Επιτέλους, ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος υπέβαλε την παραίτησή του. Η πρώτη φορά που του είχε ζητηθεί να παραιτηθεί ήταν πριν σχεδόν 20 μήνες. Από τότε ακολούθησαν τουλάχιστον άλλες δύο φορές. Εκείνος όμως αρνήθηκε. Εκανε ό,τι μπορούσε να το αποφύγει. Κέρδισε χρόνο.

Αλλά προς τι; Κανείς δεν χαίρεται με την κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Αρχιεπισκοπή μας. Κανείς δεν χαίρεται με την μακροχρόνια αγωνία και τελικά με τον πόνο της παραίτησης που θα πρέπει να αισθάνεται ο κ. Δημήτριος.

Δεν υπήρχε, δυστυχώς, άλλη διέξοδος στο δράμα αυτό. Δεν υπήρχε άλλη λύση από αυτή της παραίτησης από τη στιγμή που χρεοκόπησε η Αρχιεπισκοπή. Οχι ότι πριν από την χρεοκοπία ήταν όλα τέλεια, όπως τα παρουσίαζε.

Η χρεοκοπία όμως αποτέλεσε την αδιαμφισβήτητη, την χειροπιαστή απόδειξη της τραγικής κατάστασης στην οποία, επί Δημητρίου, είχε περιέλθει η Αρχιεπισκοπή και κατ’ επέκταση η Εκκλησία και εν γένει η Ομογένεια.

Η χρεοκοπία ήταν το τέλος μιας εποχής. Και η αρχή μιας άλλης. Προϋπόθεση όμως για να γίνει μια νέα αρχή, είναι η ανάδειξη νέας ηγεσίας. Κάτι που δεν θέλησε να το δεχτεί ο κ. Δημήτριος.

Κι αυτό γιατί πιθανόν να μην θεώρησε τον εαυτό του ποτέ υπεύθυνο για ό,τι έγινε, αλλά άλλους. Αλλους που, όμως, δεν υπάρχουν πια στη ζωή για να μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Δεν κατάλαβε ο Αρχιεπίσκοπος ότι φέρει ακεραία την ευθύνη, ακόμα κι αν δεν έφταιγε. Δεν κατάλαβε ότι το θέμα δεν ήταν ποτέ προσωπικό. Αν ήταν προσωπικό δεν θα είχε πάρει το κίνημα για την απομάκρυνσή του τις διαστάσεις που πήρε.

Ηταν ο υπαρξιακός κίνδυνος στον οποίο μπήκε η Εκκλησία μας.

Ηταν η χαμένη εμπιστοσύνη της Ομογένειας στην ηγεσία της Εκκλησίας.

Ηταν ο κόσμος, κυρίως οι νέοι, που απογοητευμένοι απομακρύνονται από την Εκκλησία μας.

Ηταν τα λεφτά του κόσμου που δεν έχουν ακόμα «εντοπιστεί».

Ηταν ο διασυρμός του ονόματος της Ομογένειας, διεθνώς.

Αρα, προς τι το χάσιμο 20 σχεδόν μηνών; Ποιον εξυπηρετούσε; Τι ήταν αυτό το έξτρα που θα μπορούσε να προσφέρει τώρα, ενώ δεν μπορούσε να το προσφέρει πριν;

Είναι πιθανόν τα λόγια αυτά να ακούγονται βαριά για έναν άνθρωπο της ηλικίας του κ. Δημητρίου.

Δεν έχουμε καμία τέτοια πρόθεση. Αντίθετα, πάντα αναγνωρίζαμε την καλλιέργειά του, την σπουδαία εκπαιδευτική του κατάρτιση.

Οχι, το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι το συμφέρον του Ελληνισμού των ΗΠΑ.

Τώρα, μετά την παραίτηση του κ. Δημητρίου, έφτασε η πιο κρίσιμη στιγμή στην πατριαρχία του κ. Βαρθολομαίου.

Εχει τώρα την ευκαιρία να διορθώσει λάθη του παρελθόντος. Να κάνει μια καινούργια αρχή. Να επιλέξει έναν νέο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής που θα εμπνεύσει την Ομογένεια. Που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της. Που θα αναδιοργανώσει την Αρχιεπισκοπή και την Εκκλησία.

Που θα ξεκινήσει από μηδενική βάση. Αυτό χρειαζόμαστε.

Και, ακόμα, να ζητήσει ο ίδιος ο Πατριάρχης από τον νέο Αρχιεπίσκοπο να κάνει πλήρη οικονομικό απολογισμό.

Να γνωρίζει η Ομογένεια πού πήγε κάθε δολάριο. Τόσο από τα χρήματα της Αρχιεπισκοπής, όσο και για την οικοδόμηση του ιερού ναού του Αγίου Νικολάου.

Μόνον έτσι θα γίνει μια πραγματικά νέα αρχή.