Προσκύνημα νόστου και αναμνήσεων στον τόπο μου, τη Λέσβο

ΒΟΣΤΩΝΗ. Ζητώ προκαταβολικά την κατανόηση και τη συγγνώμη των φίλων αναγνωστών και αναγνωστριών μας, για τον προσωπικό χαρακτήρα τούτης της γραφής, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα καρδιόσταγμα γεμάτο βιωματικές αναμνήσεις και εμπειρίες ή αν προτιμάτε μία ακόμα εκπλήρωση του ασίγαστου νόστου που φωλιάζει στα τρίσβαθα της καρδιάς μου, για τη γεννήτρα γη μου, τη Λέσβο, της οποίας η μορφή λαμπυρίζει σαν διάφανο φύλλο μέσα στα γαλανά νερά του Αιγαίου.

Εκεί επέστρεψα και με φυσική παρουσία τις πρώτες Αυγουστιάτικες μέρες, γιατί νοερώς βρίσκομαι εκεί καθημερινώς. Τούτη τη φορά εκτός από τη σύζυγό μου, την Αγγελική, ήταν μαζί μας η κόρη μας η Ελένη με τον σύζυγό της Ανδρέα και το μικρό μας Θεοδωράκη. Για τον Ανδρέα και τον Θεοδωράκη ήταν η πρώτη τους επίσκεψη στη Λέσβο, την οποία και αγάπησαν πολύ.

Η επίσκεψη ή μάλλον το προσκύνημα ξεκίνησε από το χωριό μας, τη Μόρια, εκεί που πρωτάνοιξα τα κλαμένα μου μάτια στο θαύμα και το αίνιγμα της ζωής που από τότε προσπαθώ να ερμηνεύσω… κι ακόμα παραμένει ανερμήνευτο, ίσως επειδή η ζωή είναι ένα πραγματικό μυστήριο που δεν περιγράφεται ούτε ορίζεται με λέξεις και έννοιες, αλλά ως μια αναζήτηση του λόγου και του νοήματος των όντων.

Η Μόρια κάποτε ήταν το αστέρι του νησιού, πέντε μόλις χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, τη Μυτιλήνη, την κοσμούσαν τα λιόξανθα μαλλιά των ελαιώνων, αλλά το τσουνάμι του παράνομου και λαθραίου μεταναστευτικού από την Τουρκία, δυστυχώς την πλήγωσε βαριά… Πριν λίγα χρόνια έφτασε να έχει είκοσι τρεις χιλιάδες παράτυπους μετανάστες με όλα όσα συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Σήμερα, λέγεται πως υπάρχουν γύρω στις δύο χιλιάδες. Πάλι καλά. Ας μην προχωρήσω όμως…

Η αγαπημένη μου πρωτοξαδέλφη, η Αγλαϊτσα Μαργέλου, είχε διοργανώσει με κάθε λεπτομέρεια το «προσκύνημα» στη Μόρια που ξεκίνησε από τον ιερό ναό του Αγίου Βασιλείου. Εκεί όπου μικρό παιδί πρωτοδιδάχτηκα «του Θεού τα πράγματα» και του «του Γένους του Ελληνικού τα σπουδάγματα», από τον αγιασμένο ιερέα της Μόριας, τον αείμνηστο π. Βασίλειο Μπάμια, ο οποίος αναπαύεται στον περίβολο του ναού. Στάθηκα δίπλα στον τάφο του, είδα τη φωτογραφία και έζησα από την αρχή όλα τα όμορφα χρόνια, τις συμβουλές και διδαχές του που σημάδεψαν τη ζωή μου. Ηταν αυτοδίδακτος ο μακαριστός π. Βασίλειος, αλλά είχε μία καταπληκτική Θεολογική μόρφωση, η οποία δεν αποκτάται στις Σχολές, ούτε με συγγράμματα, αλλά με την πίστη ως σχέση βιωματική με τον Θεό, την πηγή της σοφίας και της γνώσεως.

Δεύτερος σταθμός ήταν το πατρικό μας σπίτι το οποίο είναι στην κυριότητα της αδελφής μου, της Βασιλικής, με την οποία ανταμώσαμε στη Μυτιλήνη και θυμηθήκαμε πολλά. Στη θέαση του πατρικού σπιτιού μας τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν ασυγκράτητα από τα μάτια μου. Η συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό και καλή μας φίλη, η Αγλαΐα Γεωργακοπούλου (Τρακέλη) η οποία διαμένει με την οικογένειά της επί χρόνια στη Νέα Υόρκη και έτυχε να επισκέπτεται το χωριό μας, έδειχνε στη σύζυγό μου την Αγγελική το δωμάτιο και το παράθυρο στον δεύτερο όροφο που καθόμουν και διάβαζα. Η επόμενη στάση μας ήταν η θεία μου η Κατίνα Καλμούκου, η οποία παρά το προχωρημένο της ηλικίας της έχει μία καταπληκτική διαύγεια και μνημονικό και θυμάται τα πάντα.

Στο ζαχαροπλαστείο του Παναγιώτη Καχέλου, το οποίο εξακολουθεί και σήμερα να είναι το σημείο αναφοράς των ανθρώπων μας της Μόριας, όπως ήταν και τότε που ήμασταν μικρά παιδιά, υπό την ιδιοκτησία του πατέρα του, του αείμνηστου Γεωργίου Καχέλου που έκανε το σπιτικό παγωτό, συγκεντρωθήκαμε μια μικρή συντροφιά από συμμαθητές του Δημοτικού σχολείου και θυμηθήκαμε τα χρόνια εκείνα που μεγαλώναμε στο χωριό. Ανάμεσά τους ήταν κι ο καλός φίλος Αργύρης Κουκλάδας, ο οποίος διαμένει επί σειρά ετών στη Νέα Υόρκη και βρισκόταν για διακοπές στο χωριό.

Και τώρα σειρά είχε ο τόπος αναπαύσεως των δικών μας ανθρώπων, το κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου, στο οποίο αναπαύονται οι αγαπημένοι μου γονείς, ο θείος και η θεία, αλλά και άλλα πολλά πρόσωπα σεβαστά κι αγαπημένα, μερικά από τα οποία την περασμένη φορά που επισκέφθηκα τη Μόρια ήταν «επί γης», αλλά τώρα είχαν μεταβεί «υπό γην». Τι παράξενη που είναι αλήθεια η ζωή! Ηταν πραγματικά δύσκολη η ώρα που περάσαμε στο κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου. Διανύσαμε τον κεντρικό δρόμο της Αγοράς όπου κάθε μας βήμα ήταν και μια συνάντηση, κι ένας χαιρετισμός με συγχωριανούς μας. Τους θυμάμαι όλους και τους αγαπώ, κι εκείνοι ανταπέδιδαν τόσο διαχυτικά και αυθόρμητα την αγάπη και εκτίμησή τους. Άνθρωποι καλοί, απλοί, γνήσιοι, νοικοκυραίοι, αυθεντικοί, διασώζουν την καλοσύνη και την αρχοντιά της Λέσβου.

Τις επόμενες μέρες σειρά είχαν τα προσκυνήματά μας, η Μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στις Καρυές της Θερμής, ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου με την απαράμιλλη και μοναδική μορφή του, η Παναγία της Αγιάσου έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, το ιερό και αναλλοίωτο σκήνωμα του Αγίου νεομάρτυρα Θεοδώρου του Βυζαντίου, το οποίο βρίσκεται αποθησαυρισμένο μέσα στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αθανασίου στη Μυτιλήνη. Η Αγορά της Μυτιλήνης με τις βιτρίνες και τις μυρωδιές της και φυσικά οι παραλίες της Πέτρας και του Μόλυβου, της Χαραμίδας και άλλες, με τα καταγάλανα και καθαρά νερά του Αιγαίου, τα φρέσκα ψάρια και τις σαρδέλες της Καλλονής.