του π. Ηλία Μάκου
Χρειάζεται να το πούμε: “Δόξα σοι ο Θεός”. Και να το πούμε με ευγνωμοσύνη, μπροστά στην ευλογημένη πραγματικότα.
Νέοι και νέες, με τον ιερέα, βρέθηκαν στον ερειπωμένο ναό του αγίου Νικολάου στο χωριό Σαντοβίτσα Μπερατίου.
Στο χαγιάτι, δεν ήταν δυνατόν, λόγω, των χαλασμάτων να μπουν στο εσωτερικό της, έψαλαν όλοι μαζί το “Χριστός Ανέστη” και άλλους αναστάσιμους ύμνους.
Στη συνέχεια, αφού ψυχαγωγήθηκαν με αθλοπαιδιές, αδελφωμένα κάθισαν δίπλα δίπλα, κάτω στο χώμα, στη και γεύτηκαν το φαγητό, που είχαν φέρει μαζί τους.
Μέσα σ’ αυτή την απλότητα, οι ψυχές τους γέμισαν χαρά και ειρήνη και αληθινή ελευθερία.
Γιατί ένιωσαν όλοι μαζί, μέσα στην ερημιά, βλέποντας το εκκλησάκι, που μπορεί να είναι πληγωμένο από τη φθορά του χρόνου, ωστόσο δεν σταματά να αντιλαλεί τον αναστάσιμο παιάνα, ότι η η δύναμη της πίστης υπερνικά την ανθρώπινη αδυναμία και την κακία και αναγεννά τις καρδιές σε νέα αληθινή ζωή.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι, που αισθάνεται κανείς την ανάγκη, αλλά και την πραγματικότητα της παρουσίας του Κυρίου ανάμεσά μας. Και εμπιστεύεται τη ζωή του στο Πνεύμα Εκείνου. Και δεν αφήνει το “πνεύμα του κόσμου” να τον επηρεάσει. Και βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με αγωγούς λύτρωσης.
Διαρκές μέλημά μας ας είναι η εκζήτησή Του. Διαρκές αγώνισμά μας η στοίχιση σύμφωνα με τις επιταγές Του.
Εκεί, στην εξοχή, τα νιάτα ένιωσαν το περιβόλι της ψυχής τους λουλουδιασμένο από πασχαλιές.
Μέσα στα ανθοπάτια της χαράς τους τα χείλη τους έψελναν “Χριστός Ανέστη”.
Και υψώνονταν μαζί τους στον αιθέρα η αναστημένη πνοή τους, σαν το φτερό.
Και οι αύρες, νάτες έρχονται από πέρα και άγγελμα φέρνουν δροσερό.
