Του π. Ηλία Μάκου

Τον μακαριστό Μητροπολίτη Κεντρώας Αφρικής Νικηφόρο, που έφυγε από τη ζωή, τον γνωρίσαμε στο Άγιο Όρος, όπου μόναζε στη σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης και για πολλά χρόνια υπήρξε εμπνευσμένος σχολάρχης της Αθωνιάδος Σχολής και οι πολλοί μαθητές του, που προόδευσαν σε διάφορους τομείς της Εκκλησίας και της κοινωνίας, νοσταλγικά τον θυμούνται πάντοτε.

Δεν λησμονούν την αγάπη του, τη στοργή του, το ενδιαφέρον του, τις γνώσεις του, την πραότητά του, τις συμβουλές του, τον κόπο του, με σκοπό την προκοπή τους και τη διαμόρφωση ολοκληρωμένων ηθικών προσωπικοτήτων, που δεν θα πορεύονται ξεκομμένες από την πίστη.

Ούτε στην ιεραποστολή της Αφρικής τον γνωρίσαμε, όπου, πραγματικά, έσπειρε πολύ πολύτιμους σπόρους, κάποιους από τους οποίους πρόλαβε να θερίσει, ενώ άλλοι θα καρποφορήσουν στο μέλλον και θα φέρνουν τη σφραγίδα του σπουδαίου ιεραποστολικού του έργου. Εκεί, όπου ένιωσε βαθιά τον ανθρώπινο πόνο και έκανε ό,τι περνούσε από τον χέρι του για να τον ελαφρύνει, επουλώνοντας πληγές.

Τον γνωρίσαμε στο Αργυρόκαστρο, μάλιστα για ένα διάστημα υπήρξαμε ομόσκηνοι και ομοτράπεζοι στο παλαιό κτίριο της Μητρόπολης Αργυροκάστρου, όπου πάσχισε και το κατόρθωσε, εμπνεόμενος από το όραμα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου για μορφωμένους κληρικούς, να συμβάλλει καθοριστικά στη λειτουργία του Εκκλησιαστικού Λυκείου της Πόλης, που θεωρείται πρότυπο, μεταξύ των Εκπαιδευτηρίων.

Η κάθε ματιά, που ρίχναμε πάνω του, το κάθε άγγιγμα της ψυχικής του ομορφιάς, η κάθε προσπέλαση στο είναι του, γινόταν αφορμή και κέντρισμα σε θεία ανάβαση και σε δοξολογικό ύμνο.

Και αυτό, γιατί σαν αποκλειστικό οραματισμό και σαν τελικό σκοπό στις αναζητήσεις του και στις δραστηριότητές του είχε αποκλειστικά και μόνο το Θεό και ήταν προσηλωμένος μόνο σ’ Αυτόν.

Έψαχνε τα μυστικά όχι του μικρόκοσμου, αλλά του μακρόκοσμου, τα μυστικά του ουρανού.

Ανήκε στο Χριστό και όλα τα έκανε γι’ Αυτόν.

Ό,τι ζούσε το έκανε περιεχόμενο προσφοράς, αλλά και ευχαριστίας και ικεσίας.

Ό,τι παρατηρούσε με τον οφθαλμό της ψυχής του και συλλάμβανε με το εσωτερικό του αυτί, το απορροφούσε μέσα του ως χάρισμα του Θεού, “φάρμακο αθανασίας, αντίδοτον του μη αποθανείν”.

Μέσα  στο έργο του και την ομολογία του συμπεριλαμβάνονταν όλα τα νοήματα, που εκφράζουν το σεβασμό προς το Θεό και σώζουν εμάς τους ανθρώπους.

Η περιεκτικότητα του ιεραποστολικού  του αγώνα, που χαρακτηριζόταν από την “εκστατική” έκφρασή του, το χαρισματικό βίωμά του, από τον λειτουργικό-αγιοπνευματικό προσανατολισμό του, έδινε τη δυνατότητα της άμεσης και διαγεύστατης και αμετεώριστης γεύσης της διακονίας του.

Το σώμα του, που τόσο ταλαιπωρημένο ήταν, από την αδιάλειπτη άσκηση, μπορεί να νεκρώθηκε, ωστόσο ο αλησμόνητος Νικηφόρος μετέχει πλέον στην Αλήθεια και στην καινούργια, την αιώνια ζωή.