Του π. Ηλία Μάκου
Μέσα στην αναστάσιμη χαρά, το Γραφείο Κατήχησης της Μητρόπολης Ελμπασάν Αλβανίας, με επικεφαλής τον π. Πέτρο Χαλίλι, πήρε μια πολύ ωραία πρωτοβουλία.
Δύο ιερείς και κατηχητές/τριες επισκέφθηκαν τους ασθενείς του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Ελμπασάν και θύμισαν σε όλους ότι η υπόσχεση του Χριστού γίνεται καθημερινά πραγματικότητα.
Ο Αναστάς Κύριος είναι διαρκώς κοντά στους ανθρώπους και ιδίως τους πονεμένους. Στην ώρα της ανάγκης, για να μας δώσει δύναμη και παρηγοριά. Στην ώρα της δοκιμασίας για να ενισχύσει τη θέληση.
Η ωραία εκδήλωση ξεκίνησε με το άναμμα του κεριού και προσευχή.
Και συνεχίστηκε με αναστάσιμους ύμνους και το “Χριστός Ανέστη”.
Ακολούθησε τσούγκρισμα με το κόκκινο αυγό, πρόχειρο φαγητό, χορός και προσφορά δώρων.
Η καλή θέληση και η αγάπη κατευθύνεται από τον προσανατολισμό της Ανάστασης.
Η καλή θέληση και η αγάπη δεν καταλήγουν ποτέ σε αδιέξοδο, δεν μπορούν να αναχαιτισθούν, γιατί από μιας αρχής και σ’ όλη τη διαδρομή και την εξέλιξή τους κυριαρχούνται από την τάση να συνενώσουν σε αδελφοσύνη όλους τους ανθρώπους, κοντινούς και μακρινούς, υγιείς και αρρώστους.
Μέσα σ’ αυτή τη χαρούμενη ατμόσφαιρα του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, το κουρασμένο ανθρώπινο βλέμμα των ασθενών αναπαύθηκε ευχαριστημένο σ’ ότι τους προσφέρθηκε και η καρδιά τους καθαρή και αμόλυντη, λουσμένη από το φως της Ανάστασης, γαλήνεψε.
Το ίδιο συνέβη και με φτωχές οικογένειες στην πόλη Elbasan και Cerrick, αλλά και σε χωριά, όπως τα Sht ermen, Kuqan, Shijon, Gender, Trepsenisht, Shelcan και Prenjas, όπου από την Εκκλησία μοιράστηκαν κατά τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα τρόφιμα και είδη υγιεινής.
Διαπιστώνει κανείς στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας πως ο αγώνας αγάπης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου και των συνεργατών του μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολος, ωστόσο αξίζει τον κόπο.
Γιατί φθάνει στο “ελθείν τον άνθρωπον εις την πρώτη της φύσεως αυτού απλότητα και ακακίαν”.
Και τότε πλέον, απλός και άκακος, βλέπει το Θεό και γίνεται μακάριος.
Αποκαλύπτεται η θεϊκή ωραιότητα σε ψυχές. Και μια αγνή ψυχή δεν μπορεί παρά να φθάσει στο Θεό. Και αυτό, γιατί η αγνότητα έχει τέρμα της το Θεό.
Έτσι ο νους και η καρδιά, απαλλάσσονται από τις σκιές, που ρίχνουν μέσα μας τα νέφη των καθημερινών προβλημάτων, οι πικρίες μας, οι κατακρίσεις, οι ζηλοτυπίες και οι ασυμπάθειες, η έλλειψη κατανόησης και η αρνητική στάση μας απέναντι στους συνανθρώπους μας και στις αξίες της ζωής.
Έτσι παραμένει αμαύρωτος ο καθρέφτης του εσωτερικού μας κόσμου.
