Του Σωτήρη Τζούμα
Η ιστορία των εθνών, που στην ουσία είναι η Ιστορία της δημιουργικότητας των κοινωνιών τους,δηλαδή ιστορία της ίδιας της ανθρωπότητας, είναι έμπλεη παραδειγμάτων που επιβεβαιώνουν ότι η πρόοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί, πόσο μάλλον να δρομολογηθεί, χωρίς την καθοδήγηση εμπνευσμένων ηγετών.
Προσωπικοτήτων δηλαδή, η βαριά σκιά των οποίων υπερβαίνει την εποχή και τη συγκυρία, κοιτάζει στο παρελθόν για να διδαχθεί και ανοίγει δρόμους για ένα μέλλον που ενδεχομένως δεν αφορά μόνο τους ίδιους αλλά το σύνολο.
Τέτοιες προσωπικότητες, εκκινούν από την άνεση να εμπνέουν αλλά και να εμπνέονται από την κοινωνία στην οποία απευθύνονται.
Να βλέπουν δηλαδή πίσω από τις αναπόφευκτες και εύλογες αδυναμίες ενός λαού, τα στοιχεία πάνω στα οποία μπορούν να πατήσουν και να πετύχουν μια εθνική επανεκκίνηση. Μια φυγή προς το μέλλον που δεν θα συνιστά φυσικά άλμα στο κενό, αλλά αναδημιουργία.
Μιά τέτοια προσωπικότητα ήταν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που “εκοιμήθη”, σαν σήμερα στις 28 Ιανουαρίου του 2008. Λίγο πριν η Ελλάδα αρχίσει να… μαστίζεται από την κρίση, δηλαδή στο μεταίχμιο της μεγάλης αλλαγής (προς το χειρότερο) για την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ο οποίος έχασε την αυτοπεποίθηση και την αυτοτέλειά του.
Για τον Χριστόδουλο, μια εξαιρετικά συγκρουσιακή προσωπικότητα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά.
Τόσο από ανθρώπους που τον έζησαν και τον γνώρισαν από κοντά όσο και από ανθρώπους που πάτησαν πάνω του για να ορθώσουν ανάστημα και να αρθρώσουν λόγο.
Αρκετοί τον ταύτισαν με την λεγόμενη “Δεξιά του Κυρίου”, επιχειρώντας έτσι να τον βάλουν απέναντι από την (καθεστωτική και συστημική) Κεντροαριστερά, αυτή που ήθελε και θέλει να μεταβάλλει την χώρα μας σε ουδετερόθρησκη χώρα!
Ο φανατισμός απέναντί του μάλιστα ήταν τόσο ακραία τυφλός, ώστε ακόμη και η είδηση του θανάτου του να αντιμετωπιστεί από ορισμένους κάφρους ως “χαρμόσυνο γεγονός”.Κάποιοι από αυτούς σήμερα λένε «που είσαι Χριστόδουλε», όχι γιατί τους λείπει, αλλά γιατί θα ήθελαν να τον χρησιμοποιήσουν αν ζούσε σήμερα στα όποια σχέδιά τους!
Για ένα έθνος σαν την Ελλάδα, έναν λαό σαν τους Έλληνες, με βαθιά συντηρητική (και όχι αναχρονιστική) προσέγγιση της ζωής τους, η Εκκλησία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στο εθνικό αφήγημα.
Μια Εκκλησία ωστόσο που οφείλει να είναι παρούσα και “ομιλούσα” και όχι απούσα και κοιμωμένη.
Και με τον Χριστόδουλο κάτι τέτοιο είχε επιτευχθεί, ακόμη και στις υπερβολές του.
Μια Εκκλησία που κομπιάζει, σιγοψιθυρίζει, αρνείται να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο της, είναι μια Εκκλησία η οποία μετατρέπεται σε… φιλανθρωπικό ίδρυμα, σε μία τεράστια ΜΚΟ- για να χρησιμοποιεί την φιλανθρωπία ως άλλοθι για να μαζεύει χρήματα για άλλους σκοπούς.
Προς εύλογη ικανοποίηση εκείνων που θεωρούν ότι μια Εκκλησία η οποία έχει γνώμη και διατυπώνει τις θέσεις της για τις εξελίξεις… πολιτικολογεί!!
Μια βαριά μυωπική προσέγγιση, που ανατρέπεται από την πολύ σύγχρονη εμπειρία των Ιεραρχών που συμπορεύνται με τις κοινωνίες τις οποίες οφείλουν να υπηρετούν και με τη φωνή τους αναγκάζουν τους “επαγγελματίες” πολιτικούς να έρθουν πιο κοντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων.
Αυτή η Εκκλησία λείπει σήμερα δραματικά από την κοινωνία μας. Μια “ομιλούσα” Εκκλησία.
Και δυστυχώς τα πνευματικά του αναστήματα, οι Μητροπολίτες που ανέδειξε για να συνεχίσουν το έργο του, δεν ακολουθούν τη δική του γραμμή! Συνήθισαν τη σιωπή…Και οι λίγοι που κάποιες φορές ομιλούν χάνονται μέσα στη σιωπή των πολλών.
Ασφαλώς και θα γίνουν μνημόσυνα στη μνήμη του όλες αυτές τις μέρες επιβεβαιώνοντας αυτό που λέμε δώδεκα ολόκληρα χρόνια: ότι για πάντα χάσαμε, για πάντα το ποθούμε!
Δυστυχώς, όμως, κανείς εκ των λεγομένων Χριστοδουλικών Μητροπολιτών δεν έχει κάνει την διαφορά και δεν έχει αναβιώσει ως όφειλε τον Χριστόδουλο με ειδικές εκδηλώσεις μνήμης στην Μητρόπολή του.
Ίσως γιατί και η απλή θύμησή του σκεπάζει όποιον συγκρίνεται μαζί του και αποδεικνύει το ευσύνοπτο μέγεθος που τον διακρίνει.
Ρίξτε μια ματιά σε ένα βίντεο από λειτουργία ή χοροστασία του Χριστοδούλου,από τα χιλιάδες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και θα δείτε έναν Χριστόδουλο να λάμπει και να γεμίζει το ναό και θα καταλάβετε την διαφορά με το ανύπαρκτο σήμερα. Κάποιοι την εξέλιξη αυτή την ονόμασαν ως ταπεινή και διακριτική! Μα πάντα η μετριότητα βαπτίζεται ως μετριοφροσύνη! Ακούγεται καλύτερα!
Ναί, χωρίς τον Χριστόδουλο, η Ελλάδα “κόντυνε”. Και αυτό το παραδέχονται (έστω μέσα τους), ακόμη και εκείνοι που εξακολουθούν να πολεμούν τη μνήμη Του. Δεν τα καταφέρνουν όμως. Δώδεκα χρόνια από την κοίμησή του δεν τον ξεχνάμε! Και δεν θα τον ξεχάσουμε!
