Ένας φίλος και δάσκαλος για πολλά στη ζωή μου ανάρτησε αυτήν την φωτογραφία με το ερώτημα: πότε άραγε από τις χαραμάδες της μαυρίλας θα φανεί η ζωή;

Την κοιτάζω και παρατηρώ, πως ενώ βρήκε λίγο χωματάκι κάπου εκεί κάτω αριστερά, αυτό το λουλούδι  ωστόσο δεν έμεινε εκεί κάτω, τράβηξε ευθεία προς τα πάνω. Και ευδοκίμησε!

Συνεχίζω να κοιτώ την φωτογραφία και φιλοσοφώ… Ήταν αρκετό λίγο χωματάκι για να αναπτυχθεί το λουλούδι ακόμη και ανάμεσα στα βράχια. Λίγο χωματάκι… Και μετά; Έπειτα αναζήτησε τον ζωογόνο ήλιο και τράβηξε κατά πάνω του!

Αυτό θα μπορούσαμε να κάνουμε και όλοι μας.Να αρκεστούμε σε όσα έχουμε, ακόμη και στα λίγα αυτή τη μαύρη εποχή του εγκλεισμού, της πνευματικής ασφυξίας  και της οικονομικής ανέχειας

Να μην αφήνουμε τις ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες. Λίγα έχουμε;

Με αυτά τα λίγα να παλέψουμε, με τα λίγα να δουλέψουμε, τα λίγα να αυξήσουμε.

Κι ας στερούμαστε σήμερα. Αναγκαστικά. Θα έρθουν καλύτερες μέρες. Θα αναπνεύσουμε.

Από τις χαραμάδες της μαυρίλας, θα φανεί η ζωή. Θέληση χρειάζεται! Και πίστη στον Θεό.

Ο ζωογόνος ήλιος θερμαίνει και ζωογονεί ολόκληρη την γη. Θα βοηθήσει και μας να ξαναβρούμε τον δρόμο μας.

Προς αυτήν την κατεύθυνση τράβηξε και το λουλούδι της φωτογραφίας μας, προς το φως, προς τον ήλιο, προς τον Θεό.

Αυτό οφείλουμε να ακολουθήσουμε κι εμείς, αν θέλουμε να τινάξουμε το πέπλο της απελπισίας και της κατάθλιψης. Να στραφούμε προς τον Ήλιο! Τον νοητό Ήλιο της Δικαιοσύνης.

Τον αρχηγό και θεμελιωτή της πίστης μας.

Και μη ξεχνάμε πως το… Τρελλοβάπορο της Πατρίδας, της Κοινωνίας, της Οικογένειας δεν κινδυνεύει γιατί κατά πως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης: