Στην αρχή δεν θέλεις να το πιστέψεις ότι μπορεί να  συνέβη και σένα! Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι ένα απλό κρυολόγημα. Όταν όμως καταφθάνουν στο σπίτι σου οι ειδικοί… αστροναύτες,  αρχίζεις να ψιλιάζεσαι. Ως την επομένη που θα πάρεις τα αποτελέσματα των εξετάσεων αρχίζεις τις προσευχές.

Την επομένη ημέρα… τέρμα τα αστεία.

Έρχεται η επιβεβαίωση. Είσαι ασθενής του νέου κορονοϊού covid-19! Δεν νοιάζεσαι από πού το κόλλησες αλλά πως θα το περάσεις!

Στην αρχή νοιώθεις ότι φεύγει ο κόσμος κάτω από τα πόδια σου, ότι το πέπλο του θανάτου βρίσκεται ήδη πάνω από το κεφάλι σου.

Κι αρχίζουν τα ερωτήματα: Πώς θα το περάσω; Θα χρειασθεί να νοσηλευθώ στο νοσοκομείο; Θα βρεθώ σε κάποια ΜΕΘ; Θα διασωληνωθώ; Θα  ζήσω; κ.τ.τ.

Είναι στιγμές που νοιώθες ότι βρίσκεσαι στα βάθη της θαλάσσης, μόνος και τα κύματα τεράστια καταπάνω σου. Κι άλλοτε χαμένος στο σύμπαν… πάλι μόνος! Μια απέραντη ησυχία. Μια ατέρμονη μοναξιά. Τί είμαστε τελικά; Ένα φτερό στον άνεμο, ένα  καρυδότσουφλο στον ωκεανό.

Όπως λέει ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος αυτός ο βίος είναι «των ζώντων πρόσκαιρα. Όναρ εσμέν ουχ ιστάμενον. Ναυς επί θαλάσσης ίχνος ουκ έχουσα»... Ένα τίποτα!

Και τότε στρέφεις τα μάτια, τον νου και την καρδιά στον Ουρανό… ψελλίζοντας στην αρχή το βασανιστικό «γιατί»;

Ωστόσο, μετά από λίγο αντιλαμβάνεσαι  γιατί όχι; Συνέρχεσαι! Πόσοι το πέρασαν. Πόσοι έφυγαν και μάλιστα άδικα. Πόσοι ταλαιπωρήθηκαν. Γιατί μόνο αυτοί και όχι κι εγώ! Και πάλι φιλοσοφείς… Και πάλι προσεύχεσαι… Και δοξάζεις τον Θεό για το σοφό σχέδιό Του! «Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν», αγαπημένη φράση των πνευματικών μας πατέρων που έρχεται στον νου και τον γαληνεύει.

Και αναμένεις με εμπιστοσύνη την απόφαση του Θεού που ό,τι στέλνει το έχει… βουτήξει στην αγάπη Του.

Και ο Θεός δεν σ’ αφήνει. Όχι, είναι αδύνατον στην δύσκολη την ώρα του πόνου, της ασθένειας, του πειρασμού, της δυσκολίας, να είσαι μόνος.

ΟΧΙ είναι αδύνατον τότε, να απουσιάζει από την ζωή σου ο Θεός!Ο Θεός εκείνος που πάντα επικαλείσαι και τον θέλεις στη ζωή σου! Απεναντίας, τότε είναι που βρίσκεται δίπλα σου! Ή μάλλον σ’ έχει πάρει όλον στην αγκαλιά Του! Και σου δίνει κουράγιο, σου δίνει θάρρος, σου δίνει δύναμη. Και ίσως στείλει και κάποιον Κυρηναίο  όχι έναν αλλά και  περισσότερους!

Αχ μωρέ Έλληνα! Πόση αγάπη κρύβεις, πόσο φιλότιμο, τι μεγάλη καρδιά! Το μαθαίνει ο ένας από τον άλλο… Και ξεκινά  μια εκστρατεία αγάπης και ενδιαφέροντος. Άλλοι τονωτικά φάρμακα και βιταμίνες, άλλοι εκλεκτά εδέσματα κι άλλοι έναν λόγο καλό, στηρικτικό! Ποιους να ευχαριστήσω πρώτους σε αυτή τη δοκιμασία; Ποιον να προτάξω και ποιον να αφήσω;

Σπεύδουν να απλώσουν γέφυρες, οι μέχρι πριν ψυχραμένοι, να συμπαρασταθούν οι φίλοι και οι συγγενείς. Ένα τηλεφώνημα σε έναν άρρωστο είναι σαν μια αχτίδα φωτός σ’ έναν μεταλλωρύχο.

Ένας λόγος ζεστός, παρρηγορητικός είναι σαν βάλσαμο σ’ ένα τραύμα.

Και είναι μια πραγματικότητα. Πολλοί συμπαρίστανται σ’ έναν δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο. Αποκαθιστούν τις τυχόν διαταραγμένες σχέσεις. Εκφράζουν ποικιλοτρόπως ευγνώμονα συναισθήματα αναπολώντας παλιές καλοσύνες του. Και πάνω απ’ όλα, συντρέχουν και ενισχύουν με τις προσευχές τους.

Κάμπτει τον Θεό μια θερμή όλο αγάπη προσευχή!

Αγαπητοί αναγνώστες, εμείς οι χριστιανοί έχουμε ένα μεγάλο προνόμιο. Δεν είμαστε μόνοι, ακόμη κι αν νοσούμε από τον.. φιλομόναχο κορονοϊό.

Έχουμε ελπίδα! Έχουμε Θεό, προσωπικό Θεό, που νοιάζεται για μας και μας αγαπάει. Δεν είμαστε αφημένοι στην τύχη μας.

Πόσο συγκινούν και παρρηγορούν τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου που βάζει στον Κύριό μας:

Ο Θεός επιτρέπει κι εμείς τα δεχόμαστε όλα με υπομονή. Αφηνόμαστε με απόλυτη εμπιστοσύνη και εν λευκώ στα χέρια του Χριστού! Ζει Κύριος! Δεν πέθανε ο Θεός μας!!