Σε μια περιοχή της Αλβανίας, στο Στρέμεν του Ελμπασάν, συγκεντρώθηκαν λίγοι Ορθόδοξοι σ’ ένα ερειπωμένο παρεκκλήσι του Λαζάρου και εόρταζαν την ανάστασή του.

Μάλιστα προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας λιτανεύτηκε στον εξωτερικό χώρο του ναού, μέσα στη φύση, η εικόνα του Φίλου του Χριστού.

Πραγματικά λατρευτική η ατμόσφαιρα.

Με αφορμή αυτή τη λιτανεία, προς τιμή της ανάστασης του Λαζάρου, την ωραία αυτή εποχή της ανθοφορίας, όπου όλα γύρω πράσινα και λουλουδιασμένα, οι πιστοί είναι ευκαιρία να κοιτάξουμε λίγο μέσα στην ψυχή μας.

Ό, τι βλέπουμε μέσα μας ανταποκρίνεται στη φυσική ομορφιά, που μας περιβάλλει; Ανταποκρίνεται στην Ανάσταση του Λαζάρου;

Τα χαρούμενα τραγούδια των πουλιών και τα χαρμόσυνα χρώματα των λουλουδιών και η δροσιά της γύρω πρασινάδας  και το καταγάλανο χρώμα του ουρανού και το χρυσαφένιο φως του ήλιου και το ξεπέρασμα της ταφικής καταδίκης από το Λάζαρο, τα αισθανόμαστε να αντανακλούν μέσα μας;

Και, όμως, είναι εύκολο να κάνουμε την ψυχή μας έναν τέτοιο ολοκάθαρο καθρέπτη, αν θελήσουμε σοβαρά να σκεφθούμε τι είναι εκείνο, που τη μαυρίζει και αν θελήσουμε, ίσως, να διώξουμε τη λάσπη και τη σκουριά, που καταστρέφει τη λαμπρότητά της.

Και είναι η περίοδος αυτή της Μ. Εβδομάδας, που ξεκινάει, και θα καταλήξει στην Ανάσταση του Χριστού, για να κάνουμε την ψυχή μας ολόλαμπρο καθρέπτη.

Και η ανάσταση του Λαζάρου από το Χριστό έρχεται να μας απαλλάξει από την ολιγοπιστία. Από το φόβο του τι θα γίνουμε αύριο.

Αυτό το “πνεύμα της δειλίας” πρέπει να  υποχωρήσει. Και θα γίνει αυτό, αν πέσουμε στην αγκαλιά του Θεού.