Έχουμε το προνόμιο να ζούμε στον τόπο όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία. Το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό. Υπάρχει –θεωρητικά- η ελευθερία του λόγου, επιτρέπεται η λογοκρισία, τα δικαιώματα πολλών ομάδων ανθρώπων –εκτός των χριστιανών- προστατεύονται αλλά και των γυναικών, των παιδιών, των εργαζομένων, των ΛΑΟΤΚΙ, των (λαθρο-)μεταναστών κλπ.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα –πλην τον καιρό που ο οδοστρωτήρας covid-19 ,ισοπέδωσε τα πάντα- να έχει τις όποιες πολιτικές του πεποιθήσεις κ.ο.κ.
Ωστόσο, το ερώτημα είναι κατά πόσο όλα αυτά και τόσα άλλα που παραλείψεμε, ισχύουν στην πράξη;
Ισχύει το Σύνταγμα, ψηφίζεται ένας Νόμος ή εκδίδεται μία δικαστική απόφαση και επειδή δεν μας βρίσκει σύμφωνους, επειδή δεν ταυτίζεται με τις δικές μας ιδεολογίες, καταφερόμαστε εναντίον αυτών, διαμαρτυρόμαστε σπάζοντας βιτρίνες ή μουτζουρώνοντας τους τοίχους, καταστρέφουμε περιουσίες, αιτούμαστε παράλογα πράγματα και όλα αυτά με τον πλέον φασιστικό και σκοταδιστικό τρόπο.
Όποιος διαφωνεί με μας, γίνεται εχθρός μας. Όταν απειλείται το συμφέρον μας καταφεύγουμε στην εξόντωση του άλλου. Όταν κινδυνεύει η θεσούλα μας –την οποία βέβαια μπορεί να έχουμε κερδίσει εντελώς αναξιοκρατικά- αγωνιζόμαστε να εξολοθρεύσουμε τον απέναντι που τον βλέπουμε ως … εχθρό.
Σύνδρομα κατωτερότητας έχουμε, αυταρχικά και δικτατορικά συμπεριφερόμαστε. Μπρος στην απληστία μας, δεν μετρά καμία έννοια ήθους, δικαιοσύνης ή ελευθερίας.
Μπορεί βέβαια ο εαυτός μας, να μας ικανοποιεί! Να νιώθουμε νικητές!
Και πράγματι, μπορούμε να μιλάμε για νίκη.
Για μια νίκη όμως πύρρειο. Γιατί οι απώλειές μας είναι τόσες, ώστε να μην έχει η νίκη μας αυτή ουσιαστικό αντίκρισμα. Χάνουμε τον ύπνο μας, την γαλήνη μας, φιμώνουμε την φωνή της συνείδησής μας, δημιουργούμε εχθρούς και πληρωμένους… φίλους. Για την ψυχή μας;
Ούτε λόγος!