Του π. Ηλία Μάκου
Στα Τίρανα, στην Ακολουθία του Επιταφίου χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, συμπαραστατούμενος από τον Μητροπολίτη Αμαντίας Ναθαναήλ, η περιφορά του Επιταφίου έγινε πέριξ του καθεδρικού ναού της Ανάστασης.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ζήτησε από τους πιστούς την ημέρα αυτή να στηρίξουν με τον οβολό τους, μικρό ή μεγάλο δεν έχει καμία σημασία, αυτούς, που έχουν ανάγκη, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την αγάπη για τον Χριστό, που έπαθε για μας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μακαριώτατος το βράδυ της Μ. Πέμπτης, κατά τα 12 Ευαγγέλια, είχε αναφέρει ότι το αντίδοτο στον πόνο του σταυρού, έναν πόνο, που βιώνουμε και στις ημέρες μας, είναι η αντίσταση και η ανάσταση της αγάπης.
Στην Κορυτσά οι Επιτάφιοι συναντήθηκαν στην πλατεία, όπου δεήσεις απηύθυνε ο Μητροπολίτης Ιωάννης.
Περιφορά του Επιταφίου έγινε και στο Φίερι, όπου επικεφαλής της λιτανείας ήταν ο Μητροπολίτης Νικόλαος.
Εξάλλου στο ναό Ευαγγελισμός των Τιράνων ο Μητροπολίτης Αμαντίας Ναθαναήλ προεξήρχε το πρωί του Σαββάτου στον Εσπερινό και στη Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, δηλαδή στην Πρώτη Ανάσταση, ενώ στο Ιερό Βήμα συμπροσευχήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος.
Οι πιστοί συμμετείχαν στον Επιτάφιο με κατάνυξη, με βαθιά συντριβή, με θερμή πίστη και αγάπη. , με διάθεση μετάνοιας, με εγκάρδια ευγνωμοσύνη και λατρεία προς την αγάπη Του, με πλούσια συγκίνηση και διδαχή για τα Πάθη Του και τη σταύρωσή Του και την ταφή Του, αλλά και με θερμά δάκρυα ευχαριστίας για την άπειρή Του αγαθότητα και ευσπλαχνία.
Και τον παρακάλεσαν να δώσει τη χάρη του και σε αυτούς και στους αδελφούς τους όλους, τους ντόπιους και όλους τους άλλους, όπου και βρίσκονται, τους μακράν και τους εγγύς, τους υγιείς και τους ασθενείς, , σε όσους μισούν και αδικούν, και σε όσους αγαπούν ακι βοηθούν, σε όλο τον κόσμο.
Ο Χριστός, που εκούσια σταυρώθηκε και τάφηκε, αλλά και ένδοξα αναστήθηκε εκ νεκρών, είναι ο βέβαιος σωτήρας και λυτρωτής των ανθρώπων.
Η ταφή και η ανάστασή του δίνουν όχι απλά το χρώμα και τον τόνο, αλλά και την ουσία, τη δύναμη, τη ζωή και την αξία στην πίστη και καθιστούν βέβαια τη σωτηρία.
Και αυτό, γιατί τι σημασία να έχει ένα κήρυγμα για έναν νεκρό, που τον κατάπιε ο άδης; Κενό είναι αυτό το κήρυγμα. Χωρίς περιεχόμενο.
Αν περιοριζόταν μόνο στο σταυρό και στην ταφή ο Χριστός, πως να περιμέναμε λύτρωση και σωτηρία από ένα νεκρό! Αδύνατο. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα μέναμε με τις αμαρτίες μας φορτωμένοι, αμαρτωλοί, δυστυχείς, με τις τύψεις και τις αγωνίες μας, ασυγχώρητοι, με το βάρος της ενοχής, με ταραγμένη συνείδηση, με πικραμένη ζωή.
Αλλά ο Χριστός ξέφυγε από τον τάφο, ξεπέρασε και κατήργησε τον θάνατο. Αυτό είναι μοναδικό σε αξία ιστορικό γεγονός, μεγάλο θαύμα, η αιώνια νίκη, ο ανεκδιήγητος θρίαμβος του Χριστού και του Χριστιανού.
