Όσο υπάρχουν παιδιά με τη σκέψη του Αριστόβουλου μπορούμε να ελπίζουμε …

✔️Καμαρώστε τον συγκροτημένο λόγο ενός νέου παιδιού, μαθητή Α ´ Λυκείου στην Θεσσαλονίκη μας και αναθαρρήστε!

🔺Σχόλιο του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Ποιος είπε ότι η νεολαία πάει, χάλασε;
Ποιος είπε ότι τα νειάτα δεν έχουν κρίση; Ποιος είπε ότι το μόνο που νοιάζει στους νέους είναι το ίντερνετ, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα… γκαζάκια κι ο καφές; Ποιος είπε ότι η νεοελληνική νεολαία βυθίστηκε στην ραστώνη και στην μαλθακότητα;
Το DNA των Ελλήνων είναι ένα μοναδικό φαινόμενο! Έρευνες που έγιναν από την Μακεδονία μέχρι την Κρήτη τεκμηριώνουν απόλυτα τη γενετική συνέχεια και συνοχή του Ελληνικού πληθυσμού από την αρχαιότητα (και από την νεολιθική εποχή) μέχρι σήμερα.
Έτσι είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, είτε το πιστεύουμε είτε όχι, είμαστε Έλληνες, που λέει και το τραγούδι:
«Δεν καρτερούμε τίποτα… Κι αντέξαμε…
Στην καρδιά του πελάγου
στο σταυρό του ορίζοντα
κραυγή κι’ οιμωγή η πατρίδα μου.
Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά, στ’ άκρο πέλαγο
στη μικρή μας πατρίδα επάνω. Η φωνή μας – αιώνες
παλιοί που δεν χάθηκαν. Τα’ όνειρο μας – αιώνες
που θάρθουν.
Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά και μαχόμαστε.
Η ελπίδα ακονιέται στην πίστη».
Ρώτησαν κάποτε τον νομπελίστα ποιητή Γεώργιο Σεφέρη: «Είμαστε απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;» Κι εκείνος απάντησε:

«Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα, και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει τη Μεγάλη Παρασκευή μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου».

Αν οι νεοέλληνες έχουν βιώματα από μια τέτοια μάνα, τότε θα είναι το «άλας» που θα διατηρήσει την ιδιοπροσωπία μας.
Αν έχουν κρίση, έχουμε εγγύηση. Αν γνωρίζουν την ιστορία μας, έχουμε μέλλον. Αν έχουν πίστη, έχουμε ασφάλεια. Καμαρώστε ένα νέο παιδί, μαθητή της Α Λυκείου, τον Αριστόβουλο, ο οποίος καταθέτει τις σκέψεις του με ειλικρίνεια, με ώριμο προβληματισμό και με κρίση που θα τη ζήλευαν πολλοί μεγαλύτεροι

σε αυτή την όμορφη και παράξενη πατρίδα.

🔹Ιδού το κείμενο του φωτισμένου μαθητή Αριστόβουλου. Δεν έχουμε την συγκατάθεση του ίδιου ή της οικογενείας του για να το παρουσιάσουμε αλλά το κάνουμε με πολύ σεβασμό και θαυμασμό στην αληθινή γραφίδα του μικρού φερέλπιδος μαθητή.

🔺🔻 Αγαπητό μου ……….. Αγαπητό μου………. Αγαπητό μου τι ; Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και πολύ εξοικειωμένος με την συγγραφή ημερολογίου, για αυτό το συνηθισμένο «Αγαπητό μου ημερολόγιο» παραλείπεται και από δω και στο εξής το μόνο που παραθέτω είναι σκέψεις.

Σήμερα στην τάξη η κυρία ,μας παρουσίασε το «πάρθεν», ένα κείμενο γραμμένο από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Ένα ποίημα αναφερόμενο σε όλους αυτούς τους θρήνους που περιστρέφονται γύρω από την άλωση της Πόλης .

Η αλήθεια είναι πως το θέμα της Πόλης, της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας , της κατάληξης της είναι ένα θέμα που κάπως με αγγίζει. Άλλωστε, ποιόν από εμάς δεν θα μπορούσε να αγγίξει ,εφόσον και εμείς σαν λαός ήμασταν κάποτε μέρος αυτής της τρανής αυτοκρατορίας ;

Οι παλαιότεροι μπορεί να συγκινούνται από μύθους και ιστορίες, όμως εγώ συγκινούμαι από τα γεγονότα.

Όταν ακούω για άλωση δεν σκέπτομαι τον μαρμαρωμένο βασιλιά, αλλά τον βασιλιά που αντί να κρυφθεί βγήκε και πολέμησε στην πρώτη γραμμή για την πατρίδα του. Όταν ακούω για άλωση σκέπτομαι τους 700 γενουάτες που, αν και ξένοι, πολέμησαν για την αυτοκρατορία εκείπου υπήκοοι της ενίσχυαν τον στρατό του σουλτάνου τασσόμενοι στο πλευρό του. Όταν ακούω για άλωση δεν σκέπτομαι ούτε δύο πουλιά στην κόκκινη μιλιά ούτε το «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θα΄ναι»αλλά σκέπτομαι την δόξα της αυτοκρατορίας η οποία ξεθώριασε λόγω της ηλιθιότητας, της υπεροψίας και της αλαζονείας των ανθρώπων.

Το μόνο πράγμα για το οποίο πρέπει να θρηνούμε είναι το ξεκίνημα και η κατάληξη μας ,όχι μία πόλη την οποία χάσαμε πριν από 568 χρόνια. Μαθαίνοντας από το ένδοξο, αλλά και σκληρό παρελθόν, μπορούμε να κοπιάσουμε για ένα ακόμα πιο ένδοξο μέλλον.