🔹Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Χωρίς να παραβιαστούν τα προληπτικά μέτρα κατά της διάδοσης του κορωνοϊού, με συμμετοχή πιστών, αλλά και με σύντομες λιτανείες σε ορισμένους ναούς, εορτάστηκε, στις 6 Δεκεμβρίου, η μνήμη του αγίου Νικολάου στην Αλβανία.
Στον εορτάζοντα ιερό ναό του αγίου Νικολάου Ελμπασάν, ιερούργησε ο Μητροπολίτης Αντώνιος, πλαισιούμενος από ιερείς της Μητρόπολης.
Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας έγινε λιτάνευση της εικόνας του αγίου Νικολάου περιμετρικά του ναού.
Κατά το κήρυγμά του ο Επίσκοπος εστίασε στα πολλά θαύματα του αγίου Νικολάου.
Και κάλεσε τους πιστούς να εντείνουν τις προσευχές τους προς τον θαυματουργό άγιο, ώστε να υποχωρήσει η πανδημία του κορωνοϊού και να θεραπευθούν οι ασθενείς.
***
Ο άγιος Νικόλαος πανηγυρίστηκε και στις άλλους ναούς της Αλβανίας, που φέρουν τ’ όνομά του και είναι πολλοί.
Μεταξύ άλλων εόρτασαν οι ναοί του αγίου Νικολάου στο Κάστρο Μπερατίου, στην Καβάγια (όπου έγινε λιτανεία), στον Πόρο, στη Λούσνια, στο Σέλτσαν Ελμπασάν, στην Κούργια Φίερι, στους Γεωργουτσάτες Αργυροκάστρου, στο Χάσκοβο της Δρόπολης, στο Μπαντάρ της Πρεμετής κ.λπ.
***
Τα ονομαστήριά του εόρτασε λιτά ο Μητροπολίτης Φίερι Νικόλαος, ο οποίος δέχθηκε τις ευχές των πιστών.
Αθόρυβα και ταπεινά επιτελεί αξιοπρόσεκτο ποιμαντικό και κοινωνικό έργο.
Πάντα με το χαμόγελο στο πρόσωπο και με την προσευχή στα χείλη, δίπλα σε όσους τον έχαν ανάγκη, παίρνει μια θέση αβίαστα στις καρδιές των ανθρώπων.
***
Και οι Ορθόδοξοι της Αλβανίας αντιλαμβάνονται ότι οι κίβδηλοι καιροί μας χρειάζονται παραδείγματα ζωής, όπως αυτά του αγίου Νικολάου.
Ο βίος του ξεκάθαρα μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να αδιαφορούμε για την ψυχή μας.
Γιατί τότε, και το βλέπουμε στις ημέρες μας, η ζωή μας πάσχει, μοιάζει μ’ ένα δράμα, με μια τραγωδία πολύπρακτη.
Καθημερινά αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο να ζούμε χωρίς ψυχή, χωρίς πνευματική υπόσταση, έρμαια των συνθηκών, καθώς και κάθε κακίας και πάθους.
Μέσα από τα βάθη των αιώνων ο άγιος Νικόλαος μας φωνάζει, μαζί με τις ανάγκες του σώματος, να προσέξουμε και να θεραπεύσουμε και τις ανάγκες της ψυχής μας.
Γιατί τότε όχι μόνο δεν θα προκαλεί ο ένας στον άλλον θλίψη και δυστυχία, αλλά όλοι μαζί θα βρίσκουμε παρηγοριά και στήριγμα στο Χριστό.
