«Άνθρωπον ζητώ»! έλεγε κι έψαχνε στο κλεινόν άστυ, μ’ ένα φαναράκι μέρα μεσημέρι ο Διογένης.
«Άνθρωπο ζητώ», επαναλαμβάνω κι εγώ ο ελάχιστος επίγονός του.
Άνθρωπο-πολιτικό ηγέτη ζητώ, φιλόπατρι που δεν θα δώσει «γη και ύδωρ» αντί οιουδήποτε θώκου.
Άνθρωπο-εκκλησιαστικό άνδρα ζητώ, με επίγνωση της ιερής αποστολής του.
Άνθρωπο-επίσκοπο ζητώ, με αγωνία να «μορφωθεί Χριστός» στις καρδιές μας.
Άνθρωπο-καλόγερο ζητώ, κατοικοεδρεύοντα εν τω κελλίω με «εξαγνισμένο σώμα, καθαρό στόμα, φωτισμένο νού».
Άνθρωπο-κήρυκα της αληθείας και της μετανοίας ζητώ, να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της αμαρτίας.
Άνθρωπο-χριστιανό ζητώ, με πίστη, αξίες και ιδανικά της ελληνορθοδόξου φυλής μας.
Άνθρωπο, άνθρωπο ζητώ! Εσείς;
Ας ψάξουμε, σίγουρα υπάρχουν! Ας προσευχόμαστε ο Θεός να τους αναδεικνύει, ώστε να μη μείνει ο λαός μας, ο «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδωμένος», απαράκλητος. Κι ας επιλέξουμε αυτούς για ηγέτες μας και αλήπτορες. Το αξίζουμε, μα και το οφείλουμε στην νέα μας γενιά.