Του π. Ηλία Μάκου
Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός ο Οσιομάρτυρας Χρήστος, όπως και η γιορτή του (που αναφέρεται στο “Αγιολόγιον της Ορθοθόξου Εκκλησίας”, έκδοση Ιερό Κουτλουμουσιανό Κελλίο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής) δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή, ανήμερα της Παναγιάς, 15 Αυγούστου, καθώς τιμάται το μεγάλο γεγονός για τη Χριστιανοσύνη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Όμως διασώθηκε το μαρτύριό του στα Γιάννενα από ιστορικούς, μεταξύ των οποίων και ο Πουκεβίλ (ειδική αναφορά κάνει στο βιβλίο του “Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως ήτοι η Αναγέννησις της Ελλάδος, εν Αθήναις 1890”).
Ένας απλός μοναχός ήταν, σύμφωνα με τους ιστορικούς ερευνητές, αλλά αγωνιζόταν να αποτρέψει τον εξισλαμισμό των Χριστιανών και να βάλει το δικό του λιθαράκι στην απελευθέρωση της Πατρίδας από τους Τούρκους.
Ήξερε να αξιολογεί τα πράγματα και να διαλέγει για δικό του βίωμα το ανώτερο και τιμιότερο. Δεν τον ένοιαζε αν για να επιτύχει το ιδανικό, που οραματίζονταν, θα υπέφερε. θα εκτίθονταν σε κίνδυνο, θα θυσιαζόταν.
Η συνθηκολόγηση και η υποχώρηση ήταν ξένες προς τις συνήθειές του. Γι’ αυτό νίκη ήταν και ο θάνατος.
Όπως ήταν φυσικό, η δράση του ενοχλούσε τους Τούρκος, γι’ αυτό και τον συνέλαβαν για να τον συνετίσουν.
Μπροστά στον κατή (Τούρκο δικαστή) δεν έκρυψε τον πραγματικό του εαυτό, δεν έκρυψε την πίστη του, δεν έκρυψε το λαμπερό εσωτερικό του κόσμο, δεν έκρυψε την αρετή του, δεν έκρυψε την απόφασή του να θυσιαστεί.
Αντίθετα μίλησε χωρίς μισόλογα για τη Βασιλεία του Θεού, που δεν έχει τέλος, , που επεκτείνεται στην αιωνιότητα, εκεί, όπου επικρατεί η απεραντοσύνη και το απόλυτο, που τόσο ζωηρά ποθεί η ανθρώπινη ψυχή.
Το αποτέλεσμα ήταν να σκληρύνει ακόμη περισσότερο ο Τούρκος δικαστής και να διατάξει τη σταύρωσή του.
Μάλιστα αξιώθηκε να ζήσει τα πάθη του Χριστού. Τον περιέφεραν στους δρόμους με ακάνθινο στεφάνι, τον χλεύαζαν, τον εξευτέλιζαν, τον σταύρωσαν γυμνό σ’ ένα πλατάνι, στην τοποθεσία “Πλατανάκια” στην Καλούτσιανη Ιωαννίνων.
Και αυτός πώς αντιδρούσε; Μιμούμενος το Χριστό, προσευχόταν για τη συγχώρηση των διωκτών του. Αυτό είναι το μεγαλείο του πραγματικού Χριστιανού! Να αγαπάει τους εκτελεστές του!
Με σπαθί τον χτύπησαν στα πλευρά και εξέπνευσε. Όμως δεν χάθηκε ποτέ ο ηρωισμός και η μαρτυρία της αντίστασης του στις δυνάμεις του κακού.
Καιρός να νιώσουμε για άλλη μια φορά, από το βίου του νεομάρτυρα Χρήστου, πως η πίστη μας στο Θεό, η ολοκληρωτική μας εμπιστοσύνη στου Θεού την αγάπη και τη δύναμη, η τέλεια βεβαιότητα για την αλήθεια του λόγου Του, για την εκπλήρωση των υποσχέσεών Του, θα μας κάνει και πάλι, πιστοί στο χρέος μας, να μεγαλουργήσουμε.
Να εμπνεύσουμε την πίστη στο Θεό, την διάθεση για τη σωτηρία, την αισιοδοξία για την ουράνια πορεία.Το επιτάσσει ο εαυτός μας. Το περιμένει ο Θεός.
