Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Τελικώς είμαστε ένας υστερικός λαός. Τα ζούμε όλα με μία μεγάλη δόση υπερβολής. Με μία ανισόρροπη διάθεση προβολής κυρίως,παρά ουσιαστικής συμμετοχής, σε αυτά που ζούμε και βιώνουμε στην καθημερινότητά μας.
Παρακολουθώ όλες αυτές τις μέρες την συνήθη έξαρση προσφοράς και φιλανθρωπίας από όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Λες και μπαίνουμε στην πρίζα και τρέχουμε με ταχύτητα βολίδας στο να εξασκήσουμε την καταναλωτική μας μανία –αυτή που μας δίδαξε η καπιταλιστική Αμερική και την ακολουθούμε με θρησκευτική ευλάβεια.
Και αν μας μείνει και λίγος χρόνος από όλη αυτή την ανθρωποφαγία, το ρίχνουμε και στην φιλανθρωπία. Σκεφτόμαστε μια στάλα και τον συνάνθρωπο. Τον εγκαταλελειμμένο στα ιδρύματα γονιό, τα άτυχα ορφανά αυτής της ζωής, τους τροφίμους των σωφρονιστικών καταστημάτων.
Ακόμη και η Εκκλησία δεν εξαιρείται απ´αυτό τον κανόνα.Ενώ θα έπρεπε να έχει ως κύριο μέλημά της όλα τα παραπάνω καθ´όλο τον χρόνο, δυστυχώς τις μέρες αυτές ζεί τον μύθο της, λες και φοβάται να μη κατηγορηθεί.
Και το περίεργο είναι ότι όλη αυτή η υπερπαραγωγή διαφημίζεται δεόντως.
Τα δελτία τύπου από τις Μητροπόλεις έρχονται με συχνότητα μηνυμάτων τηλεγράφου, λες και μας φέρνουν νέα από το μέτωπο. Ο τάδε Μητροπολίτης έκανε αυτό και ο δείνα το άλλο!
Και από κοντά η “ΑΠΟΣΤΟΛΗ” που κάνει τα ίδια και χειρότερα λάθη της “Αλληλεγγύης”. Λες και η Εκκλησία έχει ανάγκη την στημένη φιλανθρωπία για να κρατηθεί ψηλά στη συνείδηση των πιστών.
Η Εκκλησία έχει ανάγκη την ύπαρξη της “ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ” ή το ανάποδο; Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ χωρίς την Εκκλησία θα ήταν γράμμα κενό;
Όλα καλά κι ευλογημένα και καλοδεχούμενα και αποδεκτά και ως ένα βαθμό άξια προβολής !
Το ερώτημα που αναδύεται ευλόγως, είναι γιατί όλα αυτά τώρα; Γιατί μέσα στις εορτές να παρατηρείται αυτό το φαινόμενο που κατατάσσει ατυχώς το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο σε επιδειξιομανία και την φιλανθρωπία να μοιάζει με φρούτο εποχής;
Γιατί να γεμίζουν τα ιδρύματα — νοσοκομεία, γηροκομεία, σωφρονιστικά καταστήματα–μόνο αυτές τις Άγιες ημέρες από κόσμο, από ενδιαφέρον και από ράσα που μοιράζουν δώρα και ευχές; Και τις άλλες μέρες τί; Δεν υπάρχουν αυτοί οι πάσχοντες και εμπερίστατοι συνάνθρωποι; Δεν έχουν ανάγκη από την παρουσία μας, από το χάδι μας, από τον γλυκό λόγο,ή από το δωράκι μας- που πολλές φορές μπορεί να είναι κάτι ασήμαντο και ίσως- ίσως και για …πέταμα, αλλά δίνεται για να…απαθανατιστεί η καλή πράξη φωτογραφικά και για να διανθίσουμε το δελτίο Τύπου που εκδίδουμε για να μας πιστωθεί η καλή μας πράξη!
Δεν συνιστώ να σταματήσει αυτή η παράδοση. Κάθε άλλο! Θεωρώ, όμως, ότι πρέπει να γίνεται σε συχνά – πυκνά διαστήματα καθ´όλο το χρόνο! Είναι άδικο να μοιάζει όλος αυτός ο ψυχικός πλούτος με επίδειξη φιλανθρωπίας λόγω των ημερών, παρά με πραγματικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο!
Και από αυτό τον προβληματισμό και την σύγχυση που μοιραία δημιουργείται ,θάπρεπε η Εκκλησία να εξαιρείται!
Καταθέτω τις απόψεις αυτές καλοπροαίρετα, δηλώνοντας ότι εκφράζω μία μεγάλη μερίδα του λαού μας που σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο και ενοχλείται μάλιστα με όλα αυτά. Γιαυτό και μας στέλνει μηνύματα για να αφυπνίσει τους υπεύθυνους.
Είναι προτιμότερο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους παρά να τα αποσιωπούμε. Η Εκκλησία δεν είναι ΜΚΟ. Είναι Θεοσύστατος οργανισμός. Το ξέρουμε αλλά το ξεχνάμε, ιδιαιτέρως αυτή την εποχή της κρίσεως. Η Εκκλησία πρέπει με το έργο της, με την συμπεριφορά της, με την αρετή που απορρέει από τα σπλάχνα της να μας διδάσκει και να μην μας εντυπωσιάζει. Το δε περισσόν εκ του πονηρού εστίν!
