Στις 24 Μαρτίου 2019 είχα γράψει μία ανάλυση με τίτλο: «Δεν έχει περιθώρια για λάθος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος». Σήμερα με αφορμή την μετάβαση του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου στο Φανάρι για να συναντηθεί με τον Πατριάρχη το Σάββατο στις 4 Μαΐου, θα ήθελα να υπενθυμίσω μερικές από τις σκέψεις εκείνης της Ανάλυσης, οι οποίες θαρρώ πως είναι επίκαιρες και για την τωρινή περίσταση.

Έγραφα λοιπόν στις 24 Μαρτίου και τα εξής: «Δεν έχει περιθώρια ο Πατριάρχης να δώσει άλλη μία παράταση παραμονής στον Αρχιεπίσκοπο, την τέταρτη κατά σειρά, δηλαδή κάτι σαν επέκταση προσωρινής βίζας. Τότε πλέον ο Βαρθολομαίος θα απολέσει παντελώς το γόητρο της Πατριαρχίας του. Καθαρές κουβέντες.

Και κάτι άλλο ακόμα: Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν έχει περιθώρια να κάνει λάθος επιλογή στον διάδοχο του Δημητρίου, γιατί αλίμονο αν τριτώσει το κακό. Έχουν προηγηθεί οι επιλογές Σπυρίδωνα και Δημητρίου, αν έλθει κι άλλη μία λανθασμένη επιλογή, ε, τότε πλέον τα συντρίμμια εδώ κι εκεί δεν θα συμμαζεύονται με τίποτε και φυσικά θα προστεθεί στο βιβλίο της υστεροφημίας του.

Το λέγω αυτό διότι την επιλογή θα την κάνει μόνος του ο Πατριάρχης,ξεκάθαρα πράγματα. Τα εκ των υστέρων λεγόμενα «αποφάσει και ψήφοις της Αγίας και Ιεράς Συνόδου» είναι απλά τυπικότητες. Για την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ας μην πω τίποτε.

Να εκλεγεί ένας ικανός κατά πάντα και διά πάντα Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος να συνδυάζει διοικητική αξιοσύνη, παιδευτική κατάρτιση, πατρότητα και ελληνοπρέπεια, έμπνευση, ταπείνωση κι όχι ταπεινοσχημοσύνη, ευθύτητα και ντομπροσύνη και να είναι συνεργάσιμος με όλους. Να είναι εργατικός και να τρέχει νύχτα – μέρα και σίγουρα να αγαπά και να σέβεται πηγαία το Πατριαρχείο».

Δεν πρέπει να διαθέτει κάποιος μαντικές ικανότητες για να καταλάβει ότι ο σκοπός της επίσκεψης του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου στο Φανάρι είναι να ζητήσει κι άλλη παράταση παραμονής του στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο με το αιτιολογικό ότι συμπληρώνεται τότε εικοσαετία από την εκλογή και ενθρόνιση του. Κι ακόμα θα επικαλεσθεί την απόλυση του π. Χριστόφορου Μητρόπουλου από τη Σχολή, έστω και Μεγαλοβδομαδιάτικα.

Αν είχε σκοπό να υποβάλλει την παραίτηση του όπως του είχε ζητήσει ο Βαρθολομαίος και είχε συμφωνηθεί στη Γενεύη τον Νοέμβριο του 2918 θα μπορούσε κάλλιστα να του τη στείλει, χωρίς να μπει στον κόπο να την παραδώσει αυτοπροσώπως, εκτός και αν επιθυμεί να εκφράσει ευγνώμονες ευχαριστίες στον Πατριάρχη.

Σε περίπτωση που ζητήσει παράταση χρόνου, κάτι σαν επέκταση τουριστικής βίζας που ανέφερα πιο πάνω και μάλιστα παραδώσει την παραίτηση του αλλά να ισχύσει από τον Σεπτέμβριο, τότε σίγουρα θα βάλει τον Πατριάρχη σε δύσκολη θέση, καθότι έχει ο ίδιος δημόσια εξαγγείλει εν Φαναρίω στο τέλος του Εσπερινού της έναρξης του Τριωδίου το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου την αλλαξοαρχιεπισκοπία στην Αμερική στην Σύνοδο του Μαίου.

Οι επιλογές που έχει ο Βαρθολομαίος είναι μόνο δύο: Η πρώτη να παράσχει στον Δημήτριο μία ακόμα παράταση, οπότε θα κονιορτοποιήσει το προσωπικό Πατριαρχικό του γόητρο και του Πατριαρχείου συνάμα ως θεσμού. Και η δεύτερη είναι να πει στον Δημήτριο να υπογράψει την παραίτηση του αυτοστιγμεί και να δοθεί έτσι ένα τέλος στο δράμα της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, αλλά και το προσωπικό δράμα του Δημητρίου. Εδώ δεν πρόκειται για τα πρόσωπα, αλλά για τους θεσμούς, κι εδώ που τα λέμε η Ομογένεια της Αμερικής έχει υποφέρει πολλά κι έχει ανεχθεί πολλά και πολλούς και για πολύ καιρό. Τώρα λοιπόν επέστη ο καιρός για γενναίες αποφάσεις προς οικοδομή μέσα από τα ερείπια. Κι η ιστορία γράφει.