Του π. Ηλία Μάκου
Ο βυζαντινός ναός της Αγίας Τριάδος στην περιοχή Οπάρ της Κορυτσάς, στην έξοδο του χωριού Αγία Τριάδα, πάνω σε κορυφή, εκτός από αρχιτεκτονικό στολίδι, είναι και ένα χαρακτηριστικό δείγμα της αναδημιουργίας στην Εκκλησία της Αλβανίας από το 1991 και μετά.
Κτίσμα του 15oυ αιώνα, από τη φθορά του χρόνου και την εγκατάλειψη στα χρόνια του κομμουνισμού, είχε καταπέσει σε μεγάλο βαθμό.
Ήταν, κυριολεκτικά, ερειπωμένος. Ζημιές είχαν υποστεί οι περιμετρικοί τοίχοι και η σκεπή, με αποτέλεσμα ολόκληρα σημεία της αρχικής του μορφής να είχαν σωρισατεί στο έδαφος.
Όπως συνέβηκε και με άλλα μνημεία, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος εξασφάλισε χρήματα και ο ναός αναστηλώθηκε.
Αποκαταστάθηκε η υπάρχουσα τοιχοποΐα και ανοικοδομήθηκε η κατεστραμμένη. Η οροφή εκ νέου κατασκευάστηκε με πέτρινες πλάκες.
Έτσι ξαναπέκτησε πνοή η εκκλησία, που σύμφωνα με την παράδοση πρωτοκτίστηκε από την Άννα, την κόρη του ηγεμόνα του Αργυροκάστρου, ενώ οι οι τοιχογραφίες της έχουν μια ζωντάνια, από την οποία πηγάζει εσωτερική χάρη.
Ξανάγινε παράθυρο ελπίδας ενός πονεμένου λαού.
Μέσα στη βιασύνη της καθημερινότητας, στην τριβή της ζωής, η ανήσυχη ψυχή, μπορεί να βρει και να μαζέψει και σε αυτή την εκκλησία, ψηλά στο βουνό, που ήταν ένας σωρός από λιθάρια, ψήγματα πνευματικής σοφίας .
Και να πιάσουν οι κεραίες της μηνύματα ειρήνης και οικοδομής.
Αλλά αυτός ο ναός είναι και ζωντανή μαρτυρία μιας εποχής, που η πίστη πολεμήθηκε από το αθεϊστικό καθεστώς, αλλά τελικά όχι μόνο επέζησε, αλλά και θριάμβευσε.
Μιας εποχής, όπου παρά τον διωγμό, οι πιστοί τηρούσαν ευλαβικά τις χριστιανικές νηστείες, βάφτιζαν κρυφά τα παιδιά τους και τους έδιναν μυστικό χριστιανικό όνομα.
Αλλά και επιβεβαίωση ότι στην Ορθοδοξία υπάρχει μια θαυμαστή διάρκεια. Η αιωνιότητα δεν είναι μύθος, είναι πραγματικότητα.
Η σωτηρία, όσα εμπόδια και αν παρουσιαστούν, δεν είναι κάτι το αμφίβολο. Γιατί στηρίζεται στο έλεος του Θεού. Αλλά δεν είναι και κάτι, που έρχεται μαγικά.
Διότι εξαρτάται από τον αγώνα μας. Από τη συναίσθηση της προσωπικής μας ανεπάρκειας, που θα μας προκαλέσει δάκρυα, τα οποία θα μας οδηγήσουν στη μετάνοια.
Με πόσα τέτοια δάκρυα μετάνοιας δεν είναι, στ’ αλήθεια ποτισμένος ο ναός της Αγίας Τριάδος.
Ένα πνεύμα κατάνυξης αποπνέει και η εκκλησία αυτή. Ένα πνεύμα χωρίς συναισθηματικές μεταρσιώσεις, χωρίς εξάρσεις εντυπωσιακές, που να σε αποσβολώνουν. Ένα πνεύμα ήρεμο και ενθουσιώδες, ταπεινό και εκφραστικό. Κατανυκτικότατο.
Ναός και αγιογραφίες, τα πάντα εκφράζουν πίστη και φρόνημα. Μας καθοδηγούν στην πορεία της ζωής, ερμηνεύουν την ορθή αντίληψη για τη σωτηρία μας.
Και μας θυμίζουν, αιώνες τώρα, ότι πρέπει να φθάσουμε στο Θεό με τα χέρια καθαρά, γεμάτα έργα άγια.
