Με το Σύμφωνο Συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών ασχολήθηκε για μια ακόμα φορά τη σύναξη των Ιερέων της επαρχίας Αιγιαλείας που πραγματοποιήθηκε, με την ευλογία του Μητροπολίτη Αμβροσίου, χθες Πέμπτη 28 Ιανουαρίου, στην αίθουσα ομιλιών του Κέντρου Νεότητος “Νέοι Ορίζοντες”.
Τους Ιερείς απασχόλησε το επίκαιρο θέμα της ψήφισης του Νόμου του Συμφώνου Συμβιώσεως και της επεκτάσεώς του στα ομόφυλα ζευγάρια και οι συνέπειές του στην κοινωνία και ιδιαίτερα στην οικογενειακή ζωή.
Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Κίτσος εκ μέρους της τριμελούς, ορισθείσας υπό του Σεβασμιωτάτου Επιτροπής, την οποία συναποτελούν ο Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Μυλωνάς και ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος, Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου, αναφέρθηκε στην ομιλία του, πού είχε θέμα, «Το φαινόμενο της Ομοφυλοφιλίας στη Σύγχρονη Νεοεποχίτικη Νεοτελική Κοινωνία», στο σύγχρονο κίνημα που προσπαθεί να αναδείξει όχι απλώς το δικαίωμα των ομόφυλων να ζουν σύμφωνα με τη δική τους σεξουαλική προτίμηση, αλλά να επιβάλλει μια ιδεολογία με επικίνδυνες κοινωνικές προεκτάσεις.
Στηριζόμενος σε αγιογραφικά και πατερικά κείμενα παρουσίασε εμπεριστατωμένα τη θέση της Εκκλησίας και ακολούθως αναφέρθηκε στις απόψεις ειδικών ιατρών και της ψυχολογίας γύρω από το θέμα.
Στη συνέχεια ο Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος ανέγνωσε το ψήφισμα, το οποίο έγινε αποδεκτό από τους Ιερείς.
Αναλυτικά το Ψήφισμα των Ιερέων αναφέρει:
“Συναξις Ιερέων Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας εις Αίγιον Πέμπτη 28η Ιανουαρίου 2016
Το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας στην σύγχρονη Νεοεποχίτικη Νεοταξική κοινωνία.
Το κίνημα των ομοφυλοφίλων και οι ποικίλες εκδηλώσεις και διοργανώσεις των για μια ακόμη φορά βρίσκονται στο προσκήνιο της επικαιρότητος, υποδεικνύουν δε το καθήκον και το χρέος της ποιμενούσης Εκκλησίας για την ποιμαντική αντιμετώπιση της εδώ και δεκαετίες ανοιχτής αυτής πληγής μέσα στο σώμα της Ελληνικής Κοινωνίας και την ανάληψη των επιβαλλομένων ποιμαντικών μέτρων προς αντιμετώπιση και προφύλαξη του πιστού λαού.
Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα που προωθείται από τους σχεδιαστές της Νέας Εποχής σε Ευρώπη και Αμερική με αιτήματα προς την πολιτεία για τα δικαιώματα των σεξουαλικών μειονοτήτων, για αναγνώριση και νομική κατοχύρωση του γάμου η της ελεύθερης συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων, υιοθεσίας παιδιών κ.λπ.
Το κίνημα αυτό δεν υπερασπίζεται απλώς το δικαίωμα των μελών του να ζουν σύμφωνα με την δική τους σεξουαλική επιλογή, αλλά έχει στόχο την προβολή και επιλογή μιας νέας ιδεολογίας με επικίνδυνες κοινωνικές προεκτάσεις.
Σύμφωνα με την ιδεολογία αυτή, η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί μια μορφή σεξουαλικής διαστροφής, μια αρρωστημένη παρά φύσιν κατάσταση όπως διδάσκει η Εκκλησία και όπως αυτό εθεωρείτο αυτονόητο και από όλους αποδεκτό ακόμη και από την Ιατρική και την Ψυχολογία, αλλά αποτελεί ένα διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό.
Για να πετύχουν αυτό τον στόχο δεν θέλουν κοινωνία ρωμαλέα με κοινωνική συνοχή, κοινωνία που θα διαπνέεται από τις ηθικές αρχές και αξίες του Ευαγγελίου και από την αγάπη προς την πατρίδα, αλλά μια κοινωνία ανθρώπων υποδουλωμένων στο χρήμα, τις ηδονές, στα ναρκωτικά και σε κάθε είδους σεξουαλική διαστροφή, δια τούτο διαβάλλουν και συκοφαντούν ως ρατσισμό και φανατισμό, ως προσκόλληση σε πράγματα ξεπερασμένα την αγάπη στο Χριστό, την πατρίδα και τις αξίες που μας κράτησαν όρθιους ως Γένος επί τρεις χιλιάδες χρόνια.
Όπως είναι γνωστό από την Βιβλική διήγηση της Γενέσεως, οι συζυγικές σχέσεις ανδρός και γυναικός αποτελούν μεταπτωτικό φαινόμενο, «ο Αδάμ έγνω Εύα την γυναίκα αυτού» (Γεν. 4, 1), αφού πλέον παρέβη την εντολή του Θεού.
Υιοθετούνται δε από τον Θεό οι σχέσεις αυτές ως οι μόνες κατά φύσιν ανθρώπινες σχέσεις μέσα στους όρους της οικονομίας του Θεού και ως αντίδοτο τρόπον τινά του βιολογικού θανάτου που ήταν αποτέλεσμα του πνευματικού θανάτου εξ αιτίας της αμαρτίας.
Είναι προφανές ότι οι σεξουαλικές σχέσεις ανδρός με άλλον άνδρα, η γυναικός με άλλην γυναίκα αποτελεί μία παρά φύσιν κατάστασιν, ένα είδος σεξουαλικής διαστροφής ξένο και άγνωστο όχι μόνον στο αρχικό σχέδιο της δημιουργίας, αλλά και στο σχέδιο της οικονομίας του, μετά δήλαδή την πτώση των πρωτοπλάστων, αφού σε μια τέτοιου είδους σχέση είναι αδύνατη η αναπαραγωγή του ανθρωπίνου γένους.
Ο μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας μας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει σχετικά με το πάθος αυτό: «Πάντα μεν ουν άτιμα τα πάθη, μάλιστα δε η κατά των αρρένων μανία». Οποιοδήποτε αμάρτημα δεν είναι ίσο με αυτήν την παρανομία η οποία ανατρέπει όχι μόνον τους θετούς ανθρωπίνους νόμους, αλλά και τους νόμους της φύσεως.
«Και όπερ αν είποις αμάρτημα, ουδέν ίσον ερείς της παρανομίας ταύτης . . . ου γαρ οι θετοί μόνον, αλλά και αυτοί οι της φύσεως ανατρέπονται νόμοι». Σε άλλο σημείο ονομάζει την ομοφυλοφιλία «κολοφώνα των κακών και κεφάλαιον της συμφοράς».
Το άρτι ψηφισθέν υπό της πολιτείας σύμφωνο Συμβίωσης δυναμιτίζει τα θεμέλια της οικογενείας, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει πληγεί καίρια από τον πολιτικό γάμο, αυτόματο διαζύγιο, νόμο περί αμβλώσεων, αποποινικοποίηση της μοιχείας κ.λπ.
Οι ομόφυλες σχέσεις γάμου πλήττουν καίρια την φυσιολογική τεκνογονία και οξύνουν το δημογραφικό πρόβλημα, το οποίον είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας.
Έρχονται δε σε ευθεία αντίθεση με το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίον στο άρθρο 21 παράγραφο 1 προβλέπει ότι: «η οικογένεια είναι το θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους».
Ωστόσο «γάμος» μεταξύ προσώπων του αυτού φύλου και «συντήρησις» του έθνους είναι έννοιες αντιφατικές.
Έγκυρες επιστημονικές μελέτες διαφόρων ψυχιάτρων επιστημόνων δηλώνουν ξεκάθαρα σε ψυχιατρικά εγχειρίδια, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι το έμφυτο η έστω κληρονομικό (δεν υπάρχει δηλαδή ειδικό γονίδιο ομοφυλοφιλίας), αλλά ότι είναι μια επίκτητη σεξουαλική επιλογή, ένας επίκτητος σεξουαλικός προσανατολισμός, με την έννοια ότι αποκτάται κατά την διάρκεια της ζωής και δεν προέρχεται από φυσική η γενετική προδιάθεση.
Ανεξάρτητα από τις όποιες ψυχιατρικές διαγνώσεις και κατά καιρούς τοποθετήσεις της ψυχιατρικής επιστήμης, η Εκκλησία, η οποία πολύ εύστοχα προβάλλεται από τους Πατέρες ως Πνευματικόν Ιατρείον, αναπτύσσει δια των ποιμένων της, την ιδική της Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία, η οποία αποσκοπεί στην θεραπεία του ανθρώπου από τα πάθη.
Αν για την ψυχιατρική τα πάθη δεν θεωρούνται πάντοτε και σαφώς ως ψυχικές ασθένειες που έχουν ανάγκη ψυχιατρικής θεραπείας, μέσα στον χώρο της Εκκλησίας αντιθέτως θεωρούνται ως ψυχικές ασθένειες που συγκροτούν τον παλαιόν άνθρωπο και που όταν κυριαρχήσουν είτε από αμέλεια, είτε από λανθασμένη επιλογή της θελήσεώς μας σκοτίζουν τον νουν, παραμορφώνουν και εκτρέπουν τις δυνάμεις της ψυχής από την φυσιολογική τους λειτουργία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ευρισκόμεθα μπροστά σε νέα δεδομένα, όπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ποιμαντική της Εκκλησίας μας είναι σταθερά προσηλωμένη στο λόγο του Ευαγγελίου «Χριστός ήλθε αμαρτωλούς σώσαι».
Η ποιμαντική προσπάθεια δεν γίνεται με βάσει τις ανθρώπινες δυνατότητες και τους δικούς μας σχεδιασμούς. Βασίζεται στη χάρη του Θεού, η οποία κάνει τα αδύνατα δυνατά και μεταμορφώνει τον άνθρωπο εκζητώντας την λυτρωτική παρέμβαση του Θεού.
Κατόπιν τούτων αντιτιθέμεθα και καταδικάζομεν την ενέργειαν της Πολιτείας νομιμοποιήσεως του Συμφώνου Συμβιώσεως ομοφύλων ζευγαριών και καλούμεν τον πιστόν λαόν εις εγρήγορσιν.”
