Του π. Ηλία Μάκου

Πέρα από την άγρια φυσική ομορφιά του τοπίου, την ανόθευτη και γνήσια, ένα χωριό ορεινό “χωμένο” στην αγκαλιά του πράσινου,   το μάτι μας εστίασε σ’ ένα γοητευτικό και ελκυστικό εκκλησάκι, της αγίας Παρασκευής, που κτίστηκε, κατά τον εμφύλιο πόλεμο, το 1948, πριν 70 χρόνια, και λειτουργήθηκε για πρώτη φορά στις 9 Φεβρουαρίου του 1949.  Κτήτορες τρία αδέλφια: Ο Θεόδωρος, ο Δημήτρης και ο Ιωάννης  Τσιούτσης.  

Καλοδιατηρημένο, με κίτρινο χρώμα εξωτερικά, με την αγιογραφημένη στο σύνολό της πόρτα, δεν σε αφήνει καθόλου αδιάφορο.

Σε τέτοιους χώρους, και είναι πολλοί ανά την Ελλάδα, χωρίς να το καταλαβαίνεις, έστω και για λίγο, απωθούνται οι πικρές και αβάσταχτες, οι μουντές και ανήλιες ώρες της ζωής, της μοναξιάς οι ώρες. Και η καρδιά του ανθρώπου ανοίγει και ανθεί στην παρουσία της αληθινής πίστης, έτσι, όπως είναι πλασμένη να κάνει. Και έχεις διάθεση να συζητήσεις με τον εαυτό σου “ενώπιος ενωπίῳ”.

Και αισθάνεσαι γεμάτος… Με την ανάγκη να κάνεις καθημερινό, επίμονο και θερμό αίτημα την προσευχή: “Δίνε μου δύναμη, Κύριε”. 

Σε τέτοια βουβά εκκλησάκια σκέφτεσαι πως στον κόσμο αυτό , που όλα δεν είναι ιδανικά, που τα πολλά είναι απελπιστικά άσχημα, που οι φουρτούνες στα άτομα και στα σύνολα έγιναν πλέον καθεστώς, συνήθεια, η ύπαρξη και η διατήρηση της  πραότητας, της ηρεμίας και της γαλήνης, όπως ακριβώς την εισπράττεις στο μικρό αυτό πνευματικό μετερίζι, είναι ένα θαύμα. Θαύμα, που το υφαίνουν η Θεία Χάρη και η ανθρώπινη εμπιστοσύνη στον Θεό. 

Στην εποχή μας δεν κατορθώνεται εύκολα η πραότητα, η ηρεμία, η γαλήνη, η ανεξικακία, η καλοσύνη, η ταπείνωση.

Έ, τέτοια απόμερα εκκλησάκια σου δίνουν την αφορμή για να ριζώσουν και να ανθίσουν αυτές οι αρετές. Και μοσχοβολούν το άρωμα της αγάπης. 

Απλώνουν την ομορφιά τους, την πνευματική, μέσα σε μια ψυχή, και αποδιώχνεται η θλίψη, η κούρση και η περιπέτεια. Και ο άνθρωπος μπορεί να γίνει καινούργιος…