από την Ι.Μ.Βελγίου και Κάτων Χωρών – φωτογραφίες του Grégoire Verbek

Γάνδη – Τὸ Σάββατο 14η Μαΐου 2016 ἐτελέσθηκε εἰς Γάνδην ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰγνατίου Peckstadt, ὁ ὁποῖος ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον τὴν παρελθοῦσαν ἑβδομάδα. Ὁ πατὴρ Ἰγνάτιος Peckstadt ἦτο ὁ κατὰ σάρκα πατέρας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βελγίου κ. Ἀθηναγόρου, διακεκριμμένος ἐπίτιμος δικηγόρος εἰς τὴν Γάνδη καὶ πρωτοπόρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς Φλάνδραν. Ἀπεβίωσε εἰς ἡλικίαν 89 ἐτῶν.

Τὴν Ἐξόδιον Ἀκολουθίαν ἐτέλεσεν ὁ υἱός του Μητροπολίτης

Τὴν Ἐξόδιον Ἀκολουθίαν ἐτέλεσεν ὁ υἱός του, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βελγίου κ. Ἀθηναγόρας, μὲ συλλειτουργοὺς τὸν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Δωσίθεον (ἱεράρχην τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας) καὶ ἱερεῖς διαφόρων κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν Εὐρωπαϊκῶν Χωρῶν.

Ὀρθόδοξοι Ἐκπρόσωποι

Τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἐξεπροσώπησεν ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ρηγίου κ. Εἰρηναῖος (βοηθὸς ἐπίσκοπος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γαλλίας). Ἦσαν ἐπίσης παρόντες: ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Ἀχαΐας κ. Ἀθανάσιος (Ἐκκλησία Ἑλλάδος) καὶ ὁ Θεοφιλέστατος Χωρεπίσκοπος Νεαπόλεως κ. Πορφύριος (Ἐκκλησία Κύπρου), καθὼς καὶ κληρικοὶ τῶν Πατριαρχείων Ρωσσίας καὶ Ρουμανίας. Ἡ Ἑλλάδα ἐξεπροσωπήθη ὑπὸ τριῶν Πρέσβεων καὶ τοῦ Στρατηγοῦ τοῦ Νατο.

Ἐκπρόσωποι ἁπάντων τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν

Εἰς τὴν Ἐξόδιον Ἀκολουθίαν παρέστησαν ἐπίσης ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἀνεγνωρισμένων Ἐκκλησιῶν τοῦ Βελγίου, μεταξὺ δὲ αὐτῶν διεκρίνετο ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς Ἐπίσκοπος τῆς Γάνδης, Mgr. Luc Van Looy.

Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία

Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία ἥρχισε μὲ Θείαν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία ἐτελέσθηκε εἰς τὸν Ὀρθόδοξον Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου εἰς Γάνδην, τὸν ὁποῖον ἐγκαθίδρυσεν ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Ἰγνάτιος Peckstadt καὶ εἰς τὸν ὁποῖον διηκόνησεν ἐπὶ τεσσαράκοντα ἔτη. Ἐν συνεχείᾳ μετεφέρθη ἡ σωρὸς του ἐν πομπῆ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Ἁγίας Ἐλισάβετ καὶ ὑπὸ ἕξ ἱερέων εἰς τὸ μέσον τοῦ ναοῦ.

Ἀξιόλογον ἔργον 

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ἀθηναγόρας ἐτόνισε ἰδιαιτέρως, ὅτι «ἡ μεγάλη προσφορὰ τοῦ ἱερέως Ἰγνατίου εἶναι ἡ ἐγκαθίδρυσις τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Φλάνδραν, αἱ πολλαπλαῖ ὁμιλίαι του εἰς τὴν μεγάλην πλειοψηφίαν τῶν Δήμων καὶ πόλεων, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ ἐμπνευσμένη συνεργασία του εἰς τὸ ἰδεῶδες τῆς Ἑνότητος τῶν χριστιανῶν»! Συνέβαλε ἐπίσης εἰς τὴν ἐπίσημον ἀναγνώρισιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπὸ τοῦ Κράτους τοῦ Βελγίου.

Διάσημος δικηγόρος

Οἱ συνάδελφοί του τὸν ἐθεωροῦσαν «ὡς μεγάλο δικηγόρο, διότι ὑπερασπίζετο τοὺς πτωχοὺς καὶ καταπιεσμένους, σημαντικὸ ἔργο δι´ἕναν δικηγόρον». Ἐπαγγελματικῶς δὲν περιωρίσθη εἰς τὴν μετριότητα. Ὡς συνειδητοποιημένος καὶ ἄξιος δικηγόρος, ἀνέλαβε ὑποθέσεις εὐαίσθητες καὶ δύσκολες. Μὲ τὴν ἐπιθυμίαν του γιὰ δικαιοσύνη, δὲν ἐπέτρεπε στὸν ἑαυτό του νὰ χάνῃ τὶς ὑποθέσεις. Σίγουρος γιὰ τὴν ἐπιχειρηματολογία του, ἐνέπνεε τὸν σεβασμὸ τῶν δικαστῶν.

Ἐπιστολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

Στὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία ἀνεγνώσθη Πατριαρχικὸ Γράμμα, στὸ ὁποῖο ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος ἀνέφερε ὅτι ἔμαθε μετὰ λύπης τὴν ἐκδημίαν πρὸς Κύριον τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰγνατίου Peckstadt καὶ ὅτι προσεύχεται ἐνθέρμως διὰ τὴν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του. «Προσευχόμεθα, ὅπως τὸ προτείνει ἡ Ἐκκλησία μας, ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς του εἰς τοὺς κόλπους τῶν δικαίων καὶ ἁγίων, ἀλλὰ καὶ δι´ ὑμᾶς, τὴν ἐκλεκτὴν οἰκογένειάν του, ὅπως εὕρετε παρηγορίαν εἰς τὴν ὑμετέραν λύπην διὰ τῆς ἐλπίδος τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς συναντήσεώς μας ἐκ νέου εἰς τὸ φῶς τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Ἔγγαμος ἱερεύς

Τὴν 2αν Μαΐου 2016 ἑώρτασαν μὲ τὴν σύζυγό του Marie-Thérèse Janssens τὴν 63 ἐπέτειο τῶν γάμων των. Ἦτο πατὴρ τεσσάρων τέκνων, παπποὺς δέκα ἐγγονῶν καὶ τριῶν δισεγγόνων. Ἐκτὸς τοῦ υἱοῦ του Μητροπολίτου, ἔχει καὶ ἄλλον υἱὸ (Bernard Peckstadt), καθὼς καὶ γαμπρὸ (Dominique Verbeke) οἱ ὁποῖοι εἶναι ὀρθόδοξοι ἱερεῖς.

Ακολουθεί η ομιλία του Μητροπολίτη Βελγίου Αθηναγόρα

«Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή» ἔλεγε ὁ Ἰησοῦς. «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνη ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμέ, οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰω. 11, 25-26).

Θεοφιλέστατε, Ἐπίσκοπε Ρηγίου κ. Εἰρηναῖε, ἐκπρόσωπε τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου,

Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Γάνδης κ. Luc Van Looy,

Πανιερώτατε καὶ Θεοφιλέστατοι Ἐπίσκοποι,

Κυρία καὶ κύριε Πρέσβεις τῆς Ἑλλάδος εἰς τὸ Βέλγιον καὶ εἰς Λουξεμβοῦργον,

Στρατηγέ μου,

Σεβαστὲ ἐκπρόσωπε τῆς Ἱερᾶς Σταυροπηγιακῆς Πατριαρχικῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου τοῦ Βαπτιστοῦ Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας,

Σεβαστὴ Γερόντισσα Θεοξένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς Κρῆτης,

Ἀγαπητὰ  μέλη τῆς οἰκογενείας καὶ ἀγαπητοὶ φίλοι,

Ἀδελφοὶ ἐν Κυρίῳ,

Τὸ Σάββατον τῆς παρελθούσης Διακαινισήμου Ἑβδομάδος, ὁ ἀγαπητὸς πατέρας μας, ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Ἰγνάτιος, Peckstadt ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ καὶ ἐγεννήθη διὰ τὴν αἰώνιον ζωήν. Αὐτὴ ἡ στιγμὴ ποὺ τὸν ἐκάλεσε ὁ Κύριος ταιριάζει μὲ τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν καλωσύνη ποὺ ἀκτινοβολοῦσε ὁ πατὴρ Ἰγνάτιος καὶ τὸν ἔκανε νὰ φαίνεται στὸν καθένα ἀπὸ μᾶς σὰν ἄνθρωπος εὐτυχισμένος, ἀνοικτός, μεγαλοπρεπής.

Οἱ ἑπτὰ ἡμέρες τῆς Διακαινισήμου ἑβδομάδος εἶναι γνωστὲς σὰν ἡμέρα Μία, σὰν ἡ Κυριακὴ τοῦ Πάσχα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος  εἶπε σχετικῶς: «συνετάφημεν οὖν αὐτῶ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4). Ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει μὲ ἄλλα λόγια σὲ μία νέα ζωὴ καὶ νέα γέννηση. Ἕνας ὕμνος τῆς πλουσίας ὐμνογραφίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας λέγει πάλιν χαρακτηριστικά: «Ἀνανεωθῆτε ἀδελφοί μου, ἀφῆστε τὸν παλαιόν ἄνθρωπον καὶ ντυθῆτε τὸν νέον», ἐνῶ ἕνας ἄλλος ὕμνος ἀναφέρει: «ἐπέστρεψε στὸν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε, γίνε νέος στὴν θέση τοῦ παλαιοῦ καὶ ἀνανέωσε τὴν ψυχή σου».

Εἶναι σαφὲς ὄτι τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι στενὰ συνδεδεμένα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Δὲν δυνάμεθα νὰ φανταστοῦμε τὴν ζωή μας χωρὶς τὸν θάνατον καὶ ἀντίστροφα. Ἀλλὰ ἐπίσης δὲν δυνάμεθα νὰ φανταστοῦμε τὸν θάνατο χωρὶς νὰ ἀναφερθοῦμε ἀμέσως στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν τὸ «νόημα» τῆς ζωῆς, «ἡ ἐλπίδα», «ἡ πίστις», «ὁ θάνατος», «ἡ Ἀνάστασις» δὲν εἶναι ἔννοιες ἀσαφεῖς.

Ἐὰν σήμερα συγκεντρωθήκαμε σήμερα ἐδῶ, εἶναι πρῶτα πρῶτα γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε γιὰ τὴν αἰώνια ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ πατρὸς Ἰγνατίου καὶ γιὰ τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του. Γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἀλλὰ ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν προσωπικήν του σχέση μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος δὲν γίνεται χριστιανὸς ἀκολουθῶντας ἁπλὰ μερικοὺς κανόνες καὶ ζῶντας μία κοινωνικὴ ζωή. Γίνεται χριστιανὸς ὅταν ταπεινώνεται καὶ ζῆ τὴν μεταμόρφωσή του, ὅταν γνωρίζει νὰ ξεπεράσῃ τὸν ἐγωϊσμό του καὶ θέσει τὸν ἑαυτό του στὴν διάθεση τοῦ Χριστοῦ, ἰδιαιτέρως μάλιστα ὅταν ἀποφασίσῃ νὰ ἀκολουθήσῃ τὸν Χριστό, αἴροντας τὸν σταυρό του, καὶ ἀπαρνούμενος τὸν ἑαυτό του καὶ βιώνοντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ τὸ ἔργον τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον εἶναι ταυτόσημο μὲ τὴν αἰώνια ζωή, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ διπλῆ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο.

Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγαπημένα θέματα τοῦ πατρὸς Ἰγνατίου, τὸ ὁποῖο συζητοῦσε συστηματικά, εἶναι ἀκριβῶς ἡ θεανθρώπινη σχέση. Ἦτο τὸ ἀγαπημένο του θέμα συζητήσεως. Ἔτσι συνήθιζε νὰ λέγει συχνὰ ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνῃ τὸν ἄνθρωπο νὰ φθάση στὴν πληρότητά του, εἶναι ἡ δυνατότητά του νὰ σκέπτεται, νὰ ἀντιδρᾶ, νὰ ἀγαπᾶ, ὅπως τὸ θέλει καὶ ὁ ἴδιος καὶ ἐπειδὴ τὸ θέλει. Ἡ ἐλευθερία τῆς βουλήσεως δὲν εἶναι «κάτι» ποὺ ὁ Δημιουργὸς μᾶς ἔδωσε, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἠ πραγματικότητα τῆς ὑπάρξεώς μας ὡς ἀνθρώπων. Ἡ πληρότητα τῆς εὐτυχίας ποὺ ὁ καθένας ἐπιζητεῖ, δὲν εὑρίσκεται παρὰ μόνον, ὅταν ὁ ἄνθρωπος μὲ πλήρη ἐλευθερία, μέσα στὴν καρδιά του, μέσα ἀπὸ τὶς ἐνέργειές του, μέσα στὸ μυαλό του, θὰ ἐπιθυμήσῃ νὰ συναντήση τὸν Θεὸ μὲ ὅλη του τὴν ὕπαρξη. Καὶ προσέθετε: «ὁ Θεὸς δύναται τὰ πάντα, ἐκτὸς τοῦ νὰ ὑποχρεώνῃ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀγαπήσῃ». Ἀλλὰ ὀ Κύριος περιμένει πάντοτε τὴν θεληματικὴ ἀνθρώπινη ἀπάντηση.

Ὁ πατὴρ  Ἰγνάτιος ἦτο ὁ ἴδιος μάρτυρας τῆς θεανθρώπινης σχέσης, πράγμα τὸ ὁποίο δὲν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ἀφήσῃ ὁ ἄνθρωπος τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ εἰσέλθη μέσα του. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα εἶναι ἰδιαιτέρως πλούσια καὶ ἱκανοποιοῦσε ἰδιαιτέρως τὸν πατέρα μας. Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ τὸν ὡδήγησε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι «Ζωοποιόν, Αὐτὸς ποὺ δίνει ζωή». Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ εἰσέρχεται μέσα στὴν ὔπαρξή μας, αὐτὴ εἶναι ἡ κλήση τοῦ ἀνθρώπου, νὰ γίνουμε «φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν ὁ πατὴρ Ἰγνάτιος μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ πνευματικὸς ἄνθρωπος. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου γίνεται πνευματική, ὅταν καθοδηγῆται ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅσον ὁ ἄνθρωπος περιορίζεται στὴν φυσικὴ ζωή, δὲν δύναται νὰ ζήση πνευματικά. Τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὴν περίπτωση ποὺ στηρίζεται στὶς ἰδικές του δυνάμεις, στὶς γνώσεις του καὶ στὶς ἀρετές του, γιὰ τὰ ὁράματά του. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ δὲν ἔχει τὶς ρίζες της μέσα στὸν ἄνθρωπο καθ´αὐτό. Δὲν εἶναι καρπὸς τῶν διανοητικῶν καὶ ἠθικῶν ἱκανοτήτων καὶ ἀρετῶν, ἀλλὰ ἔχει ἕναν δυναμικὸ χαρακτῆρα. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ ἔχει πηγὴ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, καὶ δίνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ σὰν δῶρο τῆς Χάριτος, σὰν καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ τὸν καρπὸ ἐγεύετο ὁ πατὴρ Ἰγνάτιος μὲ ἕναν ἐξαιρετικὸ τρόπο κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατὰ τὴν προσωπική του προσευχή.

Τὴν στιγμὴ τῆς πρὸς Κύριον ἐκδημίας του, ὁ ἀγαπητὸς πατέρας μας, μόλις εἶχε γιορτάσει τὰ 63 του χρόνια ἐγγάμου βίου μὲ τὴν ἀγαπημένη πρεσβυτέρα του, καὶ κατὰ σάρκα μητέρα μας. 63 χρόνια ἀλληλοϋποστηρίξεως καὶ μοιράζοντας μαζὶ τὴν γεμάτη ζωή τους. Ὁ ἕνας συμπλήρωνε τὸν ἄλλον καὶ ἦταν πραγματικὰ συνεργοὶ στὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐτυχία. Ἡ μητέρα μου ἀκολούθησε τὸν πατέρα μου σὲ ὅλες του τὶς ἐπιλογές, ἀλλὰ καὶ χωρὶς τὴν μητέρα, ὁ πατέρας μας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὶς ἐκπληρώσῃ. Ἦταν σχεδὸν πάντοτε μαζί σὲ ὄλη τὴν ζωή. Ἦταν πάντοτε μαζὶ στὴν διακονία τῶν συνανθρώπων τους. Ἦταν πάλι μαζὶ κατὰ τὴν ἄσκηση τῆς δικηγορίας τοῦ πατέρα μας καὶ ἰδιαιτέρως στὴν διακονίαν τους μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιὰ πάνω ἀπὸ 50 χρόνια.

Ἤδη ὅταν ἦτο μαθητὴς τοῦ Γυμνασίου αἰσθάνθηκε μία ἰδιαίτερη συμπάθεια γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ πιὸ πολὺ ὅταν ἦταν φοιτητὴς στὸ Κολλέγιο Ἁγίας Βαρβάρας τῆς Γάνδης. Σὰν φοιτητὴς τῆς νομικῆς ἐδιάβασε ἕνα βιβλίο γιὰ τὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία, μὲ πολλὲς ἀναφορὲς στὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ 1950 παρακολούθησε γιὰ πρώτη φορὰ Ὀρθόδοξη Θεία Λειτουργία. Ἦταν στὸ Παρίσι. Ὁ πλοῦτος τῆς Θείας Λειτουργίας τὸν γοήτευσε. Ἀπὸ τότε κρατοῦσε σὲ ἀρχεῖο ὅ,τι ἐγράφετο σχετικὰ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία σὲ ἐφημερίδες ἤ περιοδικά. Ἀπὸ τὴν 2η Βατικάνειο Σύνοδο καὶ μετὰ ὡμιλοῦσαν καὶ ἔγραφαν συνεχῶς περισσότερα σχετικὰ μὲ τοὺς χριστιανοὺς τῆς Ἀνατολῆς, ἐδῶ στὴν Δύση. Ἐν τῶ μεταξὺ ἐπισκέφθηκε τὴν Γιουγκοσλαυΐα καὶ εἶχε ἐπαφὲς μὲ τὸ Chevetogne καθὼς καὶ μὲ ὡρισμένες μεγάλες Ὀρθόδοξες μορφὲς στὴν Δύση: τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Βασίλειο Krivochein, τὸν Ἐπίσκοπον Συρακουσῶν Γεώργιον, τὸν Γέροντα Σωφρόνιον, τὸν πατέρα Βιργίλιο Gheorghiu, τὸν π. Μπορίς Μπομπρίνσκο καὶ τὸν καθηγητὴ Olivier Clément. Ἐνθυμοῦμαι – παιδὶ ἀκόμη – τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο παρακολουθοῦσε καὶ κατέγραφε μὲ μαγνητόφωνο ὅλες τὶς ἐκπομπές «Ὀρθοδοξία καὶ Ἀνατολικὸς Χριστιανισμός». Τὰ ταξείδια ἐξάλλου καὶ οἱ ὁμιλίες τὸν βοήθησαν νὰ σφυρηλατήσῃ μιὰ ζωντανὴ σχέση μὲ ὀρθοδόξους πιστούς, ἀπὸ λαϊκοὺς μέχρι καὶ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην. Τίποτε δὲν τοῦ διέφευγε σχετικὸ μὲ τὴν ὀρθοδοξία! Ἐπὶ πλέον μαζὶ μὲ δύο φίλους διωργάνωσε ἔναν κύκλο ὁμιλιῶν καὶ προσκαλοῦσε προσωπικότητες τῆς Ὀρθοδοξίας ἐδῶ στὴν Γάνδη.

Ὅλα αὐτὰ ἦταν πολὺ γοητευτικά, ἀλλὰ καὶ παράξενα γιὰ ἕναν Βέλγο! Μόνον ὅταν γνωρίστηκε μὲ μία Ὀρθόδοξη Γαλλόφωνη Ἐνορία – μὲ τοὺς ἱερεῖς Pierre Struve καὶ Marc Nicaise ἐπείσθηκε ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ὀρθόδοξος. Ἡ χρήση τῆς καθομιλουμένης γλώσσας ἦταν καθοριστική. Τὴν εἴσοδό του στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὁ πατὴρ Ἰγνάτιος δὲν τὴν ἐθεώρησε σὰν ἄρνηση ἀπὸ τὶς ρίζες του, ἀλλὰ μᾶλλον σὰν ἐπιστροφὴ στὴν Παράδοση τῆς Μιᾶς καὶ Ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ καὶ ἔπειτα ζῶντας μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὁ πατὴρ Ἰγνάτιος συνειδητοποιοῦσε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Μαρτυρία ἔλλειπε στὴν Φλαμανδόφωνη πραγματικότητα. Αἰσθάνθηκε τὀτε τὴν ὑποχρέωση μὲ αἴσθημα εὐθύνης νὰ ἱδρύσῃ μία Ὀρθόδοξη Ἐνορία ἐδῶ, σ᾽αὐτὴν τὴν ὄδον.

Τοῦτο εἶναι πραγματικὰ ἐξαιρετικὰ γενναῖο γιὰ ἕναν νέο δικηγόρο τῆς περιοχῆς, ἔγγαμο μὲ τέσσερα παιδιά. Τοῦτο δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ πραγματοποιηθῆ παρὰ μόνον μὲ μεγάλη πίστη στὸν φιλάνθρωπο Θεό μας. Χωρὶς νὰ δημιουργήσῃ ρήξεις μὲ ὅσα παρέλαβε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, τὴν οἰκογένειά του, τοὺς φίλους του. Αὐτὸ εἶναι καὶ ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ χαρακτῆρος του.

Αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά του σίγουρα τὰ ἐκτίμησε ὁ Θεός ὡς «καλά» καὶ τότε τοῦ ζητήθηκε νὰ προσέλθη στὴν ἱερωσύνη. Δὲν τὸ ἐζήτησε, οὔτε τὸ διάλεξε. Ἦρθε σὰν δῶρο, σὰν Χάρη σ᾽αὐτὸν καὶ τὴν καινούργια Ἐνορία. Τοῦ παρουσιάστηκε, τοῦ προσφέρθηκε. Ὁ ἴδιος καὶ τὸ οἰκογενειακό του περιβάλλον (σύζυγος καὶ τέκνα) τὸ δέχθηκαν χωρὶς νὰ συνειδητοποιοῦν τὶ σημαίνει αὐτό. Τὰ Σαββατοκύριακα, ποὺ γιὰ ἄλλους εἶναι μέρες διασκέδασης καὶ ἀνάπαυσης – ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη, μεταμορφώθηκαν σὲ στιγμὲς λατρείας καὶ θυσίας γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Δὲν ἔχουμε ἀρκετὸ χρόνο γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στὸ πλούσιο ποιμαντικὸ ἔργο τοῦ πατρὸς Ἰγνατίου κατὰ τὴν διάρκεια 42 ἐτῶν. Τὸ πιὸ σημαντικὸ ποὺ πρέπει νὰ ἀναφέρουμε γιὰ τὸν πατέρα Ἰγνάτιο εἶναι ἡ ἐγκαθίδρυση τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Φλάνδρα, οἱ πάμπολλες διαλέξεις του σὲ διάφορους δήμους καὶ πόλεις, καθὼς καὶ ἡ συνδρομή του γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν!

Στὴ προσευχή του, σχεδὸν ἀδιάλειπτη, ἐδέετο κατὰ πρῶτον γιὰ τὴν πρεσβυτέρα του, τὰ παιδιά του καὶ τοὺς οἰκείους του. Ἡ προσευχή του ἔφερε καρπούς. Θὰ ἔχουμε ἀκόμη ἀνάγκη τῆς προσευχῆς του. Ἡ μεγαλύτερη ἐπιθυμία του ἦταν τὰ ἀγαπητὰ παιδιά του καὶ τὰ ἐγγόνια καὶ δισέγγονά του νὰ ἀκολουθήσουν τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ τὸν ἐνθυμοῦνται.

Σήμερα προσευχόμαστε γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀειμνήστου πατρὸς Ἰγνατίου. Ὠστόσο γνωρίζουμε ὅτι ἔλαβε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ! Ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος στὴν ἐπιστολή του πρὸς Γαλάτας ὀμιλεῖ γιὰ τοὺς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρὰ, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια (…) οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, Πνεύματι καὶ στοιχῶμεν». Αὐτοὶ εἶναι οἱ καρποὶ ὅσων ζοῦν τὴ ζωή τους σύμφωνα μὲ τὸν Χριστό.

Θὰ τελειώσω τὶς σκέψεις μου ἀναφερόμενος σὲ μία παράγραφο ἀπὸ ἔνα ἁπὸ τὰ βιβλία του: «Οἱ χριστιανοὶ καλούμαστε κάθε μέρα νὰ αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν ζωή μας. Αὐτὸ ἐπιβάλλεται κάθε στιγμή. Ὁ Θεὸς δὲν ἐπιβάλλει τὴν παρουσία του. Περιμένει μέχρι νὰ τὸ καταλάβουμε ἐμεῖς, μέχρι νὰ τοῦ ζητήσουμε κάτι, μέχρι νὰ τοῦ φανερώσουμε τὴν ἀγάπη μας, μέχρι νὰ τὸν πιστέψουμε. Ὑπομονετικὰ εἶναι πάντοτε, πάντοτε, παρών. Δὲν μποροῦμε νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε ποτὲ ἀρκετὰ γι´αὐτό».

Ἀγαπητὲ πάτερ Ἰγνάτιε,

Εὔχομαι ὁ Κύριος νὰ ἀναπαύσῃ τὴν ψυχή σου γιὰ ὅσα προσέφερες στὴν πνευματικὴ διακονία τόσων πιστῶν, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ γιὰ τὴν μετάδοση τοῦ πλούτου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἰδιαιτέρως δὲ γιὰ τὴν ζωή σου μὲ τὶς μυστικὲς ἐμπειρίες, μέχρι τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς σου.

Εἰς τὸ ἐπανιδεῖν. Τώρα βρίσκεσαι στὴν αἰώνια ζωή, κοντὰ στὸν Φιλάνθρωπο Θεό μας. Εὔχου γιὰ ὅλους μας καὶ ἐπιδαψίλευσε σὲ ὅλους μας τὶς εύλογίες σου.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀξέχαστε πατέρα.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἱερέα τοῦ Ὑψίστου.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, πάτερ Ἰγνάτιε.