“… Εἶχε γίνει τό ἀντάρτικο τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου, ἦρθε τοῦ Ἁγίου Σπυριδόνου καί οἱ ψαλτάδες, τά εἶχαν χαμένα…

Ὁ Δέσποτας τούς διεμήνυσε πώς θά ἔκαναν τήν Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία καί ξεκινήσανε νά ψέλνουν μουδιασμένα. Οὔτε ἀγγαρεία νά τούς ἔβαζε…

Καμμιά φορά, ἔρχεται ἡ Εἴσοδος τοῦ Εὐαγγελίου, πιάνουν αὐτοί: «ἡ Γέννησίς Σου Χριστέ ὁ Θεός…»

Πίσω στόν Κυρίως Ναό, ἦταν μιά παλαιά ξύλινη Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Σπυριδόνου… ἔ, αὐτή ἡ Εἰκόνα, ἄρχισε τότες νά χτυπιέται σύγκορμη σά νά γινότανε…

«Σ…Σ…Σεισμός, Κύριε!», ψέλλισε ὁ Δέσποτας.

Γυρνάει ὁ Ἀρχιψάλτης, βλέπει τήν Εἰκόνα νά χαλιέται, νά κοπανιέται… Τά ᾽χασε!

Στρέφει στούς ἄλλους τότε καί λέει μέ συγκίνηση:

«Βρέ σεῖς, ἐλᾶτε νά ποῦμε ῾῾Τῆς Συνόδου τῆς Πρώτης…῾῾, τόσους αἰῶνες τέτοια μέρα, αὐτό τό Ἀπολυτίκιο ψάλλανε οἱ Ψαλτάδες…»

Ἀρχίσανε λοιπόν, διστακτικά:

«Τῆς Συνόδου τῆς Πρώτης ἀνεδείχθης Ὑπέρμαχος…»

Ὤ! θαῦμα θαυμάτων!

Ἡ Εἰκόνα, ἔπαψε νά πάλλεται, γαλήνεψε, ἔκατσε στήν θέση της, σά νά ᾽σύχασε ὁ Ἅης…

Καί δῶσ᾽του τότε πιό θριαμβευτικά, μέ τόν Δέσποτα νά ᾽χη μείνει σύξυλος ὁ δόλιος:

«…καί θαυματουργός Θεοφόρε, Σπυρίδων Πατήρ ἡμῶν!

Διό νεκρᾷ σύ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς καί ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλλες!

Καί ἐν τῷ μέλπειν τάς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντας σοι Ἱερώτατε!

Δόξα τῶ σέ δοξάσαντι,

δόξα τῷ σέ στεφανώσταντι,

δόξα τῷ ἐνεργούντι διά σοῦ, πᾶσιν ἱάματα!»