Του Βασίλη Ιγνατιάδη
Η «Στέγη Αγάπης» έχει φιλοξενήσει αφιλοκερδώς πάνω από 30 οικογένειες ασθενών πριν και μετά το χειρουργείο. Συγκινητικές μαρτυρίες. Μιλά στο iatronet.gr o πατήρ Δημήτριος Κατσάνος.
Στην πόλη Τύμπινγκεν, νότια της Στουτγάρδης, λειτουργεί το ιστορικό πανεπιστημιακό νοσοκομείο Uniklinik Tübingen, που έχει αποκτήσει διεθνή φήμη ως κέντρο για εξειδικευμένες ογκολογικές και νευροχειρουργικές επεμβάσεις. Εκατοντάδες ασθενείς με βαριές παθήσεις από διάφορες χώρες καταφεύγουν σε αυτό, αποθέτοντας τις ελπίδες τους για ίαση στα χέρια έμπειρων χειρουργών, που εφαρμόζουν μεταξύ άλλων πειραματικές θεραπευτικές μεθόδους για σπάνιες ασθένειες.
Μεταξύ αυτών και ασθενείς από την Ελλάδα και την Κύπρο, οι οποίοι στην πιο δύσκολη καμπή της ζωής τους, βρίσκουν ένα πολύτιμο αποκούμπι αλληλεγγύης στη διπλανή βιομηχανική πόλη Ρόιτλινγκεν, με πολυπληθή και δραστήρια ελληνική κοινότητα. Η ελληνορθόδοξη ενορία, που αποτελεί το επίκεντρο της εκεί ομογένειας, και ένα πλήθος εθελοντών, τους παρέχουν δωρεάν φιλοξενία και πολυεπίπεδη στήριξη στην περίοδο της δοκιμασίας.
Οι ξενώνες
Η «Στέγη Αγάπης» είναι αποτέλεσμα των πρωτοβουλιών ενός δραστήριου ιερέα, του εφημέριου της Εκκλησίας Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πατρός Δημήτριου Κατσάνου, ο οποίος στο πλαίσιο της δημιουργίας του Ενοριακού Κέντρου διαμόρφωσε ζεστούς χώρους φιλοξενίας.
Η ιδέα ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια, όταν ο πατήρ Δημήτριος καθιέρωσε να κάνει μια φορά το μήνα παράκληση υπέρ υγείας για τους ασθενείς που νοσηλεύονταν σε διάφορα νοσοκομεία της ακτίνας δράσης της ενορίας. Κάποια στιγμή τον προσέγγισε μια οικογένεια και τον ρώτησε αν μπορούσε να βοηθήσει στη διαμονή, γιατί το κόστος ήταν δυσβάσταχτο. «Εκεί έπαθα το πρώτο σοκ για το τι ζητάνε», λέει ο ίδιος στο iatronet.gr και κάνει λόγο για ελάχιστο κόστος 1.000 ευρώ το μήνα για διαμονή σε ένα δωμάτιο πανσιόν, χωρίς κουζίνα. «Την περίοδο εκείνη διαμορφωνόταν το πλάνο για τη δημιουργία του ενοριακού κέντρου. Σκέφτηκα να θυσιάσουμε τον πάνω όροφο, να το κάνουμε μικρότερο και να δημιουργήσουμε τους χώρους φιλοξενίας», θυμάται. Το αποτέλεσμα ήταν η διαμόρφωση δύο μεγάλων διαμερισμάτων, με 5 κρεβατοκάμαρες, 4 μπάνια, 2 κουζίνες και αντίστοιχα σαλόνια. Από το 2018 έχουν φιλοξενηθεί πάνω από 30 οικογένειες, οι οποίες θα ήταν περισσότερες αν δεν είχε μεσολαβήσει η πανδημία.
Εκτός από τη φιλοξενία, στους ασθενείς και στους συνοδούς τους παρέχεται ένα πλέγμα υποστηρικτικών υπηρεσιών, που περιλαμβάνουν παραλαβή και μεταφορά τους από το αεροδρόμιο της Στουτγάρδης, ένα ζεστό πιάτο για την υποδοχή στη Στέγη, μεταφορά στο νοσοκομείο, διερμηνεία, μετάφραση και συμπλήρωση εγγράφων, καθώς και ό,τι άλλο χρειαστεί. «Όλο αυτό το έργο, με ιθύνοντα νου εμένα, δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί αν δεν υπήρχε το δίκτυο εθελοντών: η Επιτροπή, η Διακονία με σταθερά μέλη, και ένα δίκτυο 40 εθελοντών από την ελληνική κοινότητα της ευρύτερης περιοχής που βοηθούν πολλαπλά. Χωρίς όλους αυτούς τους ανθρώπους, ό,τι και αν σχεδίαζα εγώ θα έμενε ως όραμα, μια όμορφη ιδέα», επισημαίνει. Η υποδομή δημιουργήθηκε με ένα μεγάλο τραπεζικό δάνειο, που αποπληρώνεται με τις δωρεές πιστών της ομογένειας και όχι μόνο.
Το σύνολο της υποστήριξης παρέχεται αφιλοκερδώς, χωρίς την παραμικρή απαίτηση πληρωμής. Σε περίπτωση που μπορούν και επιθυμούν, οι φιλοξενούμενοι μπορούν να προσφέρουν κάτι, βοηθώντας στη συντήρηση της υποδομής.
Μαρτυρίες ασθενών
Η κ.Πέπη Καρούση από την Ερμούπολη της Σύρου χρειάστηκε να μεταφερθεί στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Τύμπλινγκεν τον Ιανουάριο του 2020, προκειμένου να υποβληθεί σε μια πρωτοποριακή θεραπεία για βαριά ασθένεια που αντιμετώπιζε. Εκτός από τη δοκιμασία ζωής είχε να αναμετρηθεί και με το άγνωστο, όταν έφτασε με τους γονείς της. Έμαθε για την ορθόδοξη εκκλησία στη γειτονική πόλη και επικοινώνησε με τον ιερέα, ελπίζοντας σε κάποια καθοδήγηση. «Εκεί βρήκα, ω! του θαύματος μια ζέστη αγκαλιά και μια οικογένεια», εξομολογείται στη μαρτυρία της, που έχει συμπεριληφθεί στο ημερολόγιο της Ενορίας και περιγράφει όσα της προσέφεραν ο πατήρ Δημήτριος, οι επίτροποι, οι κυρίες της διακονίας και οι εθελοντές. «Όσα ευχαριστώ και να πω δεν φτάνουν στο ελάχιστο της προσφοράς», λέει χαρακτηριστικά για τους έξι ολόκληρους μήνες που χρειάστηκε να φιλοξενηθεί η οικογένειά της στη Στέγη.
Ο εφημέριος, που διατηρεί επαφή με όσους φιλοξενήθηκαν και μαθαίνει νέα τους, δεν θα ξεχάσει ποτέ την περίπτωση της συγκεκριμένης ασθενούς. Η γυναίκα ήταν δύο μήνες στην εντατική, χωρίς να γνωρίζει κανείς αν η θεραπεία της θα έχει καλή έκβαση, ενώ η πρόσβαση ήταν πολύ δύσκολη λόγω της COVID-19. Με δική του παράκληση, ο υπεύθυνος της εντατικής τον ενημέρωσε τηλεφωνικά μια φορά την εβδομάδα. Μια μέρα ο ιερέας «πάγωσε» όταν άκουσε τον γιατρό να τον ενημερώνει ότι η ασθενής δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Τελικά διαπιστώθηκε πως επρόκειτο για λάθος, καθώς ο γιατρός νόμιζε πως μιλούσε με τους συγγενείς μιας άλλης ασθενούς, από την Ουκρανία, που δυστυχώς είχε καταλήξει, σε αντίθεση με την ασθενή από τη Σύρο που πήγαινε καλύτερα. «Μέσα στον πανικό με φώτισε ο Θεός να τον ρωτήσω διευκρινιστικά. Φανταστείτε να είχα κλείσει τη γραμμή και να το έλεγα στους γονείς της που ήταν στη Στέγη», σημειώνει και προσθέτει πως αποκάλυψε τη συγκεκριμένη ιστορία στην οικογένεια μετά από μήνες.
Οι αδελφές Σοφία και η Ιωάννα Τσοκανταρίδου από τη Θεσσαλονίκη, βρέθηκαν στο Τύμπλιγκεν παραμονές Χριστουγέννων του 2020 «άγνωστες μεταξύ αγνώστων», όπως γράφουν στη δική τους μαρτυρία. Λίγες ώρες μετά την πολύ σοβαρή νευροχειρουργική επέμβαση, που ήταν επιτυχής, «μπήκε στο δωμάτιο σαν θεόσταλτος άγγελος ένα από τα μέλη της ομάδας διακονίας, η Ελληνίδα νοσηλεύτρια Χαρούλα Ζερβού», θυμάται η αδελφή της ασθενούς και την ενημέρωσε για τη δυνατότητα φιλοξενίας στη «Στέγη Αγάπης». «Αυτό που ζήσαμε ξεπέρασε κάθε προσδοκία… Ο ίδιος ο πατήρ Δημήτριος μάς παρέλαβε και μας οδήγησε στον ξενώνα, όπου οι κυρίες τα είχαν ετοιμάσει όλα με αγάπη», αναφέρει και εκφράζει την ευγνωμοσύνη της για τις μέρες της ζεστής φιλοξενίας.
Ο πατήρ Δημήτριος έχει εκλεγεί πρόεδρος του Συμβουλίου όλων των Χριστιανικών Εκκλησιών (26 διαφορετικών χριστιανικών ομολογιών) στο κρατίδιο της Βάδης- Βυρτεμβέργης, με πληθυσμό 11 εκατομμυρίων κατοίκων.
