Η Φωκίδα γεμίζει με μοναστήρια. Ο σεπτός Ποιμενάρχης κ. Θεόκτιστος ζώντας ο ίδιος ως πραγματικός μοναχός από την ημέρα της κουράς του στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Στεμνίτσας έως και σήμερα που είναι Μητροπολίτης Φωκίδος, δεν έπαψε να στηρίζει με πάθος ψυχής τους μοναχούς και τις μοναχές που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην Εκκλησία για τη δόξα του Χριστού.
Απόδειξη τούτου και η επαναλειτουργία μιας ιστορικής Μονής που για χρόνια ήταν κλειστή. Αναφερόμαστε στην Ιερά Μονή Παναγίας Παντάνασσας Γραβιάς, η οποία τα τελευταία χρόνια είχε μετατραπεί σε μετόχι της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού Παρνασσίδος, το οποίο με ομόφωνη απόφαση του Ηγουμενοσυμβουλίου παραχωρήθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Φωκίδος για να λειτουργήσει ξανά ως αυτόνομη Ιερά Μονή.
Η αγάπη του Δεσπότη μας προς τον μοναχισμό φάνηκε από την πρώτη μέρα που ανέλαβε Ποιμενάρχης Φωκίδος.
Στόχος και σκοπός του να επανδρωθούν τα παλαιά, αλλά και να κτιστούν νέα μοναστήρια ή ησυχαστήρια στην Ιερά Μητρόπολή του.
Έτσι στις 22 Νοεμβρίου 2016 χειροθέτησε τρεις ρασοφόρες μοναχές, την Παντάνασσα, την Θεοκτίστη και την Φιλοθέη, πνευματικά τέκνα του π. Θεμιστοκλή Χριστοδούλου, εναρέτου πνευματικού και Γέροντος της Ιεράς Μονής.
Πλήθος κόσμου προσήλθε από την Γραβιά, τα γύρω χωριά, αλλά και την Αθήνα όταν πληροφορήθηκαν ότι ανοίγει ξανά το μοναστήρι της Παναγίας της Παντάνασσας στη Γραβιά.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στη δύναμη του μοναχισμού, στην προσφορά του προς το Γένος διά μέσου των αιώνων και τελειώνοντας το λόγο του τόνισε: «Δημιουργούμε μοναστήρια διότι αποτελούν τα αλεξικέραυνα προστασίας του λαού μας. Όπως το αλεξικέραυνο προστατεύει ολόκληρη περιοχή έτσι και τα μοναστήρια με τις προσευχές των μοναχών προστατεύουν τις γύρω πόλεις και τα χωριά. Πόθος μου να επανδρωθούν τα παλαιά και ν’ ανοίξουν και μοναστήρια.
Τώρα ήρθε η ώρα να επανδρωθεί με ανδρική αδελφότητα και η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Δεσφίνας. Πιστεύουμε ότι ο άγιος Θεός δεν θα αργήσει να μας στείλει ευσεβείς μοναχούς που θα γεμίσουν τα κελλιά της ιστορικής αυτής Μονής για να υμνείται και να δοξάζεται το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Κυρίου μας».
από Ι.Μ. Φωκίδος
