Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Η σοφή γιαγιά μου(από τη μητέρα της Ιμβριώτισα) έλεγε συχνά «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;».
Γιατί ενώ υπάρχουν αρκετές στιγμές στη ζωή μας που αν και είναι ηλίου φαεινότερη η απάντηση, ερχόμαστε σε σημείο να αναρωτηθούμε πώς έχουμε πάρει την τάδε απόφαση ή καταλήξαμε στο δείνα σημείο…
Επειδή όμως κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς αλάνθαστος, χρειάζεται βούληση και λεβεντιά ώστε να αναγνωριστούν τα όποια λάθη και να διορθωθούν.
Πόσο εφικτό όμως είναι αυτό, όταν υπάρχουν αυλοκόλακες που διαστρέφουν τα γεγονότα; Και τελικά το ερώτημα είναι λιβανίζουμε για να δοξάσουμε τον Κύριο ή για να Τον εμποδίσουμε να μας βλέπει; Είναι ένα ερώτημα που θα έπρεπε να το θέτουν στον εαυτό τους, όσοι βρίσκονται κοντά σε ισχυρούς, κοντά σε πρόσωπα που έχουν εξουσία.
Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι κάθε σύμβουλος ή όπως αλλιώς αποκαλείται ο έμπιστος δίπλα στον ισχυρό, έχει την υποχρέωση να προστατεύει και όχι να ευχαριστεί.
Αυτό είναι κάτι που έπρεπε να προσέχουν από πολλά χρόνια πριν, όσοι βρίσκονται κοντά στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Προσωπικά ομολογώ ότι έχω μιλήσει και κυρίως έχω γράψει αρκετές φορές για το Πατριαρχείο και τις πράξεις και αποφάσεις του με μιαν υπερβολή, είτε για να το στηρίξω είτε για να του ασκήσω κριτική.
Σε κάποιους φάνηκε ως επίθεση και όχι ως καλόπιστη κριτική εξ αγάπης προς το σεπτό πρόσωπο του Πατριάρχη μας και του θεσμού και φρόντισαν να το περάσουν στον Πατριάρχη και αυτός να μας θεωρεί κακό μπελά.
Ωστόσο, τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομα τους και το… λιβάνι να μπαίνει μόνο για το σωστό σκοπό. Δεν θεωρώ σκόπιμο να ασκήσω κριτική στην πολιτική που ακολουθεί το πατριαρχείο και στις επιλογές του Πατριάρχη.Ειναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Θα τον κρίνει η ιατορία.
Αλλά νομίζω ότι όλοι όσοι αγαπάμε την Εκκλησία μας και ασφαλώς τον Πατριάρχη πρέπει να πούμε ότι οι τελευταίες αποφάσεις του δεν έχουν τα στοιχεία εκείνα, που θα έπρεπε να έχει μια πατριαρχική απόφαση για να θεωρείται ενωτική, πατρική και επωφελής τόσο για τον ίδιο το θεσμό όσο και για τα πρόσωπα τα οποία επλήγησαν από αυτές τις αποφάσεις.
Θεωρώ ότι οι τελευταίες αποφάσεις του Πατριάρχη ήταν σαν να εκπέμπουν ένα σαφές «σήμα κινδύνου».
Δεν γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους ο Πατριάρχης φέρθηκε με αυτό τον σκληρό τρόπο στην τελευταία Σύνοδο. Για να μην ξύσω τις πληγές της Εκκλησίας δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, δεν θα θυμίσω παρόμοιες καταστάσεις του παρελθόντος και δεν θα αναλύσω την σκέψη μου και αυτό που πιστεύω για όλα αυτά. Θέλω όμως να επισημάνω ότι με όλα αυτά φθείρεται το Πατριαρχείο και μαζί μ’ αυτό φθείρεται και ο ίδιος ο Πατριάρχης.
Απορώ πως δεν γίνεται αντιληπτό ότι ο Πατριάρχης πρέπει να θεωρείται και να αντιμετωπίζεται ως κάτι πολύτιμο και όχι να γίνεται… ρούχο casual.
Όμως ποιοί αλήθεια δε βλέπουν ότι αυτός ο υπερβολικός τρόπος με τον οποίον κινήθηκε το Πατριαρχείο χτύπησε κατάστηθα τον Πατριάρχη χωρίς να το καταλάβει;
Ποιος δε βλέπει ότι αυτά που αποφασίστηκαν τραυμάτισαν σοβαρότατα τον Οικουμενικό θρόνο, ο οποίος είναι ταγμένος να διαφυλάσσει τα δόγματα της πίστης, να εκπέμπει φως, να καθοδηγεί και να στηρίζει τις θυγατέρες Εκκλησίες; Να χτίζει και όχι να γκρεμίζει. Να ενώνει και όχι να διχάζει. Να συγχωρεί και όχι να τιμωρεί!
Ας ελπίσω ότι αυτό το κείμενο θα διαβαστεί όπως πρέπει, δηλαδή ως κείμενο που θέλει να βοηθήσει, που θέλει να αφυπνίσει και δεν θα προτιμηθεί το λιβάνισμα που στραβώνει.
