Δεκαπενταύγουστος και η “εικόνα” της Ελλάδας δεν είναι μόνο οι πλημμυρισμένες παραλίες από ηλιοκαμμένα κορμιά, οι γεμάτες ψαροταβέρνες και η παρουσία των χρυσοκάνθαρων επιδειξιομανών σε resorts της συναθροισμένης ματαιοδοξίας.

Το άλλο “πρόσωπο” της Ελλάδας είναι η δυστυχία των πολλών, που επιβαρύνεται από τις καυτές μέρες του Αυγούστου.  Όλων αυτών που τα “κουτσοβολεύουν” και “κουτσοπορεύονται” ή αγωνιούν για το μεροκάματο που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν.

Όλων αυτών που κοιμούνται και βλέπουν μονάχα τα όνειρά τους!

Τα μικρά δεν έχουν μέγεθος και τα μεγάλα είναι φορτωμένα με λύπη και κάνουν το ύπνο τους εφιαλτικό. Και η ψυχή τους είναι μια θλίψη που γυριζει μέσα στον άσωτο χρόνο. Και αγκαλιάζοντας τν πλανώδια θλίψη τους, βλέπουν την αξιοπρέπειά τους να κατεβαίνει στης γης τα έγκατα.

Αυτή είναι η άλλη Ελλάδα του Αυγούστου. Η “καρδιά” της Ελλάδας κτυπάει ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Και τους κτύπους της καρδιάς αυτής της Ελλάδας, δεν την ακούνε οι πολλοί της μεγαλοαστικής καλοκαιρινής πανδαισίας, με την μικροαστική και συνοικιακή ωστόσο αντίληψη και έκφραση. Την “καρδιά” της Ελλάδας την ακούνε όσων η ακοή, με αρπακτική αίσθηση, ηχογραφει τη διαμαρτυρία του σκεπτικισμού που απελπίζει το μέλλον.

Τα καλοκαίρια φεύγουν. Και με τον ιστορικό χρόνο να διαρρέει , οι γενιές φεύγουν και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας μένουν και στοιχειώνουν. Η εποχή ηθικά συρρικώνεται και οι άνθρωποι που την εκφράζουν βυθίζονται στην ασημαντολογία.

Οι γενιές έρχοναι και φεύγουν, με τα προβλήματα να μένουν και να φτερώνουν την αγωνία των πολλών μη προνομιούχων. Η αφύπνιση της ελληνικής κοιννωίας φαίνεται πως αργεί. Και η κρίση  συνοδεύεται από πνευματική ένδεια. Με τους εγχώριους πολιτικούς ως ένα σημείο να θεωρούνται αντικείμενο ζωολογικής περιγραφής.