Στις 2 Ιουνίου κάθε έτους η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Ηπειρώτη μάρτυρα Λεάνδρου, που, όμως, ούτε τον ξέρει κανείς, ούτε ναός υπάρχει στ’ όνομά του, ούτε ακολουθία έχει συνταχθεί γι’ αυτόν, ούτε στοιχεία από τη ζωή του διασώζονται, απλώς
Άγνωστο το πότε έζησε και το πότε και πως μαρτύρησε. Πάντως δεν αναφέρεται ως νεομάρτυρας. Άγνωστη και η γενέτειρά του, μόνο γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε στην περιοχή της Ηπείρου. Απλά περιλαμβάνεται στο εορτολόγιο της Εκκλησίας.
Ωστόσο καμία σημασία δεν έχουν αυτά. Το σημαντικό είναι ότι γνωρίζει τα πάντα γι’ αυτόν και τον στεφάνωσε ο Θεός.
Και ένα είναι σίγουρο. Ότι για να φτάσει στο μαρτύριο και να τον τιμήσει και να τον δοξάσει με την αγιότητα ο Κύριος, σημαίνει ότι είχε μορφώσει την ψυχή του.
Μην σας πηγαίνει ο νους στη διανοητική καλλιέργεια μόνο. Αλλά κυρίως στην πνευματική του προκοπή.
Γιατί και η ψυχή είναι πνεύμα. Και αναμφίβολα ο Ηπειρώτης μάρτυρας Λέανδρος κατάφερε να προκόψει ψυχικά , καλλιεργώντας την με ό,τι καλό και κυρίως με την πίστη στο Χριστό.
Έχουμε όλοι υπόψιν μας ότι οι αθλητές για να επιτύχουν στα αγωνίσματά τους χρησιμοποιούν τα μέσα εκείνα, που ενισχύουν τις φυσικές προδιαθέσεις και δυνατότητες του σώματος.
Μεταξύ αυτών είναι η σωματική προπόνηση. Οι ασκήσεις μέχρι σημείου, που να υποτάσσεται το σώμα στη θέληση.
Και η ψυχή χρειάζεται μια παραπλήσια μέθοδο, την οποία είμαστε βέβαιοι ότι την ακολούθησε ο μάρτυρας Λέανδρος, προκειμένου να δυναμώνει και να προάγεται από ημέρα σε ημέρα.
Και ποιες είναι αυτές οι ασκήσεις για την ψυχή;
Η αρετή είναι άσκηση, δηλαδή πρέπει να ασκούμαστε στην αρετή. Η ηθική, η οποία ενισχύει την ψυχή, έχει στενή σχέση με τον εθισμό. Και το ήθος με το έθος. Οι λέξεις αυτές φανερώνουν πόση σημασία έχει η επιμονή και η άσκηση της αρετής.
Άλλο μέσο πολύ επαγωγικό και τελεσφόρο είναι η προσευχή. Φανταζόμαστε τη δύναμη της προσευχές την ώρα των βασανιστηρίων και το μαρτυρίου του αγίου Λενάδρου.
Αυτή ξεκουράζει και αναπαύει την ψυχή. Σ’ αυτή βρίσκει ο πιστός το αποκούμπι πάνω στο σάλο της ζωής.
Και κατά την ώρα του μαρτυρίου του, την ώρα, που του αφαιρούσαν την επίγεια ζωή, ο άγιος Λέανδρος θα χαιρόταν. Και η χαρά του θα ήταν φυσική και πηγαία.
Επειδή, όμως, πολλοί από εμάς, έχουμε τοποθετήσει τη χαρά και την αγαλλίαση της ψυχής είτε μακριά από το Θεό, είτε σε ταξίδια και εντυπώσεις, είτε σε απολαύσεις της ζωής, όπως και αν λέγονται αυτές, γι’ αυτό σχηματίσαμε την ιδέα, ότι αυτά εξασφαλίζουν τη χαρά.
Και, όμως, οι “χαρές” αυτές δεν είναι η χαρά. Χαίρεται η ψυχή, όταν ζει μέσα στην ατμόσφαιρα της, μέσα στην πίστη.
Όσα και αν προσφέρουμε σ’ ένα εγκλωβισμένο πουλί, δεν του δίνουμε τη χαρά, αν δεν το αφήσουμε να πετάξει ελεύθερο, να ζήσει, δηλαδή, μέσα στη φυσική του ατμόσφαιρα, που είναι ο ανοιχτός ουρανός.
