Χάρηκα πολύ και συγκινήθηκα άλλο τόσο από το μέγεθος της περηφάνιας που ένοιωσα βλέποντας τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο να παίζει γκολφ χτυπώντας με το στειλιάρι του το μπαλάκι προσπαθώντας να το βάλει στην τρύπα του ευλογημένου εδάφους της Αριζόνας.

Εφερε δε και την απαραίτητη περιβολή όπως τραγιάσκα λευκή, μαύρα γάντια και τα απαραίτητα υποδήματα. Δυσαρμονία βέβαια ήταν το αντερί ή εσώρασο γιατί το γκολφ συνήθως χρειάζεται κοντό παντελόνι. Δεν πειράζει όμως, την άλλη φορά.

Να σας δώσω και μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Ο εν Ελλάδι διαμένων συμβουλάτοράς του, δραστηριοποιούμενος και χαράσσων την επικοινωνιακή στρατηγική για την Πατριαρχία (!) –ίσως να έλθει και ενταύθα– συμβούλευσε τον Σεβασμιότατο παίκτη του γκολφ να αποφύγει να πάει να παίξει, αλλά δεν εισακούσθηκε. Εκείνος υιοθέτησε τη συμβουλή άλλων συμβουλατόρων ενταύθα να παίξει για να δείξει ότι «αμερικανοποιείται». Μάλιστα αυτή τη λέξη χρησιμοποίησαν. Θεέ και Κύριε!

Μα θα ρωτήσετε, είναι κακό να παίζει ο άνθρωπος γκολφ; Όχι βέβαια, απεναντίας είναι ένα ευγενές παίγνιο το οποίο πολλάκις χρησιμοποιείται ως άμιλλα για τη συγκέντρωση χρημάτων. Η μόνη αντίρρηση που θα μπορούσε να εγερθεί είναι ότι ο Ελπιδοφόρος είναι ιεράρχης της μαρτυρικής Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, η οποία πολλάκις χαρακτηρίζεται για τη σοβαρότητά της, αυτοαποκαλούμενη μάλιστα και «Εκκλησία των του Χριστού πενήτων», κι όσο να ’ναι αυτά τα cool -που λένε οι κουλτουριάρηδες- επικοινωνιακά τερτίπια του «Αμερικανοποιημένου» ιεράρχη της είναι κάπως ασύμπτωτα με το όλο πνεύμα και το σταυροαναστάσιμο ήθος της Μητρός Εκκλησίας.

Οσον αφορά τα πληθωρικά παινέματα που του έκανε η μήτηρ Μπούση για τη βάφτιση των εγγονών της στη Γλυφάδα τον περασμένο Ιούλιο νομίζω ότι του αξίζουν του Αρχιεπισκόπου και πολλά περισσότερα. Απλώς έκαναν πολλούς νουνεχείς και σοβαρούς συνέδρους να αλληλοκοιτάζονται και να ψελλίζουν κάτω από τα μουστάκια τους, «Κύριε σώσον τους ευσεβείς» και το γόητρο της «Ηγεσίας των 100».