Του Σωτήρη Τζούμα
Έγινε σάλος τελευταίως επειδή μια επισήμανση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου ,εξ αφορμής της παραίτησης του Σεβ. Καλαβρύτων Αμβροσίου, ερμηνεύτηκε από τους δημοσιογράφους ως προαναγγελία παραίτησής του.
Προσωπικά αν και δεν ανήκω στους συνομιλητές του Αρχιεπισκόπου ώστε να μπορώ να τον ερμηνεύω χωρίς να κινδυνεύω να παρεξηγηθώ, πιστεύω ότι ο Μακαριότατος κ. Ιερώνυμος δεν πρέπει να παραιτηθεί. Κι ούτε οι Μητροπολίτες μας, είτε είναι φιλόδοξοι για την επόμενη μέρα ή αδιάφοροι πρέπει να το εύχονται και να το επιδιώκουν.
Και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί δεν πρέπει.
Από τότε που ο Μητροπολίτης Αθηνών ανυψώθηκε σε Αρχιεπίσκοπο, ο κάθε ηγέτης της Εκκλησίας μας χαρακτήριζε μια συγκεκριμένη εποχή, μια νέα τάση στα εκκλησιαστικά και τα εθνικά μας θέματα.
Για παράδειγμα ο Χρυσόστομος ο Α΄ προερχόταν από την ελληνική διασπορά και στάθηκε στο πλευρό των προσφύγων του 1922. Έγραψε την ιστορία του και έθεσε τα θεμέλια επί των οποίων στηρίζεται η Εκκλησία της Ελλάδος. Πολλές από τις παθογένειες που υπάρχουν σήμερα έχουν την ρίζα τους σε εκείνη την περίοδο και όχι τυχαία.
Έπειτα ήλθε ο πολύς Δαμασκηνός, η αληθώς ηρωϊκή στάση του οποίου για το γένος στην περίοδο της Κατοχής και η αφοσίωσή του στο ποίμνιο δεν επιτρέπεται να ξεχαστεί.
Αλλά και ο Χρύσανθος μολονότι δεν τον άφησαν οι πολιτικοί να ξεδιπλώσει το όραμά του , παρά την βραχύβια υπηρεσία του ως Πρώτος της Εκκλησίας της Ελλάδος άφησε πίσω του έργο λαμπρό και θαυμαστό.
Ακολούθησε το προσφυγόπουλο, ο Σπυρίδων, ο οποίος στράτευσε την Εκκλησία στον αγώνα απελευθέρωσης του Κυπριακού.
Οι διάδοχοί του Δωρόθεος και ο εν συνεχεία ο Θεόκλητος Β΄ είχαν εμπρός τους μια Σύνοδο όπου κυριαρχούσαν τα εμφυλιακά πάθη και η επιθυμία των Μητροπολιτών να μετατίθενται από φτωχές σε ισχυρές Μητροπόλεις.
Το πέρασμα του από Αττικής Ιακώβου από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο συνέπεσε με την άνθηση των εκκλησιαστικών οργανώσεων και της προσπάθειας που είχαν ξεκινήσει να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία.
Αν ο Ιάκωβος έμενε στο Θρόνο θα γινόταν ο φράχτης της λεηλασίας που ετοίμαζαν κάποιοι. Γιαυτό και διέκοψαν την πορεία του προτού καν ξεκινήσει. Έτσι η Εκκλησία έχασε την ευκαιρία να γνωρίσει την πραγματική αναγέννησή της
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ο Β, πνευματικοπαίδι του Αγίου μάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, έδωσε μεγάλο μέρος της δύναμής του στην αναδιοργάνωση της Εκκλησίας και στην ενίσχυση της βυζαντινής παράδοσης.Δεν μπόρεσε να σταματήσει όμως την παντοδυναμία των οργανώσεων οι οποίες ερχόντουσαν με βήμα ταχύ για να καταλάβουν την ηγεσία.
Η δικτατορία μαζί με το παλάτι απομάκρυναν τον Γέροντα και ασθενή Χρυσόστομο και ανέδειξαν τον Ιερώνυμο τον Α΄.Ήταν πολύ χαρισματικός Πρωθιεράρχης αλλά με εμμονές που τον συντρόφευαν εως το τέλος του βίου του. Όσα έπραξε και δημιούργησε ο Ιερώνυμος ο Α ´ στην επταετία που ήταν Αρχιεπίσκοπος δεν τα έπραξαν όλοι μαζί οι προαναφερόμενοι Πρωθιεράρχες.
Το μεγάλο λάθος του Ιερωνύμου ήταν ότι θέλησε να πορευτεί μόνο με οργανωσιακούς και απέκλεισε από την προαγωγή άλλους λαμπρούς κληρικούς.
Η δεύτερη περίοδος της δικτατορίας ανέδειξε τον Σεραφείμ .Ο Σεραφείμ ήταν πανέξυπνος. Μολονότι δεν διεκρίνετο για τις μεγάλες θεολογικές γνώσεις του και τις ακαδημαικές του περγαμηνές ήταν γαλουχημένος από την ίδια τη ζωή και ήξερε να διοικεί.Επί των ημερών του εξελέγησαν σημαντικοί Ιεράρχες οι οποίοι μέχρι σήμερα οδηγούν το σκάφος της Εκκλησίας.
Τον διεδέχθη ο Μεγάλος Χριστόδουλος, ο οποίος παρά την αγάπη του προς την Εκκλησία μας και το όραμά του να την οδηγήσει στην ανάδειξή της ως Εκκλησία της Ευρώπης υπερασπίζοντας ταυτόχρονα την ιδιοπροσωπία του έθνους, οδηγήθηκε σε δύο μεγάλες κρίσεις: το ζήτημα των ταυτοτήτων και πολύ γρήγορα τη ρήξη με το Πατριαρχείο. Και επειδή βγήκε αλώβητος και από τα δύο του έριξαν και ένα ηθικό τσουνάμι για να τον τελειώσουν. Αλλά και πάλι τα κατάφερε!
Ο Χριστόδουλος ήταν αγνός άνθρωπος και μεγάλος οραματιστής γιαυτό και αγαπήθηκε από το λαό μας όσο κανείς. Στα δέκα σχεδόν χρόνια που ήταν Αρχιεπίσκοπος οδήγησε την Εκκλησία έτη φωτός μπροστά και έκανε τη νεολαία να τη νοιώσει ως το ασφαλές καταφύγιό της.
Αυτήν την κληρονομία ανέλαβε ο Ιερώνυμος ο Β΄, ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος. Μπορεί να μην ενστερνίστηκε εξ αρχής το όραμα του Χριστόδουλου αλλά κατάφερε να εμπεδώσει αμέσως αίσθημα ειρήνης και ήρεμου βίου στην Εκκλησία.
Αυτό δηλαδή που χρειαζόταν η Εκκλησία για να αρχίσει να αποδίδει καρπούς.
Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε αυτό όλοι μας και να πούμε ότι το χρειαζόμαστε ακόμη. Και ο Ιερώνυμος είναι ο εγγυητής αυτού του κλίματος.
Άλλωστε μέχρι στιγμής, δεν έχει διαμορφωθεί ένα ισχυρό νέο ρεύμα στους κόλπους της Συνόδου, το οποίο αξιώνει νέα ηγεσία.
Είδαμε ότι όλοι οι Αρχιεπίσκοποι κάτι συγκεκριμένο εξέφραζαν και ήθελαν να υπηρετήσουν.Ήταν έκαστος εξ αυτών, ιδανικός για την εποχή που εξελέγη και ο καλύτερος για τον θεσμό που υπηρετούσε.
Τώρα, βλέπουμε να υπάρχουν αξιόλογοι Ιεράρχες στην Ιεραρχία μας και ορισμένοι συζητούνται για διάδοχοι του Ιερωνύμου, χωρίς όμως να έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής μια νέα πρόταση.
Αλλά χωρίς να έχουμε ακούσει ένα νέο όραμα από κάπου, για ποιο λόγο να αξιώνουμε ή να ευχόμαστε παραίτηση του Ιερωνύμου;
Τι μας πείθει να διακινδυνεύσουμε την ειρήνη που έχουμε και την οποία μας διασφαλίζει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος; Και γιατί να την παραδώσουμε σε άμετρες φιλοδοξίες;
Στώμεν καλώς λοιπόν!
Και ευχόμεθα από καρδίας εις Κύριον να μακροημερεύει ο ποιμένας της Εκκλησίας μας Ιερώνυμος ο Β΄, τουλάχιστον έως ότου διαμορφωθεί μια αληθινά νέα και αναγκαία πρόσληψη των πραγμάτων, την οποία τότε θα κληθούμε να την στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Εκτός και αν Κύριος έχει και εδώ το σχέδιό Του.
