντας συστηματικά την εξασφάλιση της ηθικής και πνευματικής του τελειότητας. 

Η αποξένωση από τον εαυτό του και η όσον το δυνατόν μεγαλύτερη απελευθέρωσή του από τα δεσμά του, συνδυαζὀταν με ταυτόχρονη παράδοσή του στο Χριστό. 

Το ολοκληρωτικό του δόσιμο στα χέρια του Θεού, που είναι ο μεγάλος αναμορφωτής, αποτελεί την πεμπτουσία ολόκληρου του βίου του. 

Έτσι αναγνωρίστηκε ως άγιος εν ζωή και πολύ περισσότερο μετά την κοίμησή του.

 Ανεπανάληπτη εικόνα…  Αμέτρητοι Ρώσοι κάθε χρόνο περνούν από το χώρο της Μονής της Αγίας Τριάδος στο Ντιβέγιεβο για να τον προσκυνήσουν.

Και είναι δικαιολογημένη αυτή η αθρόα προσέλευση. Ο Σεραφείμ του Σάρωφ, ήταν σε δύσκολα χρόνια για τους Ρώσους ένα αναστάσιμο στήριγμα.

Το 1833 κοιμήθηκε και μετά από 70 χρόνια ανακηρύχτηκε άγιος. Τα λείψανά του, τοποθετημένα σε μια θήκη από κυπαρισσόξυλο, ευωδίαζαν, όπως και σήμερα, και η ατμόσφαιρα μοσχοβολούσε. Τα δάκρυα των πιστών έρρεαν πάνω στα αναμμένα κεριά…

Συντελούνται πολλά θαύματα, δίνοντας τη δυνατότητα σε ψυχές να  μεταστοιχειωθούν και να μεταμορφωθούν. 

Αυτά τα λείψανα είναι πηγή θαυμάτων για τους Ρώσους, έστω και αν κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης είχαν εξαφανιστεί. Επανήλθαν μετά την πτώση του κομμουνισμού το 1991. 

Βαθιά πεποίθησή του οσίου ήταν ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι μια μεγαλειώδης υπέρβαση και νίκη, πρώτα του Χριστού  και έπειτα του πιστού στο Χριστό ανθρώπου. 

Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι δεκάδες άνθρωποι καθημερινά ήθελαν την ευλογία του.

Και την  έπαιρναν με χαρά από όσιο Σεραφείμ, που ζούσε μέσα σ΄ ένα στενό κελλάκι, μ’ ένα αναμμένο καντήλι, μ’ ένα σκαμνάκι για κάθισμα και για τραπέζι, ένα σακί για στρώμα και στο διάδρομο ένα ξύλινο φέρετρο, που είχε ετοιμάσει ο ίδιος, για να του θυμίζει ότι το σώμα του είναι φθαρτό και προσωρινό.

Μάλιστα ο ίδιος ανέφερε, προαισθανόμενος το τέλος του   ότι  “το σώμα μου είναι πια νεκρό, μα η ψυχή μου είναι σαν να γεννήθηκα τώρα”. 

Η σωτηρία των ανθρώπων ήταν η προτεραιότητά του, αλλά έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα και στους φτωχούς και στα παιδιά. 

Έλεγε σ’ όσους τον επισκέπτονταν: “Δίνε να φάγει ο πεινασμένος. Δίνε να πίνει ο διψασμένος. Nα είσαι δίκαιος. Nα έχεις ειρηνική κι’ αγαθή ψυχή”.

Τα παιδάκια έπεφταν αυθόρμητα στην αγκαλιά του, τα έσφιγγε και τους έλεγε: “Θησαυροί μου!”.

Αυτό, που τον σφράγισε, και τον ανέδειξε σε αγιασμένη μορφή, ήταν η ακλόνητη πίστη του ότι η Ανάσταση είναι πάνω απ’ όλα νίκη εναντίον του θανάτου. 

Όπου βασιλεύει ο Χριστός, εκεί ο θάνατος δεν έχει καμία πραγματική εξουσία. Είναι απλό επεισόδιο στη ζωή μας. 

Μόνο ο χωρίς Χριστό κόσμος φοβάται το θάνατο, γιατί το μόνο, που γνωρίζει, είναι ο θάνατος.

 Επειδή ο Χριστός είναι ο αιώνιος νικητής της αμαρτίας και του θανάτου, έτσι και ο όσιος Σεραφείμ, που ενώθηκε μαζί Του, έζησε στη δόξα Του.

Ολόκληρη η ζωή του ήταν μια επ-ανάσταση  εναντίον του κακού. Κατά συνέπεια ήταν μια ανα-γέννηση, ανα-καίνιση, ανά-σταση.