Σχόλιο του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Όσο και αν θέλουμε να το ξεχάσουμε έρχεται ένας θάνατος για να μας κάνει να αισθανθούμε και να συνειδητοποιήσουμε την ματαιότητα της ζωής αλλά και την αχαριστία των ανθρώπων.
Έφυγε πλήρης ημερών ο Σεβ.Μητροπολίτης Ιταλίας Γεννάδιος, ένας Ιεράρχης ευγενής, διακριτικός και πράος. Γαλουχήθηκε με τα νάματα της πίστεως και της ορθόδοξου θεολογίας εκεί όπου χτυπούσε πριν μερικά χρόνια η καρδιά της Ρωμιοσύνης, στη Σχολή της Χάλκης.
Ομογάλακτος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και φίλος του αγαπημένος αλλά και πολλών άλλων κληρικών του Φαναρίου και Ιεραρχών του Θρόνου, φίλος και αδελφός.
Ήταν πάντα και μέχρι το τέλος του άρρηκτα συνεδεδεμένος με τη μητέρα Εκκλησία μολονότι έφυγε νωρίς μετά τις θεοκογικές σπουδές του και εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου ανέπτυξε σπουδαία ιεραποστολική δράση και λαμπρή ακαδημαϊκή επίδοση.
Ακόμη και όταν το 1991 εξελέγη αντ´αυτού ο Επίσκοπος Απαμείας Σπυρίδων ( ο μετέπειτα Αμερικής) ως Ιταλίας, δεν άλλαξε στάση έναντι των Πατριαρχικών φίλων του. Παρά την πίκρα του, κατά τα ανθρώπινα, το αποδέχθηκε ως σχέδιο του Θεού και περίμενε υπομονετικά ώσπου μετά από μερικά χρόνια, αποκαταστάθηκε η αδικία και εξελέγη Ιταλίας.
Εξήντα χρόνια κληρικός( από το 1960) και πενήντα χρόνια Επίσκοπος ( από το 1970) και από το 1996 κοσμεί τον θρόνο της Ιταλίας στην γραφική Βενετία αναδειχθείς ως ο φιλόστοργος πατέρας και συμπαραστάτης κάθε ορθόδοξου κληρικού πάσης βαθμίδος, που χτυπούσε την πόρτα του και ζητούσε την βοήθεια του αν επρόκειτο για σπουδές ή την ενεργό συμμετοχή του και βοήθεια λόγω γνωριμιών αν επρόκειτο για μεταφορά ή προσφορά λειψάνων.
Δεν προκάλεσε καθ´όλα τα χρόνια που υπηρέτησε στην Ιταλία. Δεν κατηγορήθηκε για φιλοπαπισμό ούτε καν για οικουμενισμό μολονότι ζούσε στην καρδιά των γεγονότων. Υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση την ορθόδοξη πίστη και τις παραδόσεις μας και ήταν πάντα σεμνός και ολιγόλογος.
Θυμάμαι την ιδιωτική επίσκεψη μας με τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλου στη Βενετία. Έκανε την παρουσία του με διακριτικό τρόπο ευθύς μόλις πληροφορήθηκε την άφιξης μας στην έδρα του και τις τρεις μέρες που μείναμε φρόντιζε να μαθαίνει που θα δειπνήσουμε το βράδυ και στη συνέχεια πλήρωνε το λογαριασμό του δείπνου μας! Και όταν του διαμαρτυρήθηκε καλοπροαίρετα εννοείται ο γλυκύτατος Χριστόδουλος του απάντησε :
– Μακαριώτατε είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για σας. Θα ήταν μεγάλη ευλογία για την Μητρόπολη μας να έλθετε να μας λειτουργήσετε όποτε το αποφασίσετε.
Και ο Χριστόδουλος του απάντησε:
– Θα το κανονίσουμε Δεσπότη μου την επόμενη φορά. Και για μένα θα είναι μεγάλη η τιμή και σας ευχαριστώ για την αγάπη σας και την ευγενική σας καρδιά.
Και κατ´ιδίαν τότε είπε σε μας:
– Είναι βέβαιος ότι θα θέλουν οι Πατριαρχικοί να έλθω να λειτουργήσω εγώ εδώ; Μόλις τους το πει να δεις τι έχει να ακούσει!
Και πάλι είχε δίκαιο ο Χριστόδουλος. Γιατί την επόμενη φορά που πήγαμε Βενετία -έστω για μιάμιση μέρα- και το γνωστοποιήσαμε καθηκόντως ο αείμνηστος Ιταλίας ούτε που εμφανίστηκε αυτή τη φορά. Ας είναι αιωνία η μνήμη Του.
Το ερώτημα μου ωστόσο εδώ και δύο ημέρες που εκοιμήθη ο Σεβ. Ιταλίας- ένας Αρχιερέας 50 ετών- στον επισκοπικό θρόνο είναι ένα: ως τώρα δεν έχει γράψει κανένας δύο λέξεις για εκείνον. Γιατί;
Ούτε ένας εκπρόσωπος της διοίκησης Ελλαδικής Εκκλησίας ( πλην του Σεβ. Δημητριάδος που τον τίμησε για τις ενέργειες του να αποκτήσει ο Βόλος λείψανο του Αγίου Νικολάου και του Σεβ. Φαναρίου Αγαθαγγέλου και Γεν. Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας με ένα συγκινητικό κείμενο ως αντίδωρο μνήμης και σεβασμού για την άψογη και αρμονική συνεργασία που είχαν ως πατήρ τω υιώ αυτού) δεν σκέφτηκαν οι πολυάριθμοι ευεργετηθέντες ότι χάρη του Μακαριστού Ιταλίας ήρθαν τόσο λείψανα στην Ελλάδα, χάρη και φροντίδες εκείνου πολλοί κληρικοί και λαϊκοί ( που καμαρώνουν σε περίοπτες θέσεις) κάνανε τα μεταπτυχιακά τους στην Ιταλία, είχαν μια Αγία τράπεζα να λειτουργούν και μια ενορία να τους δέχεται. Ούτε η ίδια η Μητρόπολη Ιταλίας δια του Τοποτηρητού που όρισε το Πατριαρχείο, δεν έβγαλε μέχρι αυτή την ώρα που γράφεται και ανεβαίνει το κείμενο αυτό,μια ανακοίνωση που να μας λέει ότι κηρύττει πένθος, να μας ενημερώνει που βρίσκεται η σορός, τι θα γίνει, πότε θα γίνει η εξόδιος ακολουθία, αν θα έλθει ή όχι ο Πατριάρχης , που βρίσκεται στη Ρώμη για άλλο λόγο κλπ. Τουλάχιστον δεν έχει φτάσει σε μας. Και αν ψάξουμε θα βρούμε ότι μόνο οι καθολικοί εκφράσανε τα συλλυπητήρια τους σε τοπικές εφημερίδες και άρθρα στο διαδίκτυο.
Είναι μια διαπίστωση που μας πονά. Είναι μια αλήθεια που δεν θα έπρεπε να τη συναντάμε στον εκκλησιαστικό χώρο! Θα επανέλθουμε για τον αείμνηστο Ιταλίας Γεννάδιο. Και αν κάνουμε το σχόλιο αυτό πριν ταφεί το πονεμένο και ταλαιπωρημένο σώμα του, είναι για να δώσουμε την ευκαιρία στους επιλήσμονες να πράξουν το χρέος τους στη μνήμη εκείνου που τους ευεργέτησε.
