🔹Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Μοναδικό κίνητρο για να θυσιαστεί κάποιος είναι η αγάπη. Η αγάπη στον Χριστό, στην Εκκλησία, στην Πατρίδα, σε ιδανικά και αξίες. Αν δεν υπάρχει κάποιος ανώτερος σκοπός δεν μπορεί να τελεστεί η θυσία.
Αυτά διδαχθήκαμε από τον πνευματικό μας πατέρα, τον Μεγάλο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα θυμόμαστε τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Και αυτό όχι γιατί έχουμε κάποια προσωπική εμμονή μαζί του αλλά γιατί λείπει πραγματικά απο την πατρίδα μας και την Εκκλησία μας.
Και αυτό δεν το λέμε μόνον εμείς οι κοντινοί του άνθρωποι αλλά το λέει όλος ο λαός και πολύ περισσότερο η νέα γενιά.
Θυμόμαστε έναν Αρχιεπίσκοπο, που άφησε εποχή όσο κανείς άλλος. Μικροί μεγάλοι, πιστοί ή μακράν της Εκκλησίας άνθρωποι, όλοι γνώριζαν τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ακόμη και σήμερα αν υποβάλαμε ένα ερώτημα «αναφέρατε έναν Αρχιεπίσκοπο της Ελλαδικής Εκκλησίας» θαρρώ πως η συντριπτική πλειοψηφία θα απαντούσε «τον Χριστόδουλο»!
Ο Χριστόδουλος προσέγγισε την νεολαία με έναν πρωτότυπο τρόπο, διότι η αγάπη είναι ευφευρετική! Και ο Χριστόδουλος ήταν άνθρωπος της αγάπης.
Ο Χριστόδουλος κέρδισε τις καρδιές των ανθρώπων, διότι ήταν άνθρωπος που μιλούσε κατ’ ευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων. Άγγιζε τις πιο ευαίσθητες χορδές του λαού μας. Ήταν απλός, προσηνής, καλόκαρδος, καταδεκτικός. Είχε μεγάλη δημοτικότητα. Ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς ανθρώπους της Εκκλησίας που είδε και γνώρισε η Ελλάδα.
Ο Χριστόδουλος ανοίχτηκε στον λαό. Έβγαλε την Εκκλησία από την εσωστρέφια. Με λόγια και με έργα προώθησε το λεγόμενο «άνοιγμα της Εκκλησίας προς την κοινωνία» και στη συνέχεια με τη διαμάχη του με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, στο ζήτημα των ταυτοτήτων, απέδειξε πως είναι ένας μεγάλος πνευματικός ηγέτης που ήξερε να κινητοποιεί το λαό μας. Άνοιξε την αγκαλιά της Εκκλησίας και την δική του και δέχτηκε τους πάντες. Ήταν πνευματικός πατέρας όλων.
Ο Χριστόδουλος κήρυττε ακατάπαυστα. Είχε λόγο θεόπνευστο, εκκλησιαστικό, πατριωτικό, ρωμαίϊκο. Λάτρευε τον Χριστό. Αγάπησε με πάθος την Ελλάδα. Πονούσε για το κατάντημά της. Έκρουε συχνά τον κώδωνα του κινδύνου από την «σαλαμοποίηση» -όπως έλεγε την παγκοσμιοποίηση- της νέας τάξης πραγμάτων. Ήταν ηγέτης!
Ο Χριστόδουλος αγαπήθηκε, μα και μισήθηκε. Ενόχλησε πολλούς. Στηλίτευσε τα κακώς κείμενα. Είχε όραμα. Διαλαλούσε τις αιώνιες αξίες του Ευαγγελίου και τις θέσεις της Εκκλησίας για διάφορα θέματα. Γι’ αυτό και ενόχλησε. Ξαφνικά ένας «παπάς» τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της αθεΐας. Έγινε κυματοθραύστης των παμφλαζόντων κυμάτων του υλισμού. Θέλησε να σταματήσει την αποδόμηση και την αποχριστιανοποίηση του Έθνους μας. Και ως ένα σημείο το κατάφερε. Δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει. Δεν τους… συνέφερε. Ήταν ένας σύγχρονος Παπαφλέσσας.
Ο Χριστόδουλος είχε συχνή λειτουργική και λατρευτική ζωή. Δεν ήταν άγευστος Θείας Χάριτος. Ήξερε καλά πως η ζωή του κληρικού αρχίζει και τελειώνει στην Αγία Τράπεζα. Κι αυτό το ζούσε. Γι’αυτό και συνεκλόνιζε το εκκλησίασμα, δημιουργούσε κατάνυξη και ψυχική ανάταση. Ήταν άνθρωπος πιστός. Άνθρωπος του Θεού.
Ας δούμε όμως μερικές από τις δηλώσεις του που άφησαν ιστορία.Και συχνά- πυκνά θα το επαναλαμβάνουμε γιατί αξίζει να τα θυμόμαστε. Διαβάζοντας τα θα νοιώσετε δέος και θα καταλάβετε πόσο μπροστά έβλεπε:
3 Μαΐου 1998 στον Βόλο:
«Αν ο λόγος ο πειστικός δεν αποφέρει καρπούς, τότε η Εκκλησία θα προχωρήσει σε δυναμική αντιπαράθεση, θα καταφύγει στο λαό μας. Και είμαι βέβαιος», κατέληξε, «ότι η ψυχή του λαού χτυπά Ορθόδοξα και Ανατολικά».
9 Μαΐου 1998
«Κηρύσσω, από τη θέση αυτή, πανστρατιά σύναξης των ικανών, των χαρισματικών και των αξίων εκ του ποιμνίου, προκειμένου να απαρτισθεί ο μεγάλος ειρηνικός στρατός της αγάπης και της δύναμης, που θα αναλάβει με επίγνωση και συνείδηση να υποστασιάσει τις ελπίδες του λαού και τις προσδοκίες του κόσμου».
27 Μαΐου 1998
«Εσείς εδώ και χιλιάδες άλλοι είσθε οι γνήσιοι αληθινοί Ελληνες πατριώτες, όχι απλώς αιθεροβάμονες του παρελθόντος. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι γραικύλοι που θέλουν τη συρρίκνωση της Εκκλησίας, γιατί ξέρουν ότι το έθνος οφείλει την επιβίωσή του σε αυτή».
15 Αυγούστου 1998
«Να πούμε και πάλι πως είμαστε διατεθειμένοι να επαναλάβουμε το “Μολών λαβέ” και να διατρανώσουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν είναι εύκολος του Ελληνα ο τράχηλος».
19 Νοεμβρίου 1998
«Οταν οι πρόγονοί μας έδιναν τα φώτα του πολιτισμού, αυτοί ήταν ανεβασμένοι στα δένδρα».
5 Ιουνίου 1999
«Ο λαός μας χόρτασε από τα μεγάλα λόγια, ο λαός μας χόρτασε από τις υποσχέσεις, ο λαός μας χόρτασε από τους εκμεταλλευτές. Τους εκμεταλλευτές είτε της δικής του αμέλειας είτε της δικής του αφέλειας, ή τους εκμεταλλευτές της δικής του οξύνοιας. Σήμερα ο λαός θέλει αγωνιστές, ο λαός θέλει ομολογητές, ο λαός θέλει ανθρώπους που παίρνουν τη σημαία των ιδανικών, του Χριστού και την ανυψώνουν».
2 Σεπτεμβρίου 1999
«Σας ερωτώ, είναι μάθημα Θρησκευτικών αυτό που κάνουν τα παιδιά μας στα σχολεία; Είναι μάθημα όπως το ονειρεύονται αυτοί οι δήθεν ευρωπαϊστές, οι ευρωλιγούρηδες».
11 Σεπτεμβρίου 2000
«Το Τίμιο Ξύλο έρχεται σε επίκαιρη στιγμή, γιατί από την επομένη της εορτής της Υψώσεως του Σταυρού τίθεται εν λειτουργία η εκστρατεία που έχει κηρύξει η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για συλλογή υπογραφών των πιστών μελών της Εκκλησίας…».
16 Οκτωβρίου 2000
«Το υπέροχο τρίπτυχο Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια. Αυτά τα τρία μοιάζουν με πανίερες εικόνες και οι βάρβαροι εικονοκλάστες του καιρού μας στρέφουν εναντίον τους όλην τους τη μανία και τη λύσσα και τις πολεμούν».
29 Οκτωβρίου 2000
«Σήμερα είναι περί το ένα εκατομμύριο (σ.σ. οι μετανάστες), σε λίγα χρόνια θα υπερβαίνουν τα τρία. Σε συνδυασμό με το δημογραφικό πρόβλημα των Ελλήνων και παρότι δεν μας το επιτρέπει ο πολιτισμός μας και η θρησκεία μας να πούμε “έξω οι ξένοι”, από την άλλη αντιλαμβάνεσθε τον κίνδυνο που ελλοχεύει να μετατραπούμε, ύστερα από λίγο, σε πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα;».
Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη, ο Χριστόδουλος έγινε ο Αρχιεπίσκοπος της καρδιάς μας.
Δυστυχώς όμως κάποιοι τον θυμούνται και… ταράζονται. Νάνοι μπροστά σε έναν γίγαντα, νιώθουν μειονεκτικά. Ο καθένας έχει τα χαρίσματά του.
Ωστόσο, τα πάθη είναι ανθρώπινα και δύσκολα κρύβονται. Και, όπως λέει και ο σοφός μας λαός, «αν δεν μπορείς να δείρεις τον γάϊδαρο, δέρνεις το σαμάρι».
Έτσι, κάποιοι προσπάθησαν εις μάτην να αμαυρώσουν την μνήμη του. Κι επειδή ο Χριστόδουλος είναι αστέρας λαμπρός στο στερέωμα της Εκκλησίας και δεν μπορεί τίποτα και κανείς να τον… σβήσει, πολεμούν ό,τι απέμεινε από εκείνον.
Ο πρόσφατος διασυρμός του Βρεσθένης Θεοκλήτου ήταν μέρος αυτού του σχεδίου.
Δεν γνωρίζω αν στην εκκλησιαστική ιστορία υπάρχει ρεβανσιστικό γεγονός ύστερα από 13 ολόκληρα έτη. Κάποιοι θέλουν να… πρωτοτυπούν! Έστω και έτσι.
Αλλά λησμονούν πως η ζωή είναι ρόδα που γυρίζει. Ο Χριστός μας είπε πως «μαχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις». Όλοι κάποτε θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Και η δικαιοσύνη του Θεού, λάθη δεν κάνει.
