Σαν σήμερα πέθανε η Κατίνα Παξινού. Ευλογημένη η μνήμη της. Την θυμάμαι στο Εθνικό να ερμηνεύει Μπερνάντα Αλμπα και να κεντάει σταυροβελονιά – αληθινά όμως! Αργότερα, σε άλλο έργο (νομίζω στο Ρεξ) ήταν πια άρρωστη και στο σανίδι επάνω γυρνάει και λέει στην ηθοποιό: φέρε μου το χάπι μου και λίγο νερό. Εκείνη τάχασε, η Παξινού το επανέλαβε, κι επί τέλους πήγε και της τόφερε. Ζήτησε παυσίπονο. Το κοινό αδιάφορο, νόμισε πως ήταν διάλογος του έργου. Έσφιξα τα δόντια μου και βούρκωσα. Εκείνη, συνέχισε σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Και στη Μάνα κουράγιο, όσοι ήμασταν ευνοημένοι και την είδαμε, δεν θυμάστε που βογγούσε χωρίς να είναι μέρος του ρόλου της;
Τι να πρωτοθυμηθώ, στην Επίδαυρο και στην Αθήνα… Τί μεγάλες ώρες, τι μεγάλες ερμηνείες.Τί μεγάλο ταλέντο!
Ε, πόσα σήμαινε, και πόσα μας δίδαξε η Παξινού… Αιωνία της η μνήμη.
PAN. D.