Ακόμα ένα μελανό σημείο της ιστορίας μας.

Έτος 1843…

Ο Νικηταράς ζητιανεύει στον Πειραιά.

Του είχαν δώσει το «δικαίωμα» να ζητιανεύει μια φορά την εβδομάδα έξω απο τον Ι.Ν της Ευαγγελιστρίας,

ετσι πληρώνει η Ελληνική Πολιτεία τους αγωνιστές της!

(Και στην Μαντώ Μαυρογένους δεν έδωσαν ποτέ σύνταξη αγωνιστή.)

Ο Νικηταράς, ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ…

ένας “αμόρφωτος” στην άκρη του δρόμου με κατεβασμένο το κεφάλι απο ντροπή κι απλωμένο το χέρι στο διαβάτη.

Τον έβγαλαν στην επαιτεία οι προύχοντες και οι “μορφωμένοι” Δανδήδες.

Η κόρη του δεν άντεξε να βλέπει σε άθλια κατάσταση τον πατέρα της και έχασε τα λογικά της και την έκλεισαν στο τρελάδικο.

Ο Νικηταράς, ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ,

αυτουνού που με δυσκολία πήραν το σπαθί απο το χέρι του μετα την καταστροφή του Δράμαλη.

Αυτουνού του ήρωα χρειάστηκαν 201 χρόνια για να γίνει (με ιδιωτική πρωτοβουλία) ενα κενοτάφιο δίπλα στον Κολοκοτρώνη.

Και ο τάφος του χαμένος στο χρόνο και κανείς δεν τον αναζήτησε.

“Κατέληξε” μοναχός του στην άκρη του δρόμου και κανείς δεν τον υπερασπίστηκε στο τέρμα της ζωής του,ενώ εκείνος μας υπερασπίστηκε όλους,όλες τις γενιές κι εκείνες, και τις τωρινές και εκείνες που θα’ρθουν.

Πρέπει ως Έλληνες να ζητήσουμε συγγνώμη, να πούμε ένα ευχαριστώ γιατί μας προσέφερε την δυνατότητα να ζούμε και να σκεφτόμαστε ελεύθερα.

“Συγνώμη καπετάνιο μου…Και σε ευχαριστώ! “