Μια φορά έφερα στο Άγιον Όρος έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Μέχρι τότε αυτός είχε πρόλαβει να επισκεφθεί, όπως λένε οι κοσμικοί άνθρωποι, “κέντρα πνευματικής δύναμης”: το Θιβέτ, κάποιο ασράμ της Ινδίας κτλ. “Και, λοιπόν, γιατί αυτή τη συλλογή/εμπειρία να μην τη συμπληρώσω με το Άγιον Όρος…” – έτσι, υποθέτω, μπορούσε να συλλογίζεται. Αλλά εδώ ξεκίνησε…
Παρεμπιπτόντως, δε συμφώνησε αμέσως να πάει στο Άγιον Όρος, σαν να προαισθανόταν ότι δε θα επέστρεφε ποτέ από κει αυτός που ήταν πριν… Τον πηγαίνω στο γέροντα Γρηγόριο. Αυτός ο άνθρωπος, να πω πρώτα, κάπνιζε από την εφηβεία, και πολύ μάλιστα, και αρκετά ακριβά και δυνατά τσιγάρα. Το ήξερα, όπως ήξερα και ότι ο γέροντας Γρηγόριος ήταν αδιάλλακτος αγωνιστής εναντίον αυτού του πάθους, του καπνίσματος. Αλλά αυτό που θα συνέβαινε, αν τους συστήσω δεν πρόλαβα να το διανοηθώ… Λοιπόν, ξαφνικά βλέπω ότι ο γέροντας με σταθερά βήματα πηγαίνει προς το φίλο μου.
– Έχεις τσιγάρα; – τον ρώτησε.
Εκείνος αμέσως υπάκουα έβγαλε από την τσέπη του ανοιχτό πακέτο τσιγάρα και άπλωσε το χέρι στον ενδιαφερόμενο. Οι προσκυνητές της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου ξέρουν πόσα πακέτα αφήνουν αυτοί που που θεραπεύτηκαν από αυτήν την εξάρτηση εκεί, στο Ναό, στην Εικόνα της Θεομήτορος “Γοργοϋπήκοος”. “Να, σκέφτομαι, και ο γέροντας συμπλήρωσε τη συλλογή του”, αλλά δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου αυτή μέχρι τέλους, όταν στα αυτιά μου ξαφνικά έφτασε ήχος ενός περιποιημένου χαστουκιού!
– Τέλος! Δε θα έχεις πλέον τσιγάρα, – ανακοίνωσε ο γέροντας σε αυτόν που μόλις “ευχαρίστησε” τόσο απρόσμενα για το ανοιχτό πακέτο.
“Παράξενος παππούς”, – χαμογέλασε μέσα του αυτός που στη πολυτελή συβαριτική βαλίτσα του είχε αποκρύψει ένα μπλοκ ακριβών τσιγάρων… Όταν ξανά βρεθήκαμε μόνοι μας, αυτός πήρε ένα τσιγάρο, δοκίμασε να το καπνίσει και δεν κατάλαβε τι έγινε: ζαλίστηκε, άρχισε να έχει μια αηδιαστική λιγούρα. Πέταξε το τσιγάρο και πήρε το άλλο. Ξανά το ίδιο! Συνέχισε με πείσμα ώσπου έκανε εμετό! Μετά ούτε καν προσπάθησε να καπνίσει. Όμως, μέχρι το περιστατικό ήταν μανιακός καπνιστής, πάνω από 30 χρόνια!
Ναι, ο γέροντας μερικές φορές ήταν σκληρός, αλλά ήταν τα αναγκαία μέτρα ενός έμπειρου γιατρού που βλέπει όλη την ζημιά της ασθένειας που τρώει τον άνθρωπο και καταλαβαίνει ότι με άλλο τρόπο δεν μπορείς να ενεργείς σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως εδώ.
Μαξίμ Κλιμένκο
Για τον Μακαριστό Ιερομόναχο Γρηγόριο τον Αρχιπελαγίτη Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου .
