Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα βρεθεί για μία ακόμα φορά στην Ιμβρο, στην απανεμιά της οποίας πρωτάνοιξε τα κλαμένα μάτια του στο θάμα της ζωής. Τούτη τη φορά μεταβαίνει για να διέλθει τη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και να σηκώσει Ανάσταση, ανασταίνοντας όλους τους εκεί εναπομείναντες, τους ζωντανούς και τους νεκρούς μας.

Είναι αυτό που του δίνει ζωή, κάπου, κάτι να ελπίζει και να καρτερεί δηλαδή η επιστροφή στο νησί του, στον τόπο του, στις ρίζες του γιατί όσο αδειάζει η κλεψύδρα του χρόνου και όλο και πληθαίνουν τα μνήματα και οι σταυροί αγαπημένων προσώπων, τόσο και ο νόστος της επιστροφής στη γεννήτρα γη γίνεται ένα μαρτυρικό ασίγαστο πάθος της ψυχής. Είναι πράγματι ο νόστος πολύ δυνατό ανάκρασμα της ψυχής, αναζήτηση και χαρά προσμονής να έλθει η ώρα της επιστροφής.

Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως ούτε το Φανάρι της Οικουμένης είναι ικανό να τον χωρέσει και να τον κρατήσει, ούτε «πάντα τα έθνη» όσο η μικρή και αιχμάλωτη Ιμβρος, αλλά με το τεράστιο εύρος της στο οποίο χωρεί ολόκληρη την οικουμένη, δηλαδή τον Πρώτο Επίσκοπο της ανά τον κόσμο Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Τι σημασία έχει που ο τότε μικρός Δημήτρης Αρχοντώνης της Ιμβρου, έγινε ο μεγάλος Βαρθολομαίος Ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, έχοντας υπό την ευθύνη του «την μέριμνα πασών των Εκκλησιών» ανά την Οικουμένη, χωρίς όμως να πάψει ποτέ να είναι ο Βαρθολομαίος της Ιμβρου και η Ιμβρος να είναι η αγάπη, η απανεμιά και η γαλήνη της ψυχής του, γι’ αυτό άλλωστε και επιστρέφει συνεχώς σ’ αυτή.

Κι είναι όμορφη τώρα την άνοιξη η Ιμβρος, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα νησιά μας του Αρχιπελάγους, η Λήμνος, η Λέσβος, ο Αη Στράτης. Είναι τώρα που ανθίζουν οι πασχαλιές κι ετοιμάζονται να ψάλλουν τα εγκώμια στον μεγάλο «νεκρό» Χριστό, τον αείζωο, Βασιλιά τη δόξης. Θα γέρνουν τα κλωνιά τους και θα χαιρετούν τον Βαρθολομαίο κατά την περιφορά του Επιταφίου όταν θα ψάλει με την βροντώδη φωνή του «η Ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ», αναμένοντας να αναδυθεί η ζωή εκ τάφου για να ξαναζωντανέψει την Ιμβρο, το νησί του και να ακούσει εκ των μνημάτων τη φωνή των αγαπημένων του προσώπων να του λένε Δημήτρη ή Βαρθολομαίε καλώς ήλθες στο νησί μας, «αληθώς ανέστη ο Κύριος».

Την Λαμπροβδομάδα θα εκδράμει στα ξωκκλήσια που τόσο αγαπά, θα χαίρεται το περιβάλλον, τις φυσικές ομορφιές της Ιμβρου, τα λουλούδια της που πιάνουν κουβεντολόι με τις αηδονολαλιές και τις ψαλμωδίες που ακούγονται σαν από τον ουρανό μέσα από τους ναούς και τα ξωκλήσια που πανηγυρίζουν.

Θα αγναντεύει, ο Πατριάρχης, τα γλαυκά του Αιγαίου νερά και θα ξαναζεί τα άγια εκείνα χρόνια τα παλιά, που μικρό παιδί τότε, ο Δημήτρης Αρχοντώνης, έχοντας μόνιμα ένα τετράδιο στο χέρι έγραφε τις σκέψεις του κι έκανε τη γυμνασία του νου και της ψυχής του. Και θα επανέλθει στο Φανάρι ανανεωμένος και νηφάλιος για να δρομολογήσει τις απαραίτητες αποφάσεις για τη σωτηρία και την ανάσταση Επαρχιών του Θρόνου.