Την Τίμια Ζώνη μετέφερε ο καθηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ και την παρέλαβε στο ναό του αγίου Παϊσίου ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Μάξιμος, παρουσία του Μητροπολίτη Άρτας Καλλίνικου, πολλών κληρικών, πλήθους κόσμου και επισήμων.

Μεταξύ αυτών η υφυπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Μαρία-Αλεξάνδρα Κεφάλα, που κατάγεται από ιερατική οικογένεια, ο δήμαρχος Ιωαννιτών Δημήτρης Παπαγεωργίου, ο Γενικός Περιφερειακός Αστυνομικός Διευθυντής Ηπείρου Β. Μουσελίμης κ. ά. 

Ο ναός του αγίου Παϊσίου στα Γιάννινα, όπου φιλοξενείται  η Τιμία Ζώνη, είναι προσκυνηματικός και ιδρύθηκε  με φροντίδα του Μητροπολίτου Μαξίμου, ενώ εγκαινιάστηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Εκεί συρρέει πλήθος  πιστών απ’ ολόκληρη την Ήπειρο, προκειμένου να ασπαστούν το ιερό κειμήλιο  ( από την επίγεια ζωή της Παναγίας δεν διασώζεται κάτι άλλο εκτός από την Τίμια Ζώνη, η οποία γύρω στο 1150 τεμαχίστηκε και μοιράστηκε σε ναούς και μονές) και να ζητήσουν τη μητρική προστασία τη. Και μαζί με τις ευγνώμονες γονυκλισίες τους μπροστά στην Τίμια Ζώνη της για το πλήθος των δωρεών της δεν διστάζουν να την παρακαλέσουν για τους πόνους και τις θλίψεις τους, για τις δοκιμασίες και τα προβλήματά τους, για κάθε καταιγίδα και συμφορά, που παρουσιάζεται στη ζωή τους.

Διαπιστώθηκε για μια ακόμη φορά η δύναμη, που κρύβουν τα κειμήλια της Εκκλησίας.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής τάξης, σιωπηλοί, προσευχόμενοι, προσκύνησαν τα λείψανα με τη βεβαιότητα της παρουσίας του αγίου.

Άνθρωποι με ταπείνωση, με προσδοκία ελέους, με την επιθυμία ενός θαύματος.

Άνθρωποι με πίστη τόσο ριζωμένη, που δεν ξεριζώνεται με όση μανία και αν την παλεύουν οι αέρηδες.

Άνθρωποι, που νιώθουν τον άγιο να τους τραβάει σε φωτεινές πορείες.

Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, που η πορεία του ανθρώπου μοιάζει με τη μικρή σχεδία πάνω στ’ αφρισμένα κύματα του πελάγου, τα λείψανα των αγίων αποτελούν άγκυρα ελπίδας.

Η ελπίδα αυτή, δεν είναι ανθρώπινη και δεν αποδεικνύεται φρούδα. Δεν είναι μάταιη κι ανεκπλήρωτη, που μένει όνειρο απατηλό «σκιάς ασθενέστερον».

Είναι η ελπίδα της ζωντανής παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Είναι η ελπίδα προς τον Θεό, ως κυβερνήτη της ζωής μας, ως πατέρα μας προσωπικό.

Αυτή η ελπίδα είναι εκείνη, που δεν ντροπιάζει αυτούς, που την έχουν, αλλά αντίθετα τους δικαιώνει τις προσδοκίες και τους αμείβει τη σταθερότητα.

Έτσι γίνεται διαφορετική η εξέλιξή μας μέσα στον κόσμο. Και νιώθουμε ασφάλεια και βεβαιότητα.

Για όσους δυσπιστούν και αμφιβάλουν για τη θαυμαστή χάρη των κειμηλίων και των λειψάνων, ας γνωρίζουν ότι η μεγάλη πρόσκληση και πρόκληση  είναι μέσα από αυτά  να μιμηθούμε τις αρετές αγιασμένων μορφών.

Ξέρουν οι πιστοί, που προσέρχονται και προσκυνούν την Τιμία Ζώνη,  ότι πέρα από τις δικές μας προσπάθειες, που πρέπει να είναι συνεχείς και δυναμικές και άγρυπνες, η Παναγιά είναι μαζί μας.

Και αυτό δεν εκλαμβάνεται ως μια ευσεβιστική, θεωρητική και υποκριτική και ασόβαρη  αναφορά,  αλλά είναι, βίωμα, από την ίδια τη ζωή.

Μπορεί η ψυχική σήψη να αυξάνεται και το ηθικό αισθητήριο ολοένα να υποχωρεί και το κακό να μην αναχαιτίζεται.

Και, όμως, υπάρχει η Παναγιά μας. Οι Έλληνες τιμούμε την Παναγιά. Οι Έλληνες αισθανόμαστε την Παναγιά πολύ κοντά μας, έστω αν περνούμε χαρά ή πόνο.

Αν δεν θέλουμε να κυνηγάμε σκιές, ας “ζυμώσουμε” τα ιδανικά μας με το ακατάλυτο υλικό, που μας δίνει η Παναγιά. Την αγάπη της.

Η μεγάλη έλλειψη, που έχει στη ζωή του σήμερα ο άνθρωπος, είναι η αγάπη. Δηλαδή η ιδιότητα εκείνη, η δύναμη, η χάρη, η αρετή, που κάνει τον άνθρωπο να είναι Άνθρωπος.

Γιατί, αλήθεια, πολλοί από μας, να νιώθουμε μόνοι, κατάμονοι και να μένουμε ερμητικά κλεισμένοι στο κάστρο της ψυχής μας και να μην γίνουμε πρωταγωνιστές του ίδιου μας του εαυτού;

Γιατί δεν αφήνουμε του ήλιου την αχτίδα, τη ζωογόνο αύρα του ήθους, να περάσει μέσα μας; Τι περιμένουμε;Τι καρτεράμε; Δεν υποφέρουμε;

Ας ακούσουμε τους παλμούς της Παναγιάς. Για μας κτυπάει η καρδιά της. Μας αναζητάει. Μας προσμένει. Μας καρτερεί. Ας σηκωθούμε και ας τρέξουμε στην αγκαλιά της Παναγιάς, θα μας δώσει ζωή…