Γιά ἄλλη μιά χρονιά διανύουμε τό τελευταῖο ἡμιδρόμιο πρό τῶν Χριστουγέννων.

Φθάνει ὁσονούπω ἡ ὥρα μου, ἡ ὥρα σου, ἡ ὥρα μας, νά ὑποβληθοῦμε στίς ἐξετάσεις αἵματος τῆς μεγάλης αὐτῆς χριστολογικῆς ἑορτῆς, γιά νά διαπιστωθεῖ ἀπό τόν Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ἄν κρατοῦμε τή θεία κοινωνία σέ ἔνθεη καθημερινή διάρκεια ὄντως κοινωνίας μαζί Του ἤ τήν ὑποτιμοῦμε σέ συμβατικότητα θρησκευτικῆς τυπικότητας καί ὑποκρισίας.

Ἐγγίζει ὅπου νά ᾽ναι ἡ στιγμή νά περάσουμε τό καίριο καρδιογράφημα τῶν Χριστοῦ Γεννῶν, γιά νά δείξουμε, ἄν ἡ καρδιά μας ἔχει τό καρδιοχτύπι τοῦ Χριστοῦ ἤ ἀρρώστησε καί καρδιοπονᾶ τό Χριστό διά τῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς ἀλλοτρίωσης. Σέ ἀπόσταση ἀπό τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀδελφῶν Του τῶν ἐλαχίστων τῆς σωτηρίου ἐνανθρωπήσεως.

Πλησιάζει ἡ χρονολογούμενη συμβατικότητα τῆς 25ης Δεκεμβρίου τοῦ 2017 νά τήν βιώσουμε καί νά ἀναμετρηθοῦμε μέ τή θεοφανέρωση ὄχι τοῦ θείου μεγαλείου ἀλλά τῆς ἄκρας ταπείνωσης τῆς ἐνανθρώπησης. Ὅπως τήν περιγράφει θεολογικά ὁ μέγας καί ὄντως μετανοημένος τῶν αἰώνων, ἐκεῖνος ὁ πρωηνδιώκτης καί μεταδιωχθείς μέχρι θανάτου γιά τήν κυριολεκτούμενη ζωή του, τόν Κυριολεκτούμενο Χριστό τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ παντός. Ὁ μεγάλος ὑμνογράφος Παῦλος, ψάλλων καί ᾄδων στό ἑνιαῖο συνειδητό τῆς καρδιᾶς του θά διαλαλήσει σέ ἕναν ἀπό τούς Χριστολογικούς του Ὕμνους τήν ἄκρα ταπείνωση καί τήν ἄκρα ὑπακοή τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ (βλ. Ἐφεσίους κεφάλαιο δεύτερο). Εἶναι ἡ μία ὄψη τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίου Οἰκονομίας, αὐτή πού βιώνει καί ἡ Ἐκκλησία μας στήν ἱστορία ὡς χριστομιμησία, ὡς μυστήριο, ὡς χάρισμα, ὡς ἄθλημα, ὡς αὐτοπαραίτηση καί θεοπαράδοση. Μέ ἀνοιχτή τήν πίστη καί τήν προσδοκία καί τήν προβίωση τῆς ἐσχατολογικῆς

ἀνυψώσεώς Της στά δεξιά τοῦ Σωτῆρος, ἐκεῖ ὅπου συνυπάρχει ἤδη διά τῆς Παναγίας μας καί τόσων Ἁγίων καί μέ τούς ὁποίους εἶναι συνενωμένη μέσα στό ἑνιαῖο λειτουργικό μυστήριο τῆς βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Καί τί ἄλλο ὑψηλότερο ἀπό τήν Ἄκρα Ταπείνωση ἔχει νά εὐαγγελισθεῖ ἡ Ἐκκλησία στήν ἱστορία τοῦ ταλαιπωρημένου κόσμου μας; Ὁ κόσμος μαγνητίζεται ἀπό τά μεγαλεῖα. Ἡ Ἐκκλησία προσορᾶ διά τῆς πίστεως καί ἐνορᾶ διά τῆς ἀγάπης καί καθορᾶ διά τῆς λατρείας τήν Ἄκρα Ταπείνωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Τόν ἀποκαλυπτικό Λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν συγκαταβάντα Υἱό τοῦ Πατρός, τόν αὐτοταπεινωθέντα Χριστό μας, τήν ὁδό καί τήν ἀλήθεια καί τήν ζωή. «Αὐτό νά φρονεῖτε», βροντοφωνάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπό τήν θεοφορουμένη καί χριστοφρονοῦσα καρδιά του. Τόν Ἰησοῦ Χριστό, τήν θεότητά Του καί τήν ἐνανθρώπησή Του, τήν ταπείνωσή Του καί τήν ὑπακοή Του μέχρι τοῦ Σταυρικοῦ θανάτου.

***

Αὐτό τό μυστήριο τό ἔζησε ὁ νέος ἐπίσημα τιμώμενος ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐν Εὐβοίᾳ, ὁ ἀρχιμανδρίτης τόσων ἐξομολογουμένων μοναζόντων καί ἐγγάμων, πού κάτω ἀπό τό πετραχήλι του βρῆκαν τό Χριστό τῆς Ἐκκλησίας. Χωρίς νά γίνουν ὀπαδοί τοῦ Ἰακώβου. Συνοδίτες του πρός Χριστόν, ναί. Ὀπαδοί του, ὄχι. Ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι τό ἀνθρωπίνως περίεργο καί ἀνεξήγητο. Τόν ἐξύμνησαν, πρίν τόν ἐξυμνήσει ἐπίσημα ἡ Μητρόπολη, ἡ Σύνοδος, τό Πατριαρχεῖο. Κι ὅμως· δέν ἄφηνε περιθώρια νά τόν ἡρωοποιοῦν, νά τόν ἀπομονώνουν ἀπό τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἐπέτρεψε αὐτός ὁ αὐτόπτης καί προόπτης τῶν μυστηρίων τῶν λειτουργικῶν καί τῶν πνευματικῶν, δέν ἐπέτρεψε ―τό ὑπογραμμίζω― νά τόν “ἁγιοποιοῦν” ἀνθρωπίνως, νά τόν “ὑπερυψώνουν” ἀνθρωπίνως, νά τόν “ἀπολυτοποιοῦν” ἀνθρωπίνως,νά τόν χωρίζουν ἀπό τό Χριστό καί τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἔφτιαξε “μερίδα” δική του, “ὀπαδούς” δικούς του, “σχήματα” δικά του, “κομμάτια” δικά του, “ἀνθρώπους” δικούς του.

Πῶς τό κατόρθωσε; Νά φανερώνει τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ πού ζοῦσε, νά φανερώνει τόν κρυπτόν τῆς καρδίας ἄνθρωπο σέ τόσους ἀνθρώπους, καί ὅμως νά μήν εἶναι “σημαία” καί “ἴνδαλμα” καί “ἡγέτης” κοσμικῶν περιχαρακωμάτων καί παραχαράξεων!

Τό κατόρθωσε, διότι ζοῦσε γιά τόν Χριστό (τήν Ἄκρα Ταπείνωση) συνταπεινούμενος. Διότι ζοῦσε γιά τήν Ἐκκλησία (τό Σῶμα τῆς Ταπείνωσης καί τῆς Ὑπερυψώσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ) συνταπεινούμενος, τελειούμενος, πιστός, πιστότατος.

«Πιό ταπεινός ἀπ᾽ αὐτόν δέν ὑπάρχει σήμερα στήν Ἑλλάδα». Αὐτή ἦταν ἡ διάγνωση τοῦ πνευματοφόρου Γέροντος Παϊσίου γιά ἕνα χριστοφόρο Γέροντα, ἀμφοτέρων ὁσιωθέντων διά βίου καί μετά βίον. Ἦταν ἡ καρποφορία μιᾶς ζωῆς γεμάτης Χριστό, δοσμένης στό Χριστό.

«Θέλω, ἅγιέ μου Δαβίδ, ὅταν παρασταθῶ στό Χριστό, νά τόν παρακαλέσεις νά μοῦ συγχωρέσει τά σφάλματα. Διότι κι ἐγώ ἄνθρωπος ἀγράμματος εἶμαι, μήπως ἤξερα γράμματα; Ὅ,τι ἤξερα ἔκανα στό Μοναστήρι σου». Ἀπό καταφρονημένο μοναστήρι, πού τό εἶχαν μετατρέψει κάποιοι ἀκόμη καί σέ “στάλισμα” αἰγοπροβάτων (!), ὁ Ὅσιος Γέρων Ἰάκωβος τό μετέτρεψε χάριτι Χριστοῦ σέ τόπο καθημερινῆς λατρείας τοῦ Χριστοῦ, σέ ἐμφανέστατο “τόπο ἁγιάσματος τῆς δόξης”. Καί ὅμως· διατήρησε ἀνέκλειπτη τήν συναίσθηση ἐκείνου τοῦ Παυλείου μεγαλείου «χάριτι Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμί». Ἀπό “κοιμητήριο” τῆς παλαιᾶς εὐλαβείας, ἐκεῖνος μετέτρεψε τό μοναστήρι σέ καταφύγιο χιλιάδων ψυχῶν, κι ὅμως δέν ἔπαψε ποτέ νά ζεῖ τό μόνο σωτηριῶδες μυστήριο τῆς Ἄκρας Ταπείνωσης (στήν Προσκομιδή ὡς εἰκονισμό τῆς Ἐνανθρωπήσεως καί στήν Ἁγία Τράπεζα ὡς ταυτοποίηση τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως).

***

Χαίρομαι μέ τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο καί τήν περί αὐτόν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο, γιά τήν πρόσφατη ἐκκλησιάζουσα εὐλογία στή σύνοδο τῶν ἐπιγείων, νά συνευφραίνεται μέ τήν σύνοδο τῶν ἐπουρανίων τήν ἐπί γῆς κτηθεῖσα ὁσιότητα τοῦ νεολέκτου Ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας. Χαίρομαι μέ τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπό μας κ.κ. Ἱερώνυμο καί τήν Ἁγία μας Σύνοδο γιά τήν οἰκονομία τοῦ μυριόστομου μυστηρίου τῆς ἐπίγειας ἀναγνώρισης ἄλλου ἑνός ἀγαπήσαντος καί ἠγαπημένου τῆς Ἄνω Ἰερουσαλήμ. Χαίρομαι μέ τήν ἁγιογέννα Μητρόπολη Χαλκίδος καί τό Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη της, τόν Χαλκίδος, Ἰστιαίας καί Βορείων Σποράδων κ. Χρυσόστομο, γιά τή μεθέορτο τῶν φετινῶν Εἰσοδίων πανήγυρι τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ. Συμμετέχω στήν κοινή εὐφροσύνη, δῶρο τῶν

Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου στή ναοδόμηση τῶν καρδιῶν μας “εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι”.

Ὁ νέος ἐπίσημα καθιερωμένος Ὅσιος καί Θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ἰάκωβος ὁ ἐν Εὐβοίᾳ, σφραγισμένος ἀοράτως ἀπό τήν ἁγιάζουσα Πρόνοια τοῦ Χριστοῦ μας πρός χάριν τῆς Ἐκκλησίας… παρεσκευασμένος μυστικά ἀπό τήν ὁσιομάρτυρα Παρασκευή κι ἀπό τόν ὅσιο Δαυΐδ τόν Γέροντα καί τόν θεῖο Ἰωάννη τόν Ρῶσο καί τόν ὅσιο Πορφύριο, καί ὅσους ὁ οὐρανός ἐπιστράτευσε πρός χάριν χιλιάδων ἀφυπνισθέντων… δέν χρειάζεται πλέον τίς ὀρθοστασίες τῶν λειτουργικῶν μνημονεύσεων καί τίς γονυκλισίες τῶν ἐκτενῶν προσευχῶν, κεκοπιακώς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας τοῦ βίου καί προσμένων τούς ἐρχομένους στό ἐξομολογητήριο τοῦ πενιχροῦ βίου του. Ἡ φωνή “Ἅγιος! ἅγιος!” τῶν ἑκατοντάδων κηδευτῶν του τό 1991 ἔχει διατρέξει πρό πολλοῦ τά ἐπουράνια τῶν λευχειμονούντων. Καί ὁ νέος Ὅσιος ὅλος γεγονώς Χριστός ἐν Χάριτι, “ἐν Πνεύματι” λατρεύων τήν Ἁγία Τριάδα ἀνεμποδίστως τοῦ λιπόσαρκου σαρκίου του, προστρέχει ἤδη σέ ἀνθρώπους καί ἀνθρώπους προσδεομένους τῆς αἰσθητῆς φιλανθρωπίας τοῦ Σωτῆρος καί εὐεργετουμένους διά τῶν τελειωθέντων μελῶν τοῦ σώματός Του. Γίνεται ὁ ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐν Εὐβοίᾳ ―ὅπως ἦταν καί διά βίου ἁγιαζόμενος― φωνή βοῶντος «ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κυρίου» στίς καρδιές σας, «εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους Αὐτοῦ» στό νοῦ καί στήν καρδιά καί στό βίο σας.

Εἶναι ἕνα πολύτιμο δῶρό μας στό Χριστό μας, εἶναι πολύτιμο δῶρο τοῦ Χριστοῦ μας σέ μᾶς.

Διά τῆς ἀσκήσεως καί τῆς καθαρότητος τοῦ βίου; Διά τῆς θείας λειτουργίας καί τῆς καθαρότητος τῆς ἱερατείας; Διά τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς καθαρότητος τῆς καρδιᾶς καί τοῦ νοός; Διά τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς καθαρότητος τῆς θεολατρείας; Διά τοῦ γνησίου ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί τῆς τελείας ὑπακοῆς;

Ὅλος ἱερωμένος Χριστῷ. Φοβερό νά τό ἀναπολεῖ κανείς, ξεσπῶντας σέ δοξολογικούς ὕμνους πρός τόν Κύριο τῆς δόξης. «Ἀφωμοιωμένος δὲ τῷ υἱῷ τοῦ Θεοῦ, μένει ἱερεὺς εἰς τὸ διηνεκές» σάν τούς καθαγιασμένους λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας (πρβλ. Ἑβραίους κεφ. 7). Ἕνα θησαυροφυλάκιο πληρότητος ἀρετῶν καί χαρισματικῆς ὁμοίωσης πρός τόν Σωτήρα. Σάν

ἐγχριστωμένος διακόνησε ἐπί γῆς καί μεσιτεύων πλέον διακονεῖ ἀπ᾽ οὐρανοῦ τό μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας, «σῴζειν εἰς τό παντελές δυνάμενος τούς προσερχομένους δι᾽ αὐτοῦ τῷ Χριστῷ, πάντοτε ζῶν εἰς τό ἐντυγχάνειν ὑπέρ αὐτῶν».

Ποιό εἶναι τό κλειδί τοῦ μυστηρίου τῆς ἁγιωσύνης τοῦ νέου Ὁσίου;

Ἡ ταπείνωσή του στό Χριστό καί στήν Ἐκκλησία. Ἡ ὑπακοή του στό Χριστό καί στήν Ἐκκλησία. Ἡ τελεία πιστότητά του στό Χριστό καί στήν Ἐκκλησία. Ἡ αὐτοπαραίτησή του γιά τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία.

Καί αὐτό τό μυστήριο συνεχίζει νά τό διακονεῖ, ἀπαρατρέπτως πλέον. Προσφέρεται ὅλος καί διαρκῶς στό Χριστό καί στήν Ἐκκλησία.

***

Καί στό σημεῖο αὐτό ὀφείλω γιά ἄλλη μιά φορά νά προσφέρω κι ἀπό πλευρᾶς μου, ὄχι πλέον “κόλλυβα μνημοσύνου” στήν ἅγια μορφή του, ἀλλά “δίσκο κολλύβων Ὁσίου” ὑπέρ ἁγιασμοῦ τοῦ φρονήματος τῶν πιστῶν. Ὁ ὅσιος Ἰάκωβος ἦταν ἄνθρωπος πλήρης Πνεύματος Ἁγίου καί δυνάμεως. Ἡ συγκίνησή μου γιά τήν τωρινή ἐπίσημη ἀναγνώριση πολύ μεγάλη. Ἀπό χρόνια τόν εὐλαβοῦμαι ὡς Ἅγιο. Ἡ σχέση μου μέ τόν νέο Ὅσιο τῆς Ὀρθοδοξίας δέν ἦταν πρόσωπο πρός πρόσωπο, ἀλλά μέσα στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, πρός τό τέλος τῆς ἐπίγειας τελειώσεώς του, ἀπό τά δύσκολα χρόνια πού ἔζησα ὡς Μητροπολίτης Λαρίσης. Στάθηκε γιά μένα “προφητικό στόμα Θεοῦ” στήν πιό φοβερή δοκιμασία τῆς ἀρχιερατικῆς μου ζωῆς.

Παλαιότερα, εἶχα γνωρίσει καί τούς ἄλλους δύο Ὁσίους, τόν ἅγιο Παΐσιο καί τόν ἅγιο Πορφύριο. Σάν φοιτητής εἶχα ἐπισκεφθεῖ ἀρκετές φορές τόν ἅγιο Παΐσιο, πάντοτε μέ δεχόταν καί πάντοτε λάμβανα τήν εὐχή του, τήν εὐλογία του, τό λόγο τῆς ἁγιασμένης ζωῆς του. Συνέπεσε ἀρκετές φορές, ἄλλοι νά ἀποροῦν, πού δέν τούς εἶχε ἀνοίξει τήν εἴσοδο (ὁ Θεός ξεύρει τό γιατί…). Σάν πρωτοσύγκελλος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐξομολογούμην στόν ἅγιο Πορφύριο. Εἶχα ἐπικοινωνία μαζί του (κι ἐγώ, ὅπως καί ἡ μακαρίτισσα ἡ μητέρα μου). Μέ συμβούλευε νά μήν ὑποκύψω στήν δοκιμασία πού μέ περίμενε. Στή μητέρα μου εἶχε προαναγγείλει τό μέγεθος τῆς φρίκης πού θά μέ καταπολεμοῦσε (δέν θέλω νά εἰπῶ ἐπακριβῶς

τά λόγια, λυπούμενος τούς ἀνθρώπους). Συνομιλούσαμε καί ἀπό τηλεφώνου, μοῦ ὅριζε ὥρα κοινῆς προσευχῆς…

Τί σημαίνει γιά μένα ὁ νέος Ἅγιος, θά τό ἐξηγήσω ὅσο γίνεται μέ λίγα λόγια. Τό φανέρωσα γιά πρώτη φορά δημόσια πρίν (4) τέσσερα χρόνια, τό Νοέμβριο τοῦ 2013. Τότε, ὁ π. Γαβριήλ ὁ τωρινός ἡγούμενος εἶχε φέρει τήν τιμία Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαβίδ σέ μιά ἐνορία τῆς Μητροπόλεώς μου, στόν Καστανά, καί πρίν τήν ἀναχώρηση, πέρασαν κι ἀπό τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ στή Γρίβα, ὅπου ἔγινε ἐπίσημη ὑποδοχή, προσκύνηση καί σύντομη δεξίωση στό Ἀρχονταρίκι. Ὁ π. Γαβριήλ ἐπιβεβαίωσε προφορικά ὅσα ἐγώ ἀνέφερα, γιά τήν διακριτική καί διορατική ἐκκλησιολογία τοῦ νέου Ὁσίου.

Αὐτό παρόμοια τό ἐπιβεβαίωσε καί ὁ νῦν Μητροπολίτης Σισανίου Σεβασμιώτατος Παῦλος, κατά τή διάρκεια ὁμιλίας του στή Λάρισα, πρίν λίγα χρόνια, ἐπί τοῦ νῦν Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Ἰγνατίου, καί μάλιστα ἡ σχετική εἴδηση εἶχε δημοσιευθεῖ καί στό θρησκευτικό Τύπο.

Λοιπόν! Ἄς ἔρθω στό προκείμενο. Μέ τόν ἅγιο Ἰάκωβο δέν εἶχα γνωριστεῖ ἄμεσα. Ὅταν ἔγινα Μητροπολίτης Λαρίσης καί ἄρχισε γιά μένα νά φλέγεται μιά “Βαβυλωνιακή κάμινος” (πού κανείς δέν ἔχει ζήσει τέτοια καί τόση φρίκη), μιά ὁμάδα τῆς συνοδείας μου μετέβη στήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Δαβίδ τοῦ Γέροντος στήν Εὔβοια προσκύνημα, μέ ἕνα λεωφορεῖο προσκυνητῶν. Τούς ἔδωσα βιβλία μου ὡς προσφορά γιά τόν τότε Γέροντα π. Ἰάκωβο. Μοῦ ἔστειλε ἐπιστολή ἰδιόχειρη. Εἶναι χαρακτηριστικό τό φρόνημα καί τό ἦθος τοῦ Ἁγίου, ἡ σεμνότητα καί ἡ ταπείνωσή του, τό μεγαλόφωνο κήρυγμά του ὑπέρ τοῦ Ἐπισκόπου πού ἔστειλε ἡ Ἱεραρχία στή Λάρισα! Νά τό παραθέσω πάλι, ἔχει πολύ μεγάλη σπουδαιότητα. Γράφει ἀπέξω στό φάκελο:

Πρίν σᾶς πῶ τί ἔγραφε μέσα μέ τό ἁγιασμένο χέρι του, ἔχει σημασία καί κάτι ἄλλο.

Οἱ ἀδελφοί τῆς Μονῆς, ὁ π. Κύριλλος, ὁ π. Γαβριήλ καί ἄλλοι, τοῦ εἶπαν: «Γέροντα, μήν ἀνακατεύεστε. Μπορεῖ νά ρθοῦν οἱ Λαρισαῖοι καί νά φωνάζουν». Καί ὁ Γέροντας ἀποκρίθηκε: «Θά βάλω τήν ἐπιστολή κάτω ἀπό τήν Κάρα τοῦ Ἁγίου Δαβίδ καί ὅ,τι ἀπάντηση πάρω, αὐτό θά κάνω!» Ἦταν τόσο σοβαρή ἡ κατάσταση τότε, τόσος φανατισμός, τόση κακία, ροχθοῦντα πάθη χωρίς φραγμό…

Καί ὅμως ἕνας Ἅγιος Γέροντας τόλμησε νά μιλήσει μέ προφητικό θάρρος καί τόλμη. Πῆρε ἀπόκριση ἀπό τόν ἅγιο Δαβίδ καί μοῦ ἔστειλε ἐπιστολή ἰδιόχειρη, μέ πολύ σεβασμό, μέ πολλή ἀγάπη καί καλοσύνη. Χώρια τί εἶπε στή συνοδεία μου, ἱερά καί σπουδαῖα (δέν εἶναι ἀνακοινώσιμα).

Αὐτό τό γεγονός τῆς χαριτωμένης ἀγάπης του γιά μένα τό ἐπιβεβαίωσε καί ὁ μακαριστός π. Κύριλλος (ὁ χαριτωμένος διάδοχος τοῦ π. Ἰακώβου) καί ὁ σημερινός ἡγούμενος π. Γαβριήλ. Ἔγραφε λοιπόν τότε ὁ πνευματοφόρος Γέροντας, ὁ ἅγιος Ἰάκωβος:

«Ἱερά Μονή ὁσίου Δαυΐδ τῇ 6/2/1990

Σεβασμιώτατε ἅγιε Ἀρχιερεῦ προσκυνῶ τήν ἁγιωσύνη σου. Δι᾽ εὐχῶν σου ἁγίων, εὐχαριστῶ πολύ γιά τά τίμια δῶρα σας, τά βιβλία καί τάς ἁγίας σου εὐχάς καί εὐλογίας. ὁ ὅσιος Δαυΐδ νά χαρίζη στήν ἁγιότητά σου ὑγείαν καί μακροημέρευσιν

ἐπ᾽ ἀγαθῷ τῆς Ἐκκλησίας. Μνημονεύομεν τῶ ἁγίω ὀνόματί σου εἰς τήν θ. λειτουργίαν.

Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ ἀσπάζομαι σεπτήν δεξιάν σου

ὁ δοῦλος τῆς ἁγιωσύνης σου

ἱερομ. Ἰάκωβος

Εἶναι ἐμφανής ἡ ταπεινοσύνη, ἡ σεμνότητα, ἡ χριστο-ήθεια (μέ “ι”, δηλαδή τό ἦθος τοῦ ἀνακαινισμένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου). Καί ὅλα αὐτά μέ τό ἁγιασμένο χεράκι του, ἀπό τήν ἁγιασμένη καρδιά του, ἀπό τόν θεοφώτιστο ἅγιο νοῦ του, τά γράφει, τά ὑπογράφει καί τά στέλνει μέ τήν ἐπιστολή, ὅταν ἤμουν τότε Μητροπολίτης Λαρίσης & Τυρνάβου, ὅπως τό γράφει ἰδιοχείρως στό φάκελο!

Δέν περίμενε κάτι ἀπό μένα. Στεκόταν κατενώπιον τοῦ Χριστοῦ μας, ζοῦσε τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καί λαλοῦσε ὅ,τι μέσα του μυστικά τοῦ λαλοῦσε ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας.

Καί ἔβλεπα νά ταυτίζεται ἐν Χάριτι μέ τόν ἅγιο Πορφύριο, πού κι ἐκεῖνος προκαταβολικά (πρίν χηρεύσει τό 1989 ἡ Λάρισα) μέ προειδοποιοῦσε νά μήν ὑποκύψω στή μεγάλη δοκιμασία πού μέ ἀνέμενε!

Ἀργότερα, μέ ἐπισκέφθηκε καί ὁ μακαριστός διάδοχος τοῦ γέροντος Ἰακώβου ὁ π. Κύριλλος (πού ἦταν ἀπό τά μέρη τῆς Λάρισας), καί μοῦ ἐπιβεβαίωσε ὅλο ἐκεῖνο τό σκηνικό. Μάλιστα ὁ π. Κύριλλος στίς 13 Μαρτίου 1997 μοῦ ἔστειλε (2) δύο κασέτες μέ θαύματα τοῦ ἁγίου Ἰακώβου καί ἔγραφε ἰδιοχείρως: «Σεβασμιώτατε, ἐπειδή γνωρίζομε, ὅτι πάντοτε σᾶς ἐκτιμοῦσε καί πάντοτε καλά λόγια ἔλεγε γιά τήν Ἀρχιερωσύνη σας ὁ μακαριστός Γέροντας, σᾶς στέλνομε 2 κασέτες μέ θαύματά του… π. Κύριλλος καί ὅλοι οἱ πατέρες».

Μέ ἄλλα λόγια, ἐνεργοῦσε ὡσάν προφητικό στόμα, στόμα προφήτου, στόμα καί νοῦς καί καρδιά προφήτου. Ἐξέφραζε ὅ,τι ὁ Κύριος τόν ἐνέπνεε. Καί ἀπό ταπείνωση, γιά ἕνα τόσο κρίσιμο ζήτημα (πού ἴσως νά προκαλοῦσε δεινά στό Μοναστηράκι του), θέλησε νά λάβει τήν “ἐπιβεβαίωση” τοῦ ὁσίου Δαβίδ, ὥστε νά μήν σιγήσει, νά μήν ἀδιαφορήσει, ἀλλά νά λαλήσει θαρρετά ὅ,τι ὁ Θεός τόν ἐνέπνεε.

Ἦταν κι αὐτό ἄλλο ἕνα “σημεῖο ἁγιότητος”: ὅτι λαλοῦσε τά ἀρεστά στό Θεό, ὅτι ταπεινωνόταν ἐμπρός στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι συνομιλοῦσε μέ τόν ἅγιο Δαβίδ στίς κρίσιμες ἀποφάσεις του.

***

Ὁ νέος Ὅσιος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας γίνεται καθρέφτης τῆς ἐκκλησιαστικότητάς μας. Γίνεται καθρέφτης τῆς πίστης καί τῆς πιστότητάς μας στό Χριστό. Γίνεται καθρέφτης τοῦ ἤθους καί τοῦ φρονήματός μας, ἄν εἶναι ἤ δέν εἶναι φρόνημα Χριστοῦ καί πραγματική χρηστοήθεια. Γίνεται καθρέφτης τῆς ταπεινοφροσύνης μας καί τῆς ὁλοτελοῦς λατρείας μας πρός τό Χριστό. Γιατί ζοῦσε μέ τόν Χριστό καί μέ τήν Ἐκκλησία. Ζοῦσε γιά τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία.

Εἶναι κι αὐτό ἕνα δεῖγμα λαμπρό καί ὁλοζώντανο τῆς Ἄκρας Ταπεινώσεως τοῦ Σωτῆρός μας. Ὅτι συγκαταβαίνει ἀκόμη καί στά δικά μας μέτρα τῆς πνευματικῆς κρίσης καί φτώχευσης. Γιά νά μᾶς δώσει μέτρα συγκρίσεως συγχρόνους Ἁγίους, πού ζοῦσαν μέ τό «Συγχωρεῖτέ με» στήν καρδιά, στό στόμα, στό ἦθος.

Προσκυνῶ εὐλαβικά τήν ἁγιωσύνη τοῦ ἁγίου Ἰακώβου καί ἐπικαλοῦμαι τίς ἅγιες θεόδεκτες πρεσβεῖές του γιά τήν Μητρόπολή μου καί γιά ἐμένα καί “ὑπέρ πάσης ψυχῆς χριστιανῶν ὀρθοδόξων”.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος