🔺Του ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ

Ταξιδεύοντας στο πρόσφατο παρελθόν, ο νους μας απόψε σταματά σε μια μουντή και παγερή μέρα της 7ης Φεβρουαρίου 2008, η οποία μεταβλήθηκε .όμως, σε χαρμόσυνη ημέρα  και απέκτησε τη δική της λάμψη, αφού πέρασε στην ιστορία ως ημέρα εκλογής του 20ού Προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, από της ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου της.  Οι καμπάνες του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών ήχησαν χαρμόσυνα αναγγέλλοντας το δικό μας «Habemus… Αρχιεπίσκοπο», με τον τίτλο και το όνομα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος ο Β ´.

Η εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου έγινε 10 μόλις ημέρες μετά την εκδημία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, η απώλεια του οποίου είχε προκαλέσει μεγάλη θλίψη, σε κλήρο και λαό.

Έχουν περάσει 14 χρόνια από την ημέρα εκείνη. Και μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας πλέον ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πέρασε το φράγμα της πρώτης 10ετίας και ήδη ολοκλήρωσε το τέταρτο έτος της δεύτερης.

Ανέλαβε τη διακυβέρνηση του σκάφους της Εκκλησίας σε μία πολύ κρίσιμη για την πορεία του τόπου εποχή. Η Ελλάδα της ευμάρειας, έγινε η Ελλάδα των μνημονίων και η Εκκλησία κλήθηκε να διαδραματίσει τον δικό της κοινωνικό ρόλο, ανταποκρινόμενη αξιοπρεπώς – όχι γιατί το όφειλε, αλλά γιατί το αισθανόταν ως φιλόστοργος Μητέρα- στις ανάγκες του δοκιμαζόμενου λαού μας.

Η δεκάχρονη Αρχιεπισκοπεία Χριστοδούλου, παρά τα προβλήματα και τον πόλεμο που υπέστη –αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων- από ενδοεκκλησιαστικούς εχθρούς οι οποίοι έχουν το θράσος και την αθλιότητα να εξακολουθούν μέχρι σήμερα να τον ζηλεύουν ακόμη και στον τάφο του, αλλά και από πολιτικά κέντρα, εγχώρια και ξένα, χάρισε στην Εκκλησία της Ελλάδος τον «χρυσόν αιώνα» της και ανέβασε τον πήχυ πολύ ψηλά ώστε να περνούν όλοι οι άλλοι από κάτω. Η Εκκλησία επί Χριστοδούλου είχε λόγο και ήταν παρούσα, ζωντανή και δυναμική στην σύγχρονη πραγματικότητα και καθημερινότητα.Και όχι σιωπώσα ή του περιθωρίου και της αλητείας όπως την ήθελαν κάποιοι.

Πολλοί από τους αναγνώστες μας, διαβάζοντας τις γραμμές αυτές, θα σκεφτούν και θα πούν οτι είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να πεί ή ακόμη χειρότερα, να γράψει για την επέτειο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου. Και τούτο είναι ως ένα βαθμό φυσικό, αφού ως γνωστόν, δεν είμαι απ´αυτούς που ανήκουν στους ευνοούμενους της αρχιεπισκοπικής αυλής ή στους καθημερινούς  συνομιλητές του Αρχιεπισκόπου. Κάποιοι φρόντισαν να μου κόψουν το δρόμο γιατί ήξερα πολλά για τη διαδρομή τους και θα καταλάβαινα περισσότερα αν ήμουν μέσα στα πράγματα.Στην εποχή μας είναι καλό να γνωρίζεις μαι να διαθέτεις τράπεζα ιδεών και πληροφοριών αλλά είναι κακό να ξέρουν ότι γνωρίζεις.

Ήμουν  και είμαι βαθύτατα προσηλωμένος στη μνήμη του Μεγάλου Αρχιεπισκόπου και Πνευματικού μου Πατέρα Χριστοδούλου, που έφυγε απ´ αυτή τη ζωή πολεμούμενος αβυσσαλέα, από εχθρούς κι από φίλους τους οποίους μάλιστα ευεργέτησε.

Επειδή έχω μάθει όμως, στη ζωή μου να ομιλώ πάντα με αλήθειες, ακόμη κι αν γίνομαι δυσάρεστος , το αυτό θα πράξω και τώρα! Εξάλλου το Δελφικό «Σαυτόν ίσθι», με χαρακτηρίζει σε όλη την προσωπική και δημοσιογραφική μου πορεία.

Εν προκειμένω, θεωρώ υποχρέωσή μου να καταθέσω σήμερα αυτές σκέψεις, ημέρα ξεχωριστή για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, δεδομένου ότι συμπληρώνει 14 ολόκληρα χρόνια στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Μπορεί να μην είμαι ο καταλληλότερος, αλλά όπως είπε και ο Όσκαρ Ουάιλντ όλα  τα μεγάλα αριστουργήματα σε αυτή τη ζωή έχουν γραφεί από τους πλέον ακατάλληλους!

Όταν εχήρευσε ο θρόνος των Αθηνών, η εκλογή του από Θηβών και Λεβαδείας Ιερωνύμου ήταν αναμενόμενη. Επικράτησε έναντι των άλλων συνυποψηφίων του γιατί η Ιεραρχία λειτούργησε θεραπευτικά για το παρελθόν.  Ο έτερος εξίσου δυνατός υποψήφιος ο Σεβ.  Σπάρτης Ευστάθιος ενώ ξεκίνησε ισχυρά και θα μπορούσε να κόψει πρώτος το νήμα ακόμη και αν ισοψηφούσε στον τελευταίο γύρο με τον Ιερώνυμο, ανέκοψαν την πορεία του κάποιοι βδελυγματικοί χαρακτήρες Ιεραρχών των οποίων ο ρόλος αποκαλύφθηκε εγκαίρως.

Ο Ιερώνυμος οφείλει τη νίκη του στο ότι η Ιεραρχία τον έκρινε  ως μετριοπαθή Ιεράρχη . Φρόντισε  ο ίδιος να καλλιεργήσει αυτή την εικόνα από πολύ νωρίς! Από τη στιγμή που εξελέγη Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας το 1981, το περιβάλλον του φρόντισε να τον ακολουθεί πάντα η φήμη ότι όταν έλθει η ώρα στην μετά Σεραφείμ εποχή, θα είναι αυτός ο Ιερώνυμος ο Β ´ της Εκκλησίας της Ελλάδος και θα είναι ενωτικός και γεφυροποιός. Και σήμερα 14 χρόνια μετά μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος ότι τα κατάφερε! Είναι ο Αρχιεπίσκοπος  που δεν έχει αντιπολίτευση τουλάχιστον ορατή και θορυβώδη, όπως είχαν όλοι οι Προκάτοχοι του.

Ο Ιερώνυμος όταν εξελέγη το 2008, ήταν ήδη 70 ετών. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τον πρόλαβαν τα χρόνια του αλλά προς γενική έκπληξη όλων ανέλαβε το πηδάλιο της Εκκλησίας με πολύ όρεξη για έργο και προσφορά, σαν έτοιμος από καιρό. Η Ιεραρχία τον εξέλεξε δικαιώνοντας τρόπον τινά την φιλοδοξία που είχε να ηγηθεί της Εκκλησίας.

Η φιλοδοξία αυτή εκφράστηκε για πρώτη φορά το 1998 με τη γνωστή ανεπιτυχή έκβαση, αφού εξελέγη κατά τρόπο πανηγυρικό τότε ο Χριστόδουλος. Το 2008 διεκδίκησε εκ νέου την εκλογή. Η Ιεραρχία τον εξέλεξε, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό τη βούλησή της, για έναν αντι-Χριστόδουλο.Και να πούμε και κάτι που θα το κρίνει με μεγαλύτερη ψυχραιμία ο ιστορικός του μέλλοντος: ο Ιερώνυμος εξελέγη από την πλειοψηφία των Ιεραρχών οι οποίοι είχαν εκλεγεί επί Χριστοδούλου. Και μάλιστα ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος που θεωρείται σήμερα δελφίνος για την μετά Ιερώνυμο εποχή,λίγο έλειψε να χάσει το 2001 λόγω του μετώπου που είχε δημιουργηθεί μεταξύ  του μακαρίτη Πειραιώς Καλλινίκου και του τότε Θηβών Ιερωνύμου εναντίον του Δωροθέου- και παρ´ολιγον να εκλεγεί τότε  ο μετέπειτα Κιλκισίου μακαρίτης Εμμανουήλ- προεκλογικά της Αρχιεπισκοπικής εκλογής ο Δωρόθεος συμμετείχε και στις συσκέψεις του σκληρού πυρήνα υποστηρικτών  του Ιερωνύμου για την  διανομή επιτελικών θέσεων και σε ποιους, την επόμενη μέρα. Δηλαδή λειτουργούσε ο άνθρωπος που εξελέγη από τον Χριστόδουλο ( στιγματίζοντας την καριέρα και την εξέλιξη άλλων) δρούσε ως άνθρωπος του στενού περιβάλλοντος Ιερωνύμου και είχε λόγο(!!!) στην διανομή ρόλων! Το επέτρεψε και αυτό ο Θεός!

Και ο Ιερώνυμος ως προς αυτό τα κατάφερε κατά τρόπο θαυμαστό να ενώσει τα διεστώτα, γεγονός που επαληθεύεται σε πολλά σημεία από την προϊούσα 14ετία.

Η αλήθεια είναι οτι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μένοντας όπως είναι και μη θέλοντας να παραστήσει ή να μιμηθεί κάποιον άλλον, παράλαβε τη σκυτάλη που άφησε πίσω του ο Προκάτοχός του Μακαριστός Χριστόδουλος και κατάφερε  να την μεταφέρει κάποια βήματα μπροστά και να μιλάνε όλοι σήμερα για το σημαντικό φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας και για τον ήρεμο, μειλίχιο αλλά και αποφασιστικό Αρχιεπίσκοπο.

Η ρήση ότι παίζει την μπάλα χαμηλά και βάζει γκολ όποτε χρειαστεί είναι χαρακτηριστική και εκφραστική της στρατηγικής που διαθέτει.

Ναί, ο κ. Ιερώνυμος, μπορεί να είναι ως ανθρώπινος χαρακτήρας, εντελώς διαφορετικός από τον προκάτοχό του Χριστόδουλο, ακολουθεί όμως μέχρι τώρα, σε πολλά θέματα τα χνάρια του προκατόχου του. Στηρίχθηκε στο συντελεσθέν έργο, αλλά θέλει να βάλει και  τη δική του σφραγίδα.Και είναι θεμιτό. 
Η στρατηγική διαφέρει, αλλά  και οι μεθοδεύσεις που ακολουθεί  για να φτάσει στο στόχο του.

Μπορεί ο Ιερώνυμος, να μην είναι τόσο πληθωρικός και θορυβώδης στον τρόπο και στην συμπεριφορά, στην ομιλία και στις παρεμβάσεις, αλλά έχει μία ικανότητα να εμπνέει ηρεμία και σιγουριά, στον κάθε  συνομιλητή του! Ο καθένας με τα χαρίσματά του. Και τίποτα να μην πεί, ή να μη δεσμευτεί, κατορθώνει να μεταδίδει την ικανοποίηση της πληρότητας της επικοινωνίας που είχε μαζί με τον κάθε συνομιλητή του. Το προσόν αυτό, αδιαμφισβήτητα ειδικό του χαρακτήρα  του κ. Ιερωνύμου και αναμφίβολα ενισχυτικό της προσωπικότητάς του, κάνει ξεχωριστή την ιδιοσυγκρασία του και τον κατατάσσει στην ιστορία της Εκκλησίας μας  σε μία ηγετική-στρατηγική φυσιογνωμία αλλά με χαμηλό προφίλ.

Πάντως με αυτό το προφίλ μέχρι και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατάφερε να αποστομώσει:ανέβαλε  προγραμματισμένο ραντεβού τους  την τελευταία στιγμή και ο οξύθυμος Πατριάρχης δεν είπε τίποτα. Αν το έκανε ο Χριστόδουλος θα είχε γίνει ένας ακόμη  ιερός πόλεμος!

Ναι ο Ιερώνυμος  κινείται στον αντίποδα του Μακαριστού Χριστοδούλου.Αλλά έχει καταφέρει να κάνει αισθητή την παρουσία του και να είναι υπολογίσιμη δύναμη από τον πολιτική ηγεσία της χώρας. 
Ως άνθρωπος είναι ολιγόλογος, ως χαρακτήρας διακριτικός, καθόλου παρεμβατικός και επικοινωνιακά ευρίσκεται σε μόνιμη παρασκιά.

Δεν θέλει να κάνει δηλώσεις ή να δίνει συνεντεύξεις. Αλλά και αν δώσει εφαρμόζει τη σοφή συνταγή: των φρονίμων ολίγα. Η λειτουργική του παρουσία στους Ναούς της Αρχιεπισκοπής είναι μετρημένη. Δεν έχει την πληθωρικότητα του Χριστοδούλου, ο οποίος τρεφόταν από την Θεία Λατρεία και… «έπασχε» με το να ψάλλει,γι’ αυτό και ήθελε να συμμετέχει σε ακολουθίες και λειτουργίες αντικαθιστώντας πολλές φορές τους ιεροψάλτες.

Ο Ιερώνυμος δεν δείχνει να θέλει να ακολουθεί μία  τέτοια τακτική. Κάθε άλλο! Όταν βρίσκεται στον θρόνο είναι  σαν τους καλογέρους στο στασίδι τους.Σεμνός, διακριτικός, άφωνος και ως αείποτε προσευχόμενος μυστικώ τω τρόπω.

Κάτι ακόμη που πρέπει να πιστωθεί στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ανεξαρτήτως κάποιων επιμέρους ανθρωπίνων λαθών και παραλείψεων, είναι ότι στα πρώτα του βήματα δεν κινήθηκε ρεβανσιστικά, όπως τον συμβούλευσαν οι παλαιοί «Ηρακλείς» του θρόνου που τον πλαισίωσαν διεκδικώντας ρόλο αντ´ αυτού, διαδίδοντας δεξιά και αριστερά το τραγελαφικό: εμείς τον βγάλαμε Αρχιεπίσκοπο!Ευτυχώς απαλλάχθηκε εγκαίρως από τα βαρίδια. Και αν ακόμη και σήμερα ακόμη τις πορδές τους( γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο) είναι το μικρότερο κακό που μπορούν να κάνουν στην Εκκλησία.

Με εξαίρεση τις θεωρούμενες εμπιστευτικές θέσεις του Αρχιγραμματέως, του  Πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής και του Γεν. Διευθυντή ΕΚΥΟ, σε όλες τις άλλες άφησε τους ίδιους ανθρώπους. Αλλά και στη θέση του Πρωτοσυγκέλλου, αρχικά τοποθέτησε τον Σεβ. Βελεστίνου Δαμασκηνό, σεβαστό Ιεράρχη εκλογή του Χριστοδούλου (αφού η Εκκλησία της Κρήτης του φέρθηκε με μεθόδους… μαφίας) και αργότερα τοποθέτησε τον τότε Αρχιμ. Γαβριήλ Παπανικολάου, νυν Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας. Και στη θέση του Αρχιγραμματέως άφησε τον δοκιμασμένο και αποτελεσματικό Κύριλλο, επιλογή του Χριστοδούλου και στη συνέχεια τον προήγαγε σε Μητροπολίτη της νευραλγικής Μητροπόλεως Κηφισίας κλπ.

Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν ήθελε να «στιγματίσει»σημεία έστω, της  πορείας του προκατόχου του. Έψαχνε αφορμές και τις βρήκε.Γιατί υπήρχαν θέματα. Δεν τα κάλυψε. Αλλά και δεν τα διόγκωσε. Ας ελπίσουμε ότι και ο επόμενος θα φερθεί με την ίδια διακριτικότητα στα κενά που θα βρεί από την ποιμαντορία Ιερωνύμου.Και δεν θα είναι λίγα!

«Και ο πλέον Άγιος ηγεμών θέλει να αμαυρώσει την φήμη του προκατόχου του για να μπορεί μετά να την καθαρίσει για να αποδείξει πόσο Άγιος είναι ο ίδιος», είχε αποφανθεί ο Μακιαβέλι. 

Ο σοφός Σολομών λέει: «δίδου σοφώ αφορμήν, και σοφώτερος έσται». Και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει αποδείξει ότι αποδέχεται την καλόπιστη κριτική.

Στη συνέχεια ο Μακαριώτατος αφού πάτησε γερά στην καθέδρα του και εξασφάλισε τη συναίνεση της Ιεραρχίας σε όλες τις αποφάσεις και επιλογές του, κατάφερε με αριστοτεχνικό τρόπο να αμβλύνει τον ρόλο κάποιων παραγόντων που ήθελαν να του επιβληθούν και να τον κηδεμονεύουν. Σιγά- σιγά κατάφερε να απαλλαγεί ή έστω να απομακρύνει όλα τα βαρίδια που τον βάραιναν.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε επίσης, οτι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος θα μείνει στην Ιστορία ως ο μοναδικός Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος μέχρι τώρα, που δεν είχε αντιπολίτευση στην Ιεραρχία!

Αλλά και  στη διένεξη που  δημιουργήθηκε κάποια στιγμή με το Φανάρι, κατάφερε  να έχει μαζί του τόσο την Ιεραρχία –σε επίπεδο παλαιών και νέων χωρών-  αλλά και την ίδια την τότε Κυβέρνηση της Αριστεράς υπό τον κ.Τσίπρα.

Ενώ θα μπορούσαν αρκετοί εκ των Ιεραρχών να μην διάκεινται ευμενώς προς τον Αρχιεπίσκοπο και να του κάνουν αντιπολίτευση -αφου πλην των εκλεγέντων και των χειροτονεθέντων εξ αυτού, οι υπόλοιποι δεν του οφείλουν τίποτα- εντούτοις τον αντιμετωπίζουν, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, με σεβασμό. Μπορεί να καταλογίζουν στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο αργά αντανακλαστικά και ήπιους τόνους, ως προς την αντιμετώπιση των διαφόρων θεμάτων, στοιχεία και τα δύο που δεν κατατάσσουν την Εκκλησία σε θέση  μπροστάρη, όπως την ήθελε ο Χριστόδουλος.

Όμως, ο Ιερώνυμος ακολουθεί  μία άλλη στρατηγική, λιγότερο επιθετική και περισσότερο διαλογική και συζητήσιμη . Φρονεί οτι σε μία εποχή γενικότερης κρίσης, η Εκκλησία ως θεσμός, πρέπει να μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και των αντιπαραθέσεων, για να μπορεί να περνά τις θέσεις της και να ανακουφίζει το χριστεπώυμο πλήρωμα στις ανάγκες του, χωρίς αντιμαχίες!Και το σημαντικότερο για να μην εγείρει αντιπαραθέσεις.

Το περίεργο, ωστόσο, είναι οτι οι ίδιοι Μητροπολίτες αυτά για τα οποία κατηγορούν τον Ιερώνυμο –για επικοινωνιακό έλλειμα και σιγανή φωνή– οι ίδιοι στις επαρχίες τους εφαρμόζουν και ακολουθούν την ίδια και απαράλλαχτη με τον Αρχιεπίσκοπο τακτική. Δηλαδή του ζητούν να κάνει κάτι που οι ίδιοι δεν μπορούν και δεν θέλουν να ακολουθούν! Και το χειρότερο είναι ότι αυτά που του καταμαρτυρούν, τα λένε πίσω από την πλάτη του, αφού μπροστά του  όλοι δείχνουν πλήρη ταυτότητα απόψεων και συμφωνία σε όλα. Ελάχιστοι έχουν λόγο και δέσμευση τέτοια που να τιμούν  την Αρχιερωσύνη τους
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι φυσικό ο κ. Ιερώνυμος να νοιώθει διπλά πιο δυνατός, αφού η στρατηγική που εφαρμόζει όχι μόνον είναι επιτυχής αλλά και αποδίδει τα αναμενόμενα ! Δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός του «στρατηγού» που τον ακολουθεί από την προ της εκλογής του εποχή.

Ένα ακόμη  δυνατό στοιχείο του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου είναι ο διακριτικός, σχεδόν μυστικός τρόπος που ασκεί διοίκηση, μακριά από τα περίεργα όμματα,την κριτική και τους ψιθύρους των άλλων!Ο,τι γίνεται στην Αρχιεπισκοπική αυλή, μένει εντός των τειχών αλλά κι αν παρ´ ελπίδα κάτι ξεφύγει και βγεί προς τα έξω, είναι απολύτως ελέγξιμο από τους ανθρώπους του.Ο Ιερώνυμος δεν ανταλλάσσει τις εσώτερες σκέψεις του με πολλούς αλλά μόνον με ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του.

Το θέμα της περίφημης συμφωνίας που πήγε να συνάψει με τον Πρωθυπουργό. ερήμην της Ιεραρχίας, είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Το σχέδιο αυτό εξυφαίνετο  επί τριετία και κανείς δεν γνώριζε τίποτα. Αλλά βέβαια, το θέμα αυτό παρά λίγο να του στοιχίσει με   την ανατροπή των σχέσεων του με την Ιεραρχία.

Η Ιεραρχία για πρώτη φορά του έδειξε τα όριά του. Και παρά τον σεβασμό που απολαμβάνει από όλους τους Ιεράρχες δεν θα μπορούσε να περάσει  χωρίς τριβές αυτή τη συμφωνία. Και το όλο εγχείρημα θα μπορούσε να έχει καλύτερη έκβαση αν ο Αρχιεπίσκοπος και οι άνθρωποι που τον συμβούλευαν φρόντιζαν  να του υπενθυμίσουν εγκαίρως ότι για να γίνει αυτό πρέπει να καταστήσει την Ιεραρχία φυσικό εταίρο και να μην βασισθεί σε εξωθεσμικούς συμβούλους.

Το θέμα της συμφωνίας αυτής τον έφερε αντιμέτωπο και με το λαό μας, ο οποίος δεν είδε με καλή διάθεση τις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίστηκε ο κ. Τσίπρας, ο οποίος με ύπουλο τρόπο και με την ιδεοληπτική τακτική του ήθελε να μετατρέψει την Ελλάδα σε ουδετερόθρησκο κράτος. Αλλά και ο κ. Μητσοτάκης σε πολλά θέματα δεν διαφέρει σήμερα  από την τακτική Τσίπρα. Και μάλιστα έχει πληροφοριοδότη από τα ενδότερα της Εκκλησίας. Ίσως γιαυτό κάνουν την μία γκάφα μετά την άλλη.

Η ουδέτερη  στάση του στη συμφωνία των Πρεσπών προκάλεσε τριγμούς όχι μόνο στο σώμα της Ιεραρχίας αλλά και ενόχλησε μερίδα του λαού μας.

Χαρακτηριστική είναι η  δήλωση σοβαρού και μετρημένου Ιεράρχη: «Στα εθνικά θέματα νοιώθουμε ότι είμαστε ακέφαλοι και στα εκκλησιαστικά καπελωμένοι από τον Αρχιεπίσκοπο. Πότε θα βρούμε την ισορροπία μας; Ο Θεός βοηθός μας»!

Δεν λησμονεί  ο Μακαριώτατος τον ευαγγελικό λόγο «ταύτα έδει ποιήσαι κακείνα μη αφιέναι», αλλά η στρατηγική του είναι διαφορετική , και μέχρι στιγμής τουλάχιστον, του έχει βγει σε καλό, αφού με αυτό τον τρόπο έχει βρει την ησυχία του και απολαμβάνει ήσυχος την Αρχιεπισκοπεία του!

Τα προσωνύμια που του αποδίδουν είναι γνωστά στον εκκλησιαστικό χώρο… Αρβανίτης, μυστικοπαθής, εκδικητικός, αδιάφορος  κ.ά.

Ο ίδιος δείχνει να διασκεδάζει με όλα αυτά και να τα απολαμβάνει. Δείχνει να  ακούει ο,τι θέλει και να πορεύεται στο στόχο του. Μάλιστα, δεν διστάζει να μπλοφάρει με τους δελφίνους και να κάνει και αστεία, εκμεταλλευόμενος την αγωνία τους για την επόμενη μέρα!

Κατά το διάστημα της ασθενείας του από κορονοϊό και της νοσηλείας του στον Ευαγγελισμό. Μέτρησε εχθρούς και φίλους. Κατάλαβε ποιοι θέλουν να απαλλαγούν από την παρουσία του και ποιοι θέλουν να τον χρησιμοποιούν για το δικό τους συμφέρον. Είναι αλήθεια ότι οι δελφίνοι έκαναν προσκλητήριο των ομάδων τους για να ετοιμαστούν για τη μάχη της επόμενης μέρας.Και ακόμη και Αρχιερείς του άκληρου πυρήνα υποστηρικτών του συμμετείχαν σε αυτές.

Αλλά πιο πολύ πικράθηκαν παρά αναθάρρησαν. Διότι διαπίστωσαν ότι η Ιεραρχία έχει ακόμη τα χαρτιά της κλειστά. Δεν έχει γύρει στον ζυγό αυτός που έχει το μεγαλύτερο ειδικό  βάρος. Και ο Αρχιεπίσκοπος το κατάλαβε. Δεν χάρηκε. Αντιθέτως απογοητεύτηκε που μέσα σε μια Ιεραρχία 82 προσώπων δεν υπάρχει ούτε  ένας που να μπορεί αυτή τη στιγμή να πάρει τη σκυτάλη με αξιώσεις και να την οδηγήσει στην επόμενη μέρα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος διακρίνεται για την αυστηρότητα του σε πολλά θέματα, εντούτοις μερικές φορές ενδίδει στις απαιτήσεις ισχυρών Ιεραρχών για προαγωγή πνευματικών τους παιδιών. Η Ιεραρχία μέχρι τώρα δεν του χάλασε χατήρι και ανέδειξε αρκετούς ακατάλληλους ως Αρχιερείς και Ποιμένες. Το έχει καταλάβει και ο ίδιος. Αλλά  αυτό δεν θα κρατήσει επ´άπειρον.

Αν θελήσουμε εν κατακλείδι, να δώσουμε μερικούς τίτλους στην οκτάχρονη πορεία του στον Πρώτο θρόνο των Αθηνών, αυθόρμητα μας έρχονται στην σκέψη μας τα εξής:

-Κατάφερε να εξασφαλίσει την ηρεμία στην Εκκλησία.
-Σιωπή και χαμηλοί τόνοι.
-Άριστη συνεργασία με την «πρώτη φορά Αριστερά» Κυβέρνηση και προσωπικά με τον Πρωθυπουργό.
– Όχι πάντα σωστή επιλογή συνεργατών
-Απόλυτο έλεγχο της Ιεραρχίας.
-Επιβολή των απόψεών του.
-Εκδικητικός σε όσους θεωρεί ότι του κάνουν κριτική και τον ελέγχουν στο έργο του.
-Έλλειμα  Συνοδικότητας, για την οποία επί Χριστοδούλου αγωνιούσε
-Έλλειψη σταθερής και ενιαίας  γραμμής σε όλα τα θέματα.
-Οικογενειοκρατία-τοπικισμός.-Άφησε πολλούς εκ των συνεργατών του να εκμεταλλεύονται τη θέση τους και να κάνουν κι άλλες δουλειές. 

Όλοι φαινομενικά ευχαριστημένοι, αλλά κατά βάθος επικρατεί αναβρασμός και  έχουν αρχίσει τα παράπονα.

Με αφορμή την επέτειο των 14 ετών του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου επιχειρήσαμε μια εν τάχει ανασκόπηση της πορείας και του έργου του στο πηδάλιο της Ελλαδικής Εκκλησίας.Δεν ξέρω αν τα καταφέραμε. Το βέβαιο είναι ότι προσπαθήσαμε να τον παρουσιάσουμε στην κοινή γνώμη  με αντικειμενικά κριτήρια.

Αλλά αυτό, είναι μόνο η αρχή! «Μείζω τούτων όψει»! Το κεφάλαιο «Ιερώνυμος» έχει ειδικό και μεγάλο ενδιαφέρον και θα μας απασχολήσει για πολύ ακόμη.

Όσοι εκ των δελφίνων αδημονούν για την επόμενη μέρα, θα περιμένουν! Ο Ιερώνυμος όπως όλα δείχνουν έχει δρόμο μπροστά του! Ας μη λησμονούμε πως «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει!