Του π. Ηλία Μάκου
Ταξίδεψε για τον ουρανό, μόλις σε ηλικία 49 ετών, μια ξεχωριστή φυσιογνωμία των γραμμάτων, μέλος της Ορθόδοξης Κοινότητας και συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στον τομέα των Ανθρωπιστικών Επιστημών, ο καθηγητής Φιλοσοφίας Βασίλης-Ντιόν Τούσι από την Κορυτσά.
Πέρα από διακεκριμένος επιστήμονας, αποδείχθηκε και σπουδαίος άνθρωπος.
Υπερβαίνοντας κάθε περιορισμό και απελευθερωμένος από εσωτερικές και εξωτερικές δεσμεύσεις, εξέφρασε απλόχερα, ακόμη και στους σημερινούς φοβικούς και εσωστρεφείς καιρούς, τη γενναιοδωρία του μέσα από τον αγώνα του για το καλό, το χρήσιμο, το ευγενές, το άριστο.
Παράλληλα με την έδρα της Φιλοσοφίας, που κατείχε στο Πανεπιστήμιο Κορυτσάς, ήταν διευθυντής του Κλασικού Λυκείου, που λειτουργεί το ίδρυμα “Πνοή” Αγάπης της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Κορυτσά, επισκέπτης καθηγητής και συντελεστής στην ίδρυση των τμημάτων Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας και Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού του Πανεπιστημίου “Λόγος” της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας
Ακόμη συμμετείχε στο Σύλλογο Ορθόδοξων Διανοουμένων Αλβανίας και υπήρξε εισηγητής για θρησκευτικά και ιστορικά θέματα σε πολλά συνέδρια, που οργάνωσε η Εκκλησία της Αλβανίας.
Με την πλούσια μόρφωσή του, μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορικό στην Ελλάδα, που είχε θέμα τις Ελληνοαλβανικές σχέσεις, συνέβαλε σημαντικά στην πρόοδο και αποτελεσματικότητα της εκπαίδευσης στην Αλβανία.
Η ζωή του, από τα νιάτα του, όταν έπαιρνε μέρος με ζήλο στους νεανικούς χριστιανικούς κύκλους και εμπνεόταν από τον εμπνευσμένο οραματιστή της αγάπης Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, ήταν μια φωτεινή πορεία, όπου διάβαινε κορυφογραμμές.
Και κατόρθωσε πολλά. Όχι μόνο να ανεβεί πνευματικά στα υψώματα της ανθρωπιστικής παιδείας, αλλά και να είναι η καθημερινότητά του ποτισμένη από θεία νάματα.
Πορευόμενος με το τρίπτυχο της ευσέβειας, της εντιμότητας και της εργατικότητας, έγινε ο ανύστακτος, ο φλογερός, ο ασίγαστος εργάτης και κήρυκας του ιδανικού.
Βιάστηκε να φύγει, ενώ είχε πολλά να προσφέρει. Ανθρωπίνως το γεγονός αυτό, που συνέβηκε την ημέρα της ονομαστικής του εορτής από ατύχημα στο σπίτι του, προκαλεί θλίψη.
Πνευματικά, όμως, σκεπτόμενος κανείς, θα συλλογιστεί ότι ο θάνατος δεν είναι μόνο μια τρομερή και μυστηριώδης στιγμή. Δεν είναι μόνο η μοίρα μας. Δεν είναι μόνο το σωματικό μας τέλος.
Είναι και ένα πέρασμα της ψυχής από την επίγεια στην ουράνια ζωή, πέρασμα ελπίδας.
Ίσως αυτό το πέρασμα στο φως, έστω και αν έγινε πρόωρα και ξαφνικά, χαρίσει χαρά στον αλησμόνητο Βασίλη και βάλσαμο παρηγοριάς στους δικούς του ανθρώπους και θα τους βοηθήσει θα αντέξουν τη βαθιά λύπη.
