Του Μιλτιάδου Στεργίου

Τελέσθηκε την Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016, στον Ναό του Αγίου Νεκταρίου Κερατέας, το μνημόσυνο των εννέα ημερών για τον μακαριστό Αρχιμανδρίτη Δημήτριο Ζώρζο, Αντισυνταγματάρχη του Σώματος Στρατιωτικών Ιερέων.

Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Πρωτοπρεσβύτερος Προκόπιος Ορφανός, εφημέριος Αγίου Ιωάννου Μαρκοπούλου, ενώ στο Μνημόσυνο έλαβαν μέρος ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Μωραΐτης, ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημητρίου, και ο Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Ορφανός. Το ιερό αναλόγιο πλαισίωσε ο Αθανάσιος Ρούσσης, εκ των πνευματικών τέκνων του μακαριστού κληρικού. Εν συνεχεία τελέσθηκε και επιτάφιο τρισάγιο στο κοιμητήριο Κερατέας.

Το 40ήμερον μνημόσυνο ορίσθηκε να τελεσθεί στο Ναό του Αγίου Δημητρίου Κερατέας την Κυριακή 7η Αυγούστου 2016, ενώ και την Δευτέρα 8η Αυγούστου, 40η ημέρα από της κοιμήσεως του αειμνήστου κληρικού θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία στον ναό του Αγίου Νεκταρίου Κερατέας, του οποίου κτήτωρ υπήρξε ο Αρχιμανδρίτης Δημήτριος.

Από της παρούσης, δημοσιοπούμε τις επικήδειους ομιλίες των κατά σάρκα ανεψιών του εκλιπόντος κληρικού και τον ευχαριστούμε για όσα προσέφερε σε όλους εμάς τα πνευματικά του παιδιά.

Πνευματικέ μου Πατέρα και Θείε μου

Του Σωτηρίου Μπλάνη

Πανοσιολογιώτατε,

όπως μας λέει ο Άγιος Παΐσιος, η πίστη και η εμπιστοσύνη στο Θεό Τον αναγκάζει να επέμβει, εφόσον έχει επιτευχθεί ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό. Αυτό επιβεβαιώνει την περίπτωση σας, Πάτερ. Γιατροί και Νοσηλευτές στο 417 Νοσηλευτικό Ίδρυμα Μετοχικού Ταμείου Στρατού έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σας κρατήσουν στη ζωή. Τώρα τελευταία και συγκεκριμένα τις 3 τελευταίες μέρες όμως μιλούσαν για μια μη ανατρέψιμη κατάσταση και ήλπιζαν σε μια θεία παρέμβαση, το λεγόμενο θαύμα. Άλλα, ο Θεός παρενέβη με άλλο τρόπο. Επέλεξε να σας πάρει μαζί του στη Βασιλεία των Ουρανών. Μάλλον, επειδή έβλεπε την τεράστια ταλαιπωρία και την επιδείνωση των προβλημάτων υγείας σας. Έτσι, επέλεξε να σας πάρει μαζί Του στις 30 Ιουνίου 2016 και ώρα 10:30. Η ώρα αυτή μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού αυτή την ώρα τελείωνε και η Θεία Λειτουργία της εορτής της σύναξης των Δώδεκα Αποστόλων. Έτσι, οι Άγγελοι κατά την επάνοδο τους στα ουράνια, αφού πρώτα είχαν παραστεί στην μετουσίωση του Άρτου και του Οίνου, σε Σώμα και Αίμα του Χριστού, σας πήραν μαζί τους στη Βασιλεία του Θεού.

Από εσάς μόνο καλές στιγμές έχω να θυμάμαι. Οι Θείες Λειτουργίες που τελούσαμε στον Άγιο Νεκτάριο και στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο θα μου μείνουν αλησμόνητες, καθώς και οι λοιπές Θρησκευτικές τελετές που τελούσαμε στο 417 Νοσηλευτικό Ίδρυμα Μετοχικού Ταμείου Στρατού, στο Πολεμικό Μουσείο, στο Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού Ειδικών Δυνάμεων και στην Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων και στο 414 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ειδικών Νοσημάτων. Έτυχε να παρευρεθώ σε πολλές από αυτές, τις περισσότερες φορές, μαζί με την αδελφή μου Δήμητρα και τον αδελφό μου εν Χριστώ Αθανάσιο. Με τις συζητήσεις μας έπειτα από κάθε Θεία Λειτουργία στον Άγιο Νεκτάριο, μια εκκλησία που χτίσατε από το μηδέν μόνος σας, μας δώσατε να καταλάβουμε με την κατήχηση σας ποιο είναι το μεγαλείο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης και γιατί η Ορθόδοξη Πίστη χαρακτηρίζεται ως η πιο ελεύθερη θρησκεία του κόσμου. Όπως μας λέγατε η Αλήθεια είναι ο Χριστός μας και όταν πιστεύουμε σε Αυτόν δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Επίσης, ήμουν μαζί σας, όταν βρήκαμε σε ένα κατάστημα με εκκλησιαστικά είδη στην Αθήνα τις εικόνες που είχαν κλαπεί από τον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Κερατέας και αμέσως μεριμνήσατε και κάνατε τις απαραίτητες ενέργειες για να επιστρέψουν στη θέση τους, όπως και έγινε . Η τεράστια Αγάπη που τρέφετε για εμένα, την Δήμητρα, τον Μάριο και τον Γεώργιο-Νεκτάριο ήταν κάτι παραπάνω από φανερή. Μας αγαπούσατε σαν δικά σας παιδιά μας, παρόλο που ήμασταν ανίψια σας. Ευελπιστούμε να νιώσατε και εσείς από τη δική σας πλευρά την αγάπη μας. Σας ευχαριστούμε θερμά για την συμβολή σας στην ανατροφή μας και τη διαπαιδαγώγηση μας. Είσαστε ασφαλείς πλέον στην αγκαλιά του Θεού, παρόλο που η ώρα της άφεσης ήρθε νωρίς. Η φυσική σας σιωπή, πλέον, θα αναδεικνύει συνεχώς το μέγεθος του ιεραποστολικού έργου σας, την ισχυρή σας προσωπικότητα και την δύναμη της ψυχής σας. Από την οικογένεια μου σας διαβεβαιώνω ότι δεν θα υπάρξει ποτέ λήθη προς το πρόσωπο σας.

Αιωνία σου η μνήμη, Πνευματικέ μου Πατέρα και Θείε μου.

«εδώ είμαι»

Της Δήμητρας Μπλάνη

Συγχωρήστε με για την αποφυγή της ψυχρότητας του επίσημου ύφους.

Γνωρίζω ότι στο λόγο αυτό θα έπρεπε να προηγείται κάποιος προσφωνητικός χαιρετισμός, όμως αυτή τη στιγμή ακόμα και αυτό μου φαίνεται αδιανόητα δύσκολο.

Ίσως να μην είμαι το κατάλληλο άτομο να εκφραστεί σε αυτή τη περίπτωση, όμως οφείλω να το κάνω. Αναφερόταν σ’ εμένα σε κάθε ομιλία του και πιστεύω ότι η ανταπόδοση είναι το λιγότερο από αυτά που μπορώ να κάνω για να τον τιμήσω.

Η περίσταση γι’ αυτό δεν είναι η επιθυμητή και το ύφος μου είναι δυσανάλογο αυτής, όμως αυτά τα λόγια έρχονται από εδώ, την καρδιά. Είναι ειρωνικό, αλλά θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Έτσι έκανε και εκείνος, έτσι είναι πρέπον να κάνω και εγώ.

Υπάρχει πόνος σε κάθε λέξη, τόσος ώστε να δακρύζω όσο ποτέ άλλοτε, μια πιθανότητα που είναι ακόμα υπαρκτή και θα συνεχίσει να είναι επ’ αορίστου.

Στις ακολουθίες που τιμούνται οι κεκοιμημένοι, του άρεσε να χρησιμοποιεί ένα συγκεκριμένο σημείο της Καινής Διαθήκης στις ομιλίες του, όπου ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός παρηγορεί μια χήρα στη πόλη Ναΐν, που μόλις έχασε το μοναδικό της παιδί. «Και όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή. Και ιδών αυτήν ο Κύριος εσπλαχνίσθη επ’ αυτή και είπεν αυτή, μη κλαίε.» (Και πολλοί από την πόλιν ήσαν μαζί της. Μόλις ο Κύριος την είδε, την σπλαγχνίσθηκε και της είπε, «Μην κλαις».)

Για το λόγο αυτό είμαι σίγουρη ότι από χθες, όποτε κλαίω με κοιτάει και με κρίνει με εκείνο τον τόνο που μόνο εκείνος ξέρει. «Δήμητρα! Κάνε υπακοή!», μου λέει.

Λίγο δύσκολο, έτσι δεν είναι; Διότι γνωρίζω ότι πλέον θα κοιτάζω προς την καρέκλα του γραφείου του και θα είναι κενή. Θα κοιτάζω προς το κρεβάτι του, θα είναι κενό. Θα κοιτάζω προς το αγαπημένο του σημείο στη βεράντα της μαμάς, πάλι κενό.

Όμως δεν είμαι εδώ για να σας υπενθυμίσω πόσο μας πονά όταν τα συνειδητοποιούμε τούτα, άλλα είμαι εδώ για να σας υπενθυμίσω ότι η σωματική του απουσία μας πληγώνει, επειδή η παρουσία του ήταν ξεχωριστή, ήταν μοναδική. Η πιο χαρισματική και σπουδαία προσωπικότητα που είχα το προνόμιο να γνωρίσω ποτέ. Θα μπορούσα να σας αφηγηθώ κάθε ανάμνηση που είχα μαζί του. Δε νομίζω ότι θα σταμάταγα ποτέ.

Σήμερα ξεχωρίζουν κάποιες, τις οποίες έχω τοποθετήσει στην κατηγορία ‘ταξίδια’. Πρόκειται για τις φορές που έλειπε. Και από αυτές, ξεχωρίζει μια υποκατηγορία, στην οποία περιλαμβάνονται όλες εκείνες οι φορές που επέστρεφε επειγόντως Κερατέα, απ’ οπουδήποτε βρισκόταν για να έρθει να με δει, όποτε τον ζητούσα και τον είχα ανάγκη. Το έκανα τόσο συχνά, που όταν μικρή κοιμόμουν δίπλα του, ώστε πριν φύγει να το καταλάβαινα για να πάω μαζί του. Δε μπορούσε να μου αρνηθεί. Όταν κατάφερνε να φύγει χωρίς να με ξυπνήσει, έπειθα τη γιαγιά να τον πάρει τηλέφωνο για να του μιλήσω. Μια από αυτές τις φορές τον ρώτησα «θείε, που είσαι;» και μου απάντησε «εδώ είμαι». «Τότε γιατί δε μπορώ να σε αγκαλιάσω;» και μου απαντά «μπορεί να μη με βλέπεις, αλλά είμαι εκεί μαζί σου».

Συνεπώς, πίσω στα σημεία που άφησε κενά, ας ξανασκεφτούμε: λείπει πραγματικά; Ή είναι ακόμα εδώ;

Δίχως αμφισβήτηση, ισχύει το δεύτερο.